Het Zweedse Sonic Syndicate werd in 2004 opgericht als een moderne tegenhanger van Scandinavische melodeathbands als Soilwork en In Flames. Ook Amerikaanse metalcore in de stijl van Killswitch Engage en All That Remains was een grote inspiratiebron voor het bandgeluid. Eind 2009 verliet een aantal leden de band en lijfde Sonic Syndicate een nieuwe zanger in de vorm van Nathan Briggs in. Sinds deze Brit zich bij de band voegde, verkeert Sonic Syndicate in een identiteitscrisis. De band is zoekende. Doorgaan op de oude weg of iets nieuws proberen? Er is voor de laatste optie gekozen, maar of dat nu zo verstandig is…
Na twee minder goed ontvangen albums (het verguisde ‘We Rule The Night’ uit 2010 en een in 2014 verschenen titelloze plaat) breekt Sonic Syndicate nu definitief met het verleden. ‘Confessions’ laat een nieuwe band horen. Moderne melodeath heeft plaatsgemaakt voor synthpop met een rockjasje. Je luistert niet naar Sonic Syndicate die zich door bands als Soilwork heeft laten beïnvloeden, maar naar een groep die graag een hardere variant van Bastille (van megahits ‘Pompeii’ en ‘Good Grief’) wil zijn.
Tracks als ‘Falling’ en het titelnummer zijn rasechte clubanthems. Dit heeft niets meer met metal te maken. De grunts zijn weg en ook de angel. Het vorige titelloze album van de Zweden was bij vlagen pittig. Dat is bij dit synthpopvehikel niet het geval. Briggs gebruikt clean vocals. Hij heeft een aardige stem, maar de zang is nergens noemenswaardig of onderscheidend. Ook muzikaal gezien gebeurt er weinig opmerkelijks.
Echt slecht kun je ‘Confessions’ niet noemen. Wel veilig en onopvallend. Dit is muzikaal behang. De nummers luisteren lekker weg en de productie – aalglad maar passend – is ook niet verkeerd. Fans van het eerste uur zullen dit de doodsteek van Sonic Syndicate vinden. Dit album is een nieuw begin voor deze formatie. Fans van ongecompliceerde synthpop met een paar gitaarsolo’s (‘I Like It Rough’) kunnen deze schijf een keer proberen. Als je Bastille te soft vindt kan dit misschien wel jouw favoriete nieuwe band worden.
De rigoreuze breuk met het verleden is dapper. Wat Sonic Syndicate doet vereist lef en dat is knap. Toch pakt deze beslissing slecht uit. Het is net alsof je je ex van jaren geleden weer terugziet. Alle eigenschappen die je zo aanspraken aan je vroegere vlam zijn weg. Je kijkt naar een geheel ander mens. Ben je daar zo verlief op geworden? Het valt moeilijk met elkaar te rijmen en je vraagt je af wat er gebeurd is. Of wat er mis ging eigenlijk…