Je hebt in de muziekwereld een aantal artiesten die heel erg hip zijn, zonder dat we van die artiest ook maar één stoer punt kunnen noemen. Arcade Fire is een goed voorbeeld van zo’n groep. Of Caribou, die op geen enkele manier swagger heeft, maar zich wel weet gesteund door een leger aan hipsters. Maar hét schoolvoorbeeld van een hipsterband blijft toch good old Belle & Sebastian. Die band heeft vandaag zijn negende album uitgebracht. Baard dus laten staan, snor bijpunten, houthakkersblouse uit de kledingkast en het de nieuwe plaat op de LP-speler. Dit vinden wij van de nieuwe Belle & Sebastian!
Waar het hebben van een hippe reputatie met name voor beginnende bands grote voordelen heeft, daar heeft het voor Belle & Sebastian zeker niet alleen maar voordelen gehad om gezien te worden als het favoriete bandje van iedere zichzelf respecterende Barista. Want het niveau van If Your Feeling Sinister en The Boy With The Arb Strap heeft de band nooit meer gehaald, en inmiddels zijn Belle & Sebastian zó hip dat ze niet eens meer ondergronds zijn. Onder invloed van al die aandacht verloor frontman en liedjesschrijver Suart Murdoch dan ook de aansluiting met zijn eigen muziek, en het laatste album van de band (2010) viel zelfs hem een beetje tegen. Na vijf jaar gewerkt te hebben aan een muziekfilm is het vrolijke Schotse muziekcollectief nu terug, naar eigen zeggen met een geheel nieuw geluid.
En dus horen we op het negende album Girls In Peacetime Want To Dance een hele nieuwe kant van Stuart Murdoch en de zijnen. Waar de Schotten zich in het verleden onderscheidden met ingetogen, kleine liedjes, daar probeert men het op het nieuwe album met groteske, door dampende synthesizerlijnen voortgestuwde nummers. Op de plekken waarbij dat gecombineerd wordt met de opgewekte kleinkunst waarmee Belle & Sebastian bekend is geworden pakt dat goed uit. Met name aan het begin van het album tellen we een aantal uitstekende nummers. Het opgewekte Nobody’s Empire is een pareltje dat groeit bij iedere luisterbeurt. Allie onderscheidt zich dankzij haar prachtige, typische Belle & Sebastiantekst – de wereldproblematiek bekeken vanuit de ogen van een jong meisje. De derde track – The Party Line – scoort al een tijdje uitstekend in het alternatieve clubcircuit. Terecht, want zelfs het woord catchy is niet voldoende om de fantastische synthesizerlijn te omschrijven. En ook later op de plaat vinden we een aantal prima indiepopnummers. Op The Cat With The Cream valt naast de harmonieuze samenzang tussen Murdoch en Sarah Martin vooral de mooie strijkerspartij op. En ook Perfect Couples en Today zijn typische Belle & Sebastiannummers waar de doorgewinterde fan blij van moet worden.
Gewoon weer een goed Belle & Sebastianalbum dus, zo horen we u denken. Dat was absoluut zo geweest als de formatie geen poging had gedaan om de eigen muziek te mengen met groteske, songfestivalachtige kitsch. De grootste mislukking op dat gebied is Enter Sylvia Plath, waarbij het lerenbroekgehalte zo hoog is dat uw recensent de neiging krijgt om op een publieke locatie al lassogebarend een klassieke Go West neer te zetten. Maar half bijgekomen van die flater volgt The Everlasting Muse, een volstrekt Belle & Sebastianonwaardige track die sterk doet denken aan paling, The Cats en BZN.
Het leven van een hipsterband gaat niet over rozen. Je moet telkens met iets nieuws komen en je moet aansluiten bij de trends van morgen. Suart Murdoch heeft op de nieuwe Belle & Sebastian geprobeerd om aan te sluiten bij de eightiesrevival. Geslaagd? Mwoah. Sommige nummers krijgen net dat beetje pit dat we op veel voorgaande Belle & Sebastianplaten wel eens misten. Maar veel andere nummers missen door de nieuwe lijn finesse en uniqueness. Laat dat de Schotten nou net tot zo’n bijzondere muziekgroep maken.
Zo is de negende Belle & Sebastian een spannend en afwisselend album waarop écht een nieuwe richting wordt gekozen. Resultaat? Hoe verder de nieuwe weg op, hoe fouter het klinkt. Hoezeer we ook van vernieuwing houden, we moeten concluderen dat Belle & Sebastian soms echt uit de bocht is gevlogen. Dankzij die miskleunen gaat Girls In Peacetime Want To Dance vooral de boeken in als Guilty Plessure in de ons zeer dierbare Belle & Sebastiancollectie. En eigenlijk is dat ook best wel hip.