Als ondergetekende na het concert van Spinvis de Pandorazaal van TivoliVredenburg uitloopt doemt de vraag op hoe hij deze nagenoeg avond in godshemelsnaam in woorden kan vangen. Wat kun je schrijven over een concert dat je vanaf de allereerste noot bij de lurven grijpt en niet meer loslaat tot de afsluitende reprise van Trein, Vuur, Dageraad?

Je kunt bijvoorbeeld schrijven over de beklijvende, imponerende opening. Waar Spinvis en zijn formatie met het zaallicht nog aan het podium betreden en Spinvis solo de eerste klanken van Oostende inzet. In tien seconden dooft Erik ‘Spinvis’ de Jong het zaallicht én alle stemmen in de gezellig borrelende uitverkochte zaal. Hij vult de Pandora met zijn nog rauw en koud klinkende stem. Ergens halverwege de brug komt hij schier plotseling zijn band tegen. Dan dikt het geluid aan tot een kraakheldere, en toch vette mix die fenomenaal tot z’n recht komt in wat qua akoestiek één van de beste zalen van Nederland is.

Je kunt ook opschrijven dat geen van de negentien tracks die Spinvis vanavond serveert slecht is, relevantie mist of in zijn show als pauzenummer fungeert. Iedere track die Spinvis vanavond speelt is anders, scherp en zowel tekstueel als muzikaal verrassend. Eigenlijk valt enkel de low-fitrack Van De Bruid En De Zee een beetje in het water, maar dat heeft vooral te maken met de positionering tussen de met een Macklemoriaanse beatagressiviteit de zaal ingesmeten Hallo Maandag en het croonend, bijna Broodiaans uitgevoerde Een Kindje Van God. Werd daar in één zin één artiest nou vergeleken met Herman Brood en Macklemore? Dan kan deze review alleen over Spinvis gaan.

Je zou ook kunnen opschrijven dat de show van Spinvis bijzonder relevant aanvoelt omdat deze is gestoeld op Spinvis’ laatste plaat, Trein, Vuur, Dageraad, die bij iedere luisterbeurt via je oren meer lijkt af te dalen naar je hart. Niet alleen singles Artis en Hallo, Maandag maken live indruk. Het is juist de kleine, sobere realiteit van hoopgevende treurnis op Tienduizend Zwaluwen en De Kleine Symfonie dat live nog beter tot zijn recht komt dan op plaat. Of de dubbelzinnigheid op Dageraadsplein – een vrolijk wijsje met een tekst over verbroken liefdes, of bij nader inzien misschien wel over de multiculturele samenleving. En vooral op het titelnummer – vanavond gespeeld als afsluiter – dat op weergaloze wijze openbarst in een schitterende reprise.

Je zou kunnen schrijven over de manier waarop Spinvis nieuwe composities plakt over bekende tracks. Voor Ik Vergeet krijgt bijvoorbeeld een kleinkunstjasje, dat zo’n goed vehikel blijkt te zijn voor de boodschap dat het een beetje pijn doet. Maar ook de ontroerende fluisterversie van claim-to-fame Bagagedrager maakt grote indruk. Of de rauwe versies van Ik Wil Alleen Maar Zwemmen, Club Insomnia en In De Staat van Narcose.

Je zou kunnen schrijven over de fantastische muzikanten die Spinvis om zich heen heeft verzameld. Drie vrouwen, twee mannen. Stuk voor stuk strak, multi-instrumentalistisch en bijzonder muzikaal. Meeste indruk maakt de bijdrage van Saartje van den Camp. Bijvoorbeeld als de celliste voor een solo de zingende zaag bedient of als zij uit haar hoofd en met een fantastische timing Nachtwinkel opvoert, een ietwat vervreemde spoken word die halverwege de show voor een bijna bezwerend rustmoment zorgt.

En dan hebben we het nog niet gehad over het moment dat Spinvis dan aan het einde van zijn toegift Kom Terug inzet. Dat nummer is precies wat deze show als afsluiter nodig heeft. Het nummer heeft precies in zich wat Spinvis zo bijzonder maakt. Het is op een heel ingetogen manier bombastisch. Je wordt er droevig van, maar er zit ook iets troostends in. En dan de tekst. Reis Ver / Drink Wijn / Denk Na / Lach Hard / Duik Diep / Kom Terug. Die woorden doen mij op één of andere manier heel erg veel, zonder dat het eigenlijk ergens over gaat. Dat is Spinvis ten voeten uit; het is een weergaloos indrukwekkende artiest die af en toe door merg aan been gaat, maar waarom dat precies zo is, is eigenlijk met geen pen te beschrijven.

Dus wat kun je dan voor woorden vinden om zijn concert te beschreven? Eigenlijk weet ik het ook niet. Maar om toch een poging te doen:

 

Je had erbij moeten zijn.

 

 

 

 

Was je er niet bij? Geen paniek! Spinvis is deze zomer op een aantal festivals te zien, waaronder Down The Rabbit Hole. In het najaar volgt een volledige clubtour langs bijna alle grote clubs. 

Over de auteur

Camiel
Reviewer #Rock

Liefhebber van verschillende soorten muziek. Voornamelijk rock, maar ook indie, hiphop en UK-beats liggen in het straatje. Daarnaast festivalwatcher en enorme Bruce Springsteenfan.

Gerelateerde berichten