Toen Darkthrone in 1992 hun tweede album „A Blaze In The Northern Sky” op de wereld losliet werd er direct Black Metal geschiedenis geschreven. Het album was een blauwdruk voor de zogenaamde second wave, een benaming voor de Black Metal Tsunami die er kwam vanaf 1990. Inmiddels is het 2016 en Meneer Fenriz en Nocturno Culto zijn alweer toe aan album nummer 16. De laatste 15 jaar werd hun muziek steeds meer Heavy Metal of Punk, dat hing een beetje er vanaf waar ze zin in hadden, maar op Artic Thunder wordt nog eens ouderwets terug gegrepen naar hun roots.
Darkthrone’s handelsmerk is waarschijnlijk de productie, over het algemeen klinken hun albums of ze op de openbare toilet zijn opgenomen. Dit is natuurlijk voor de meer doorgewinterde fan totaal geen probleem maar de leek zal hier, vooral in het begin, wel moeite mee hebben. Verwacht dan wederom geen vette productie, compressie, perfecte mastering maar een rauw, basic metal album.
De band is ook meer een soort hobby van de twee heren, Ted „Nocturno Culto” Skjellum is normaal leraar en Gylve „Fenriz” Nagell radio-dj, recensist, postbode en sinds kort gemeenteraadslid. Optreden doen de heren al sinds midden jaren 90 niet meer en dus komen ze eens in de zoveel jaar samen en maken een album, dit album duurde 4 jaar en het zal ook wel weer een tijdje duren voor nummer 17 verschijnt nu Fenriz de politiek in moest gaan.
Opgenomen werd deze ruwe diamant in „The Bomb Shelter”, dit was het repetitie hok van Darkthrone van 1988 tot 1990. Nocturno Culto heeft eindelijk, na 10 jaar, weer eens alle zang partijen op zich genomen en de hoes is een foto van een van Fenriz zijn fameuze camping trips in de Noorse bossen.
De plaat start met Tundra Leach en de sfeer is direct gezet, een langzaam startend nummer met een bijna traditionele Darkthrone riff, snel wordt duidelijk welke kant het duo met dit album op wil. Iets wat nog duidelijker wordt tijdens Burial Bliss, mid-tempo typisch Noorse klinkende Black Metal riffs.
Inmiddels zou je eigenlijk aan het geluid gewend moeten zijn, alle instrumenten zijn mooi apart van mekaar te onderscheiden en worden niet door een overdaad van compressie in mekaar verweven, leg daar Nocturno’s zang, net iets te hard, bovenop en je hebt Darkthrone.
De break in de plaat komt met Artic Thunder, het titelnummer van de plaat laat een meer 80’s metal geluid horen, iets minder Black Metal en qua zang een beetje rommelig.
Tijdens Throw me through the Marshes gaat het terug naar de jaren 90 en dit blijft ook zo tot het einde van de plaat. Als je de productie even neemt voor wat het is, en ik kan dat goed omdat ik de band al sinds hun demo’s volg, dan is dit een steengoed en lekker afwisselend Darkthrone album. Veel van jullie zullen vooral het geluid op demo-niveau verafschuwen maar dat zal vooral Fenriz geen reet interesseren, hij is geen fan van trigger-drums of compressie en heeft dit al vaker laten weten via diverse interviews.