De dagen voorafgaand aan de 2015 editie van Paaspop zagen er niet rooskleurig uit. Dat lag zeker niet aan de fraaie en brede programmering of de uitstekende kaartverkoop die voor een uitverkocht huis zorgde. Het waren namelijk de weergoden die met erg veel neerslag het uiterste van de crew en organisatie vergden. Vanwege harde wind werd de opbouw zelfs regelmatig stilgelegd waardoor op donderdag 100 extra medewerkers werden opgetrommeld om de opgelopen vertraging in te lopen. Wat dat betreft verdienen de organisatie en de harde werkers een dikke veer in de reet als bij het betreden van het wederom prachtige terrein blijkt dat alles er uitstekend bijligt op vrijdag.
Tekst : Reno van der Looij | Foto’s Ben Willemsen
Om daar tijdig te arriveren is overigens een ander verhaal. Doordat niet alle (drassige) weilanden bruikbaar zijn, staat er een file vanjewelste op de wegen rondom Schijndel. Bezoekers, campinggangers, crew, pendelbussen, kiss and ride verkeer moeten allemaal via hetzelfde smalle weggetje waardoor het volledig vastloopt. ’s Avonds bij vertrek gaat het wederom finaal mis als tientallen auto’s zich in de modder vastrijden. De inzet van meerdere tractoren en bijvoorbeeld houtsnippers op de route hadden veel kunnen voorkomen. Het is echter maar een klein smetje op een verder perfect verlopen opening van het festivalseizoen.
Vrijdag 3 april
Door de vertraging lopen we onder andere Di-rect en San Cisco mis. De stoner fuzz van van Truckfighters maakt echter veel goed. Het Zweedse drietal is uitstekend gehumeurd en laten de Jack Daniels stage schudden op haar grondvesten. Gitarist Dango rent en springt onvermoeibaar over het podium, terwijl bassist/zanger Ozo en drummer Enzo voor het stevige fundament zorgen met onvermijdelijke afsluitere ‘Desertcruiser’.
Terwijl de Belgische Selah Sue op de mainstage van de Apollo indruk maakt, zorgt een andere zangeres voor minimaal net zoveel vocale power. Elin Larsson van Blues Pills is het boegbeeld en de ‘eye-candy’ van deze (alweer uit Zweden afkomstig) retrorockers. Op blote voeten tilt ze met haar gouden strot deze band naar de buitencategorie. Little Devil All Stars zorgen voor een rockende cover-party in de Thunderbolt en het afsluitende Kensington bouwt een feestje in de Apollo. Feestjes bouwen kun je ook aan Fidlers Green (afsluiter in de Jack Daniels) toevertrouwen. De goed uitgevoerde de folky punkrock zorgt voor een kolkende en springende mensenmassa.
Zaterdag 4 april
Het zonnetje laat zich voorzichtig zien in de middag en de sfeer zit er dan al vroeg goed in op de tweede festivaldag. Kwalitatief wellicht de beste en meest interessante dag, wat ook voor wat keuzestress zorgt. Therapy? is echter een zekerheidje en de sympathieke Ieren stellen dan ook niet teleur. Een set met veel oudjes (Screamager, Nowhere) aangevuld met wat werk van de laatste nieuwe plaat, waarvan vooral ‘Still Hurts’ indruk maakt. Ook de rockuitvoering van ‘Diane’ mag er wezen. Hele andere kost is Kovacs die afgelopen donderdag nog voor een uitverkochte Effenaar haar nieuwe plaat lanceerde. De Apollo lijkt wat aan de grote kant voor de sympathieke zangeres. Haar magische stem gaat soms wat verloren in het rumoer van de bierdrinkende menigte. Jammer, want Kovacs verdient met een uitstekende set en fraaie liedjes veel meer. Van rumoer heeft John Coffey daarna geen last, want daar zorgen ze zelf wel voor. Knalhard gaan deze mannen er wederom in met een set waar de energie vanaf bruist. Crowdsurfers, moshpits en een heus confetti-kanon zorgen voor prachtige taferelen, waarbij de nieuwe tracks zoals ‘Broke Neck’ en ‘Heart of Traitor’ opvallend makkelijk overeind blijven naast het oudere materiaal.
Snel door voor Within Temptation in de Apollo. De geroutineerde band met frontvrouw Sharon Den Adel weet inmiddels wel raad met een grote stage. Met gemak blijft de band overeind en nummers als ‘Faster’, ‘Dangerous’ en ‘Mother Earth’ doen het uitstekend bij het publiek. In dezelfde muziekstijl, maar met een veel kleinere aanhang acteert Lacuna Coil. De Italianen, gehuld in bebloede horrorachtige kledij, zijn niet zo overdonderend als onze landgenoten, maar de dubbele vocalen tussen de mooie Christina Scabbia en zanger Andreo Ferro (overigens ook de enige overgebleven originele bandleden) zorgen voor een fijne dynamiek. Tussendoor ook nog een stukje Pauw, wederom van eigen bodem, meepakken. De de set met sterke hypnotiserende psychedelische progrock bevalt heel erg goed. Het theater blijkt een maatje te klein voor Memphis Maniacs. Vol = vol en er kan werkelijk niemand meer bij. Daarentegen is de ruimte bij Typhoon opvallend te noemen. Met 1 van de beste hiphop releases van 2014 op zak is er in de Apollo nog ruimte genoeg. De pret mag het overigens niet drukken, want de set is uitstekend en bij vlagen zelfs indrukwekkend te noemen. Het lijkt overal wat rustiger te worden na middernacht. Ook bij Sick of it All nog ruimte genoeg. De NY hardcore veteranen deert het niet en slingeren een set loeiharde hardcore de zaal in met toptracks als ‘Step Down’ en het inmiddels klassieke ‘Scratch the Surface’.
Zondag 5 april
Eén van de beste shows van heel het weekend wordt verzorgd door The Gentle Storm. Deze samenwerking van Arjen Lucassen (Ayreon) en Anneke van Giersbergen (ex-The Gathering) sprankelt van het podium. De sympathiek en altijd goedlachse Anneke zingt wederom de sterren van de hemel, terwijl de metalband (met topdrummer Ed Warby, maar zonder Lucassen himself) om haar heen minimaal net zoveel indruk maakt. Als dan ook nog eens de The Gathering klassieker ‘Strange Machines’ in een perfecte uitvoering voorbij komt, kan de show en band niet meer stuk. Even bijkomen is er niet bij, want Sven Hammond staat in de Phoenix alweer te rocken. Een heerlijke en diverse rock/blues/soul show waarbij naast Sven Figee vooral Ivan Peroti de show steelt met zijn uitstraling en vocalen. Helaas is het niet heel druk bij Monomyth in de Jack Daniels. Zwaar onterecht overigens, wat deze psychedelica uit de hofstad is om de vingers bij af te likken. Instrumentale prog-stoner van de bovenste plank.
De Stardust is dit jaar geprogrammeerd door “We Are Electric” en dat hebben ze goed gedaan. Bij het populaire Yellow Claw is er wederom geen doorkomen aan. Dan de Restolounge even bezoeken, waar Bjorn van der Doelen tussen de eetkraampjes zijn singer/songwriter liedjes staat te spelen alvorens een heuse pubquiz van start gaat. De brede programmering van de Restolounge is een meesterlijke zet. Niet zomaar een patatje of pizzapunt eten, maar lekker met je hamburger swingen zoals ook later op de avond bij Orgelvreten (incl. gastoptreden van Navarone). Een unieke beleving. dEUS en festivals blijft toch een dingetje wat regelmatig niet werkt. Tom Barman en co als saai betitelen doet te weinig recht aan de prima songs, maar boeien doet het onvoldoende. Rival Sons gaat daarna nog even de strijd aan met Blues Pills voor de beste retrorock show van het weekend. De Amerikanen winnen nipt op punten. Vooral door de fantastische zang en performance van Jay Buchanan. Als Anouk het festival afsluit, gelukkig voor de fans anderhalf uur lang ipv het half uurtje op de uitgedeelde programmablaadjes, is voor een deel van het publiek de uittocht al begonnen. Nog altijd door de modder, en net zoals het verkeersbord bij de ingang ons al melde: “Festivals: met je hoofd in de wolken en je auto in de modder”. Zo is het maar net. Tot volgend jaar. Tot Paaspop.
[fbalbum url = https://www.facebook.com/media/set/?set=a.868357319868980.1073741888.453877017983681&type=3&uploaded=39]