Het uit Alaska afkomstige 36 Crazyfists draait al ruim 20 jaar mee in de metalscene. In 2002 verscheen debuut ‘Bitterness The Stars’ en nu – dertien jaar later – ligt het zesde studioalbum van de formatie in de schappen van je lokale platenboer. Het nieuwe werkstuk luistert naar de titel ‘Time And Trauma’ en heeft een dikke vier jaar op zich laten wachten. Dat is een lange tijd voor 36 Crazyfists begrippen, want normaliter brengt de band om de twee jaar een vers wapenfeit uit. Slecht voorteken?
Om bovenstaande vraag te beantwoorden: dat hangt van je verwachtingspatroon af. Beetje laf antwoord misschien, maar na het beluisteren van deze schijf begrijp je wel waarom. ‘Time And Trauma’ is geen slechte plaat, maar de band doet werkelijk niets nieuws. Dit is een herhalingsoefening. Het album ligt in het verlengde van eerder werk. Als je op een koerswijziging of experimenteerdrift hoopte, dan heb je pech. Je krijgt bekende kost te horen. Fans van ‘The Tide And It’s Takers’ en ‘Rest Inside The Flames’ zullen blij zijn met deze boreling, want deze schijf is een direct vervolg op die albums. De band klinkt echter gretig en heeft er overduidelijk zin in. De passie is terug. Het voorlaatste album – ‘ Collisions And Castaways’ uit 2010 – klonk minder geïnspireerd dan eerder werk.
Om 36 Crazyfists nu de AC/DC van de scene te noemen, gaat iets te ver want de band probeert wel vernieuwing aan de brengen. Zo is frontman Brock Lindow wat beheerster gaan zingen en dat is pure winst, want het stemgeluid van de beste man is op z’n zachtst gezegd een ‘aquired taste’ te noemen. Zijn cleane zang is wel eens met het geluid van een geit vergeleken. Lindow heeft een geforceerd aandoende, springerige manier van zingen. Soms lijkt het alsof hij tegelijkertijd Shakira en frontman Dryden Mitchell van Alien Ant Farm na probeert te doen. Vooral in de begindagen van de band leek het alsof Lindow de controle over zijn stem kwijt was, omdat hij in vrijwel elk nummer diezelfde, karakteristieke zangstijl hanteerde. Gelukkig gebruikt de frontman zijn stem meer gedoseerd en dat levert een prettiger en gevarieerder geluid op. De schreeuwzang maakt opnieuw weinig indruk, omdat de vocalen niet krachtig klinken.
Brock’s zang is de kracht en zwakte van de band. Of je vindt het geweldig of je trekt het voor geen meter. Muzikaal gezien is 36 Crazyfist een band om rekening mee te houden. De formatie maakt een combinatie van emocore en metalcore. Daardoor zijn ze moeilijk in een specifiek hokje te plaatsen, want te metal voor emo en te emo voor metal. De band opereert in de marge. Je kunt 36 Crazyfists als een soort gateway drug beschouwen: dit is een opstapje naar zwaarder spul.
‘Time And Trauma’ doet niet nieuws, maar fans van pakkende metal met een dikke popsaus kunnen deze schijf blind aanschaffen. Hoewel deze gasten al jarenlang bestaan en hun eigen geluid kopiëren, blijft 36 Crazyfists vreemd genoeg iets fris hebben. De energie spat ervan af en dat werkt aanstekelijk. Ideale muziek voor in de pit, sportschool of in de auto.