“Sport verbroedert,” is een veelgehoorde uitspraak. Als het nationale voetbalelftal speelt, staat sportminnend Nederland gebroederlijk naast elkaar. Onderlinge vetes tussen rivaliserende clubs zijn dan ineens van de baan. Tijdens zulke momenten is er geen strijd meer. Muziek heeft dat effect ook. Sterker nog: het lijkt zelfs een groter bereik te hebben! Neem nu Deathstar Assembly dat twee kampen bij elkaar brengt: metal en aggrotech. Metal- en technoheads ontmoeten elkaar in de pit.
Deze Amerikaanse crossover band trakteert de wereld op een verse schijf in de vorm van ‘Blame It On The Devil’. Snoeiharde metal wordt vakkundig samengebracht met compromisloze aggrotech. Of je nu een gitaarpurist of electrofreak bent: er is voor ieder wat wils. Deathstar Assembly heeft een organisch geheel gesmeed van uiteenlopende genres. Als een track als ‘Overdose’ uit de speakers knalt en moddervette gitaarriffs met beukende beats combineert, giert de adrenaline door je aderen. Zo hoort opwindende muziek te klinken!
Frontman Dearborn combineert clean vocals met een ruigere zangstijl. Soms doen zijn vocalen aan het stemgeluid van Marilyn Manson denken. De zang is niet bijzonder of opmerkelijk, maar volstaat. De teksten zijn gemakkelijk mee te brullen en de inzet van gang vocals zorgt voor een euforisch gevoel. Bands als Combichrist, Davey Suicide, Celldweller en Sonic Syndicate hebben als inspiratiebron gediend (en vice versa, want Deathstar Assembly heeft al behoorlijk wat jaren op de teller. De formatie werd namelijk al in 2001 opgericht). De band flirt ook met de gothic scene door voor een duister imago te kiezen. Ook de onderwerpen die de band aansnijdt zijn behoorlijk luguber. Toch blijft ‘Blame It On The Devil’ toegankelijk, omdat de tracks goed in het gehoor liggen en verdomd slim in elkaar steken. Voordat je weet heb je je vuist in de lucht gestoken en scandeer je de woorden van Dearborn moeiteloos mee. Metal- en technoheads ontmoeten elkaar in de pit.
Dit is primitieve oermuziek die op de onderbuik mikt en bedoeld is voor afgeladen stadions en festivalweides. Pure rock & roll in een modern jasje dus.