Toen Bob Marley 34 jaar geleden overleed vreesden velen voor een vroegtijdig einde van de in die tijd dramatisch slecht georganiseerde reggaescéne. Een terechte vrees, want Marley was niet alleen de bedenker en roerganger van het genre, hij was er inmiddels ook de verpersonificatie van geworden. Dat is hij anno 2015 nog steeds, maar dankzij vele directe en indirect nazaten van Marley en dankzij muziekvernieuwers als Peter Tosh, Max Romeo en – veel later – Major Lazer staat de originele Jamaicaanse reggae nog steeds fier overeind.
Toch blijft de veel te vroeg aan kanker overleden Bob Marley synoniem voor reggae, getuige alleen al de in hoeveelheid tributebands die ook vanavond vermoedelijk overal ter wereld Marleys legacy verspreiden. Als er echter één formatie is die kan claimen de status van coverband te overstijgen, dan zijn het The Wailers wel. Laten die nou net vanavond in Utrecht te zien zijn.
Veel van de originele Wailers zijn daar overigens niet meer bij. Alleen bassist Aston Barret stond nog ooit met Tuff Gong op het podium. Barret heeft echter niet stilgezeten en heeft een formatie met Jamaica’s beste muzikanten om zich heen verzameld. Nadat de formatie na de dood van Marley onder meer op tour is geweest met Sting, Santana en Stevie Wonder reist de formatie inmiddels al twee jaar de wereld rond ter ere van de veertigste verjaardag van Legend (1974), de plaat die van Marley definitief een wereldster maakte.
Wie Legend integraal uitvoert waagt zich aan een gevaarlijke missie; de plaat is – zeker voor Jamaicaanse begrippen – extreem rechttoe-rechtaan en bevat alleen maar hits. Dat komt het feestgehalte van de set overigens wel ten goede; van opener Is This Love tot afsluiter Exodus – de nummervolgorde is voor de gelegenheid enigszins door elkaar gehusseld – zingt Tivoli woordelijk mee met The Wailers. Tussendoor komen alle hits voorbij; Three Little Birds, Buffalo Soldier, Get Up Stand Up, Stir It Up, One Love, Jammin’; u had ze vermodelijk zelf ook woord voor woord kunnen meezingen.
Songmateriaal dus ijzersterk, maar af vanaf het begin worstelen The Wailers met een nijpend gebrek aan focus. Waar tijdens introjam de baslijnen van de oude en broze Barret nog ijzersterk klinken en de drums van Barret Jr. heel lekker worden ingemixt, daar loopt de show aan het begin van Is This Love? even helemaal vast. Dat heeft met name te maken met de zang. De achtergrondzangeres lijkt te kampen met een fors griepje en had eigenlijk beter thuis kunnen blijven, en ook de inzet van Wailersfrontman Dwayne Anglin is niet om over naar huis te schrijven. Helemaal in de problemen komen we vervolgens bij No Woman No Cry, dat in de sowieso vrij tamme Pandora vanavond doodslaat als bier in een vet glas.
Heel even lijkt het een uiterst lange en ongeïnspireerde avond te worden, maar vooral dankzij de strakke ritmesectie herpakken The Wailers zich in de meer uptemposongs. Zo klinkt het trio Could You Be Loved – Three Little Birds – Buffalo Soldier prima. Sterker nog, beter dan dat wordt het vanavond niet. The Wailers spelen op de automatische piloot, het publiek reageert wel heel erg gelaten en zo wordt het geheel mat. Die tendens wordt slechts onderbroken op die momenten dat The Wailers zich wagen aan Marleys beste nummers. Hoe mat er dan ook gespeeld mag worden, tracks als Waiting In Vain, One Love, Jammin’ en Exodus zijn krachtig genoeg om de Pandora aan het swingen te krijgen.
Daarin schuilt de kracht én de zwakte van The Wailers. Kracht, want dat songmateriaal is uiteraard voor zeker de helft van het publiek de reden om op maandagavond naar Tivoli te komen. Zwakte, omdat The Wailers – zeker tijdens deze Legend-tour – wel heel erg tot de automatische piloot zijn veroordeeld door het scherp afgesneden songmateriaal van Bob Marley.
Zo wordt de conclusie van deze review precies zoals The Wailers al zeven-en-dertig jaar reviews krijgen: het klinkt best lekker, maar je mist toch echt wat. The Wailers zonder Bob Marley is als The Stooges zonder Iggy, The E Street Band zonder Bruce en Wings zonder Paul McCartney. Of als Titanic zonder Kate Winslet, de Efteling zonder sprookjesbos en carnaval zonder alcohol; het is allemaal best vermakelijk, maar na een tijdje ga je beslist de hoofdattractie missen.
Naast mij stond tijdens dit concert een mevrouw, die halverwege het concert moest bekennen dat ze het allemaal niks vond. Ze had Bob eind jaren ’70 nog ooit live gezien. “Ergens ben ik wel jaloers op je”, aldus de vrouw. “Jij ziet niet hoeveel minder dit is dan de oude Wailers”. “Nou mevrouw”, aldus ondergetekende. “Die jaloersheid is dan absoluut wederzijds”.
Te ongeïnspireerd, te zoutloos en te weinig buiten de lijntjes; The Wailers waren gisteren helaas geen schim van de formatie die ooit een nieuwe stroming uitvond. En dat is ontzettend jammer.