Acht jaar. Acht jaar heeft hebben we gewacht op het nieuwe album van Modest Mouse. En wat vreet het dan aan je als de band, ooit verantwoordelijk voor meesterwerken als This Is A Long Drive, The Lonesome Crowded West en The Moon & Antarctica, zo’n ondermaatse release uitbrengt. Modest Mouse blijft één van onze diepgewortelde liefdes uit de jaren ’90 en begin 00’s, maar het lijkt onderhand tijd dat frontman Isaac Brock en de zijnen hun gitaren aan de wilgen gaan hangen.
Want wat is Strangers To Ourselves een teleurstelling geworden. Het album is tam, vlak en daagt de luisteraar vrijwel nauwelijks uit. Het is een behoorlijk contrast met de vroegere Modest Mouse. De diversiteit aan genres (van schreeuwende, woedende emo-rock tot dieptreurige ballades) en de sterke songwriting zorgden toen (en nu nog steeds) voor ongekend luisterplezier. Het nam de luisteraar mee op avontuur, elk nummer vertelde een eigen verhaal en er lag altijd een muzikale twist op de loer. Weinig van dat alles is terug te vinden op de zesde plaat van de band.
Lampshades on Fire en The Best Room zijn waarschijnlijk de minst interessante singles van Modest Mouse sinds Float On. In The Tortoise and the Tourist is de band een parodie van zichzelf. En dan de teksten! Isaac Brock is absoluut een begaafde tekstschrijver die normaal gesproken de paradox niet schuwt, maar zinnen “Love does not cost money, but it ain’t free” of “we’re the sexiest of all primates!” zijn simpelweg amateuristisch en flauw. De beste man kan zoveel beter. De band kan zoveel beter.
Nu waren de vorige twee platen, Good News For People Who Love Bad News en We Were Dead Before The Boat Even Sank, ook niet spectaculair. Integendeel. Maar die albums hadden in ieder geval een eigen thema en ideeën en werkten daarom ook (enigszins) als een album. Strangers To Ourselves is een bijeengeraapt zooitje. “What in hell are we here for? We just do not know” zingt Brock in afsluiter Of Course We Know. Het somt de hele plaat op. Alsof de band het zelf ook niet meer zo goed weet. Eenmaal herleeft de oude magie. Het nummer Pups to Dust raakt alle goede snaren en we horen de Modest Mouse waar we zo naar verlangden. Het is met uitstek het beste wat Strangers To Ourselves te bieden heeft. Verder horen we vooral een band die vervreemd van zichzelf geraakt is.
Acht jaar.