Het is inmiddels 6 jaar geleden sinds het Nederlandse duo Urfaust hun laatste volledige album heeft uitgebracht. Het lange wachten is echter voorbij, op 28 Oktober zal namelijk Empty Space Meditiation over de wereld heen worden gestort.
Voor diegene die niet bekend zijn met het fenomeen Urfaust even een beknopte biografie van de band. Urfaust begon in 1999 als een ambient project van gitarist/zanger IX, in 2004 voegde zich VRDRBR bij het project en veranderde de stijl naar een mix van Black-Metal en Doom-Metal. De band staat bekend om hun zware duistere sound, slepende nummers en exclusieve merchandise.
Het nieuwste hoofdstuk in het Urfaust verhaal is dus deze Empty Space Meditation, een album wat vol verrassingen zit. Met zijn 44 minuten verdeeld over 6 nummers lijkt het allemaal een beetje kort echter gebeurt er zoveel op dit album dat het geen moment verveeld. Urfaust staat nogal bekend om hun monotone nummers, traag vooruit kruipend en vaak maar uit een tweetal riffs bestaand. Op dit nieuwe album wordt je eigenlijk al vanaf het begin verrast, na het 5 minuten durende ambient nummer Meditatum I knalt hoofdstuk II er als een bom in. Misschien wel het snelste Urfaust nummer to date raast Meditatum II als een op hol geslagen horde stieren door je luidsprekers heen. Na een minuut of 3 is het echter weer voorbij en wordt de rem aangetrokken om op een mid-tempo door te galopperen. Een enorm vet nummer met een dikke synthesizer laag door de sound geweven.
Het hierop volgende Meditatum III laat een bekendere Urfaust sound horen, Doom-Metal, traag en slepend, bijna hallucinerend. Eigenlijk zoals de meeste mensen de band kennen door hun geweldige Live album. Met Tibetaans aandoende mantra’s wordt Meditatum IV aangekondigd, wederom een zwaar doomy nummer met de nadruk op monotone gitaar riffs. Het geheel weer doorspekt met onheilspellende synthesizers en de klaagzangen van IX.
Even iets over de productie, de vorige platen van Urfaust schitterende niet altijd vanwege een uitermate goede productie echter weten ze deze keer de spijker precies daar te raken waar het pijn doet. Het geluid is mooi rond, duister en toch verzuipt er niets, vooral de drums liggen prachtig is het onheilspellende landschap van de duistere gitaren, synths en zanglijnen.
Met Meditatum V wordt het tempo weer opgeschroefd om daarna via een donker ambient stukje over te gaan naar het meest experimentele nummer op het album, Meditatum VI. Een Oosters/Indiaas aandoende sfeer maakt het nummer bijna ritueel en ligt qua sound ook het verste van de Black Metal af, echter doet dit geen afbreuk aan het geheel van het album.
Het nieuwe Urfaust album, 6 jaar op gewacht, 44 minuten van genoten. Voor mij persoonlijk jaarlijst materiaal.
Heren, Proost!