All That Remains is een bijzondere band. Doorbraakalbum ‘The Fall Of Ideals’ uit 2006 liet een gretig gezelschap horen dat koning van de metalcore scene wilde worden. Frontman Phil Labonte presenteerde zich als een vocale kameleon. Of hij nu clean vocals, schreeuwzang of grunts moest laten horen: alles kwam moeiteloos zijn strot uit. All That Remains ontpopte zich als het gevaarlijke broertje van Killswitch Engage. Na het succes van ‘The Fall Of Ideals’ besloot de band een koerswijziging door te zetten. Opvolger ‘Overcome’ klonk veel commerciëler dan de voorganger en die lijn heeft zich steeds verder doorgezet. Toch is er iets vreemds aan de hand met deze Amerikaanse groep…

Hoewel All That Remains steeds hitgevoeliger geworden is en zelfs suikerzoete ballads als ‘What If I Was Nothing’ maakt, blijft de formatie zich ook krampachtig aan het oude geluid vasthouden. Het aandeel harde tracks is sterk verminderd, maar elke plaat bevat steevast enkele metalstampers. Fans van het eerste uur vinden de band anno 2015 te soft, terwijl nieuwe fans die de groep op basis van de hitsingles ontdekt hebben te hard zullen vinden. Labonte & co hebben zichzelf in een moeilijke positie gemanoeuvreerd. Vooral het in 2012 verschenen ‘A War You Cannot Win’ liet een schizofrene band horen die zoete rocksongs combineerde met furieuze metalcore tracks. Er was geen samenhang. De balans was compleet zoek. Op hun zevende plaat heeft de band een betere balans tussen hard en zacht gevonden. ‘The Order Of Things’ klinkt organischer. Dat heeft onder meer te maken met het stemgeluid van Labonte. De frontman bedient zich nu voornamelijk van clean vocals. Hij trekt niet meer zo fel van leer, maar daardoor heeft de band wel een consistenter geluid gekregen. All That Remains heeft definitief afstand gedaan van hun brute metalcore verleden en mikt nu op arenarock met een metalen laagje. Dat betekent wel dat de metalhead op zoek naar spanning en agressie weinig te zoeken heeft bij deze band.

De eerste single ‘No Knock’ laat nog een zwaar en groovy geluid horen, maar is niet representatief van de rest van de plaat. Labonte & co mikken op een jong publiek. Alle scherpe randjes zijn vakkundig weggepoetst en er is voor een kristalheldere productie gekozen. Dit zevende wapenfeit ligt goed in het gehoor en luistert lekker weg. De band weet nergens te verrassen, maar trakteert de luisteraar op een paar gave gitaarsolo’s en pakkende riffs. Labonte is geen slechte zanger, maar er is hoorbaar aan zijn stem gesleuteld. Autotune is geen onbekende gast geweest in de studio. De rol van Jeanne Sagan is vergroot en dat is goed nieuws, want de bassiste fungeert nu ook als achtergrondzangeres. Als het duo meerstemmig zingt, komt de toch al poppy sound van de band het beste uit de verf. Sagan zorgt voor een frisse wind. Ze maskeert de soms luie zangstijl van Labonte die zijn stem niet erg afwisselend gebruikt. Hij kan beter en soms lijkt het erop alsof de passie gedoofd is. De intensiteit is weg.

Diehard fans zullen deze radiovriendelijke versie van All That Remains afdoen als commerciële rommel. Daar valt op zich iets voor te zeggen, want dit is ultragepolijste popmetal voor de massa. Het is ongelooflijk dat dit dezelfde band is die het metalcore meesterwerk ‘The Fall Of Ideals’ maakte. Het is niet anders. Feit is wel dat Labonte & co in staat zijn om catchy popmuziek te maken en geef toe: dat is soms ook wel eens lekker. ‘The Order Of Things’ is een muzikale snoepzak. Het merendeel van de tijd bijt je je tanden stuk op lekkere, maar glazuurverwoestende toffees terwijl je af en toe een pittige jawbreaker tegenkomt.

Snoeptrommel ‘The Order Of Things’ van All That Remains bestaat uit klef suikerzoet en een enkele jawbreaker
65%Totale score
Waardering gebruiker: (0 Stemmen)
0%