Je komt ze niet vaak tegen, bands die na een carrière van dertig jaar nog altijd even relevant zijn als in hun hoogtijdagen. Postmetal-instituut Neurosis is zo’n band. Neurosis stond aan de wieg van de postmetal en de sludgemetal en plaveide de weg voor bands als Cult of Luna, Amenra en het inmiddels ter ziele gegane Isis. En hoewel Neurosis door enkele van hun volgelingen wellicht is voorbijgestreefd (Amenra qua intensiteit en Cult of Luna qua originaliteit), is een nieuw album van de meesters toch altijd weer een genot voor het oor. Zo ook ‘Fires within Fires’ weer.
‘Fires within Fires’ is Neurosis’ haar twaalfde studioalbum en de opvolger van ‘Honor Found in Decay’ uit 2012. Met vijf nummers en veertig minuten op de teller is ‘Fires within Fires’ aanzienlijk minder lang van stof dan haar voorganger. Maar dat mag de pret niet drukken.
Het album opent met het machtige ‘Bending Light’. Het nummer begint met een loodzware doomriff die vervolgens langzaam overgaat in een stuk ambient. Daarna vliegt de band er vol in en brult Scott Kelly alle frustratie uit zijn lijf. ‘Peeling the skin away reveals the heart’, horen we hem als een soort mantra herhalen.
Het daaropvolgende ‘A Shadow Memory’ en ‘Fire is the End Lesson’ zijn van hetzelfde laken een pak. Brute vocalen en riffs worden afgewisseld met rustigere gitaarpartijen en inventieve keyboardpartijen van Noah Landis, wiens sound uit duizenden herkenbaar blijft.
‘Broken Ground’ doet het daarna wat rustiger aan. Nou ja, rustig aan, de eerste twee minuten dan. Want zodra Steve von Till is uitgecroond, gaan alle registers open en voeren de zware gitaren weer de boventoon. Afsluiter ‘Reach’ is met een dikke tien minuten het langste nummer van ‘Fires within Fires’. Scott Kelly, Steve von Till en kompanen trekken nog een keer alles uit de kast in deze monumentale afsluiter.
Niets dan hulde voor deze postmetal veteranen. Ga er maar aanstaan om dertig jaar in je carrière nog zulke fantastische albums uit de brengen. Neurosis doet het!