Deafheaven werd in 2013 met het album ‘Sunbather’ plotsklaps de meest besproken band van het soms nogal wat bekrompen black metal wereldje. Het album waarop de band black metal met shoegaze en ambient mixte kreeg wereldwijd lovende recensies en werd ook buiten de metalkringen geapprecieerd. Het ‘überhippe’ Pitchfork ging met de band aan de haal en het album boekte ook in de wat meer ‘mainstream’ eindejaarslijstjes hoge noteringen. Dit in combinatie met de roze albumhoes en het nerdy uiterlijk van de bandleden, maakte de band al snel tot lelijk eendje van de black metal scene, die direct iedereen die Deafheaven luisterde bombardeerde tot hipsters. Deafheaven goed vinden als rechtgeaarde black metalfanaat was gewoon not done! Punt uit! Basta! Wil je in de black metal wereld immers serieus worden genomen, dan moet je op zijn minst wat corpsepaint op je harses smeren, zoveel mogelijk satanistische verwijzingen in je teksten en artwork stoppen en in je vrije tijd in black metal outfit door donkere naaldbossen paraderen.
Deafheaven trok zich gelukkig nergens wat van aan en ‘Sunbather’ was gewoon een beestachtig goed album. De verwachtingen waren dus hooggespannen voor de opvolger. Zou de band doorgaan op de ingeslagen weg? Zou de band zwichten voor de kritiek uit het ‘true’ black metal kamp? Na beluistering van het nieuwe album ‘New Bermuda’ moeten we toch eigenlijk vooral concluderen dat Deafheaven gewoon haar eigen plan blijft trekken. En dat is mooi! Althans voor de zogenoemde hipsters dan.
‘New Bermuda’ begint met ‘Brought to the Water’ gelijk ongekend fel. Na een rustig intro met kerkklokken schiet de band uit de startblokken. Daniel Tracy laat horen wat voor een fantastische drummer hij is en vocalist George Clarke schreeuwt zijn longen uit het lijf. Clarke zingt dan nog wel altijd onverstaanbaar, maar roept qua impact Colin H. van Eeckhout van Amenra in herinnering. Je voelt de emotie gewoon. Ook in het daaropvolgende ‘Luna’ speelt de band in de hoogste versnelling. Met name het geweldige gitaarwerk van gitaristen Shiv Mehra en Kerry McCoy valt op. Centerpiece ‘Baby Blue’ begint rustig, maar ontaardt na 3 minuten ook weer in een kakofonie aan geluiden. Ook horen we flink wat post punk en thrash invloeden en is de gitaarsolo halverwege een ode aan het wah wah pedaal van Kirk Hammett. Ook ‘Come Back’ is knaller van jewelste en kent een mooi postrock achtig outro. Aflsuiter ‘Gifts tot he Earth’ tot slot, klinkt alsof de Smashing Pumpkins een black metal nummer hebben geschreven.
‘New Bermuda’ is een prachtig gevarieerde plaat geworden waarop Deafheaven het op ‘Sunbather’ ingeslagen pad vervolgt, maar zo nu en dan ook nieuwe wegen inslaat. En hoewel ‘New Bermuda’ vermoedelijk niet zo’n impact zal hebben als ‘Sunbather’, is het album een tweede voltreffer op rij voor deze Amerikaanse band en een moderne klassieker in spe.