Het kleine zusje van Lowlands. Zo werd Paaspop de afgelopen jaren genoemd. Die tijd is voorbij: Paaspop groeit als kool en is anno 2018 zelfs een van de mooist aangeklede festivals van ons land. Maar donkere wolken pakken zich samen: Paaspop dreigt met 81.000 bezoekers en ‘te kleine’ tenten uit haar voegen te groeien. Een verslag van het afgelopen weekend.

Het is ieder jaar weer indrukwekkend. Dat ene uitzicht over het terrein, vanaf de lange, megalomane brug. De enorme torens die in alle kleuren lichtgeven, het gras dat tot op de millimeter gelijk staat, al die mensen die met een drankje in hun hand dansen op de lekkerste beats: de sfeer op Paaspop is en blijft fantastisch, wat de weersomstandigheden ook zijn.

Wanneer we naar beneden lopen, komen we in een Las Vegas-achtige filmset terecht waar we werkelijk alle kanten uit kunnen. Gaan we naar voren om te feesten in een van de prachtig gekleurde circustenten, of gaan we een blokje om en laten we ons verrassen door de tientallen acteurs en toneelspelers die de feestvierders met hun gekke fratsen vermaken?

Speciaalbierpaleis

Paaspop beleef je op ontelbare manieren, maar waar de tienduizenden feestvierders deze editie écht niet omheen kunnen, is de vernieuwde Phoenix, het stralende middelpunt bij de ingang van het terrein. De ontmoetingsplek voor velen. Omringd door tal van leuke straatjes en een zeer fraai speciaalbierpaleisje waar je na heftige rockshows heerlijk kunt neerploffen in een van de vele zitzakken, onder het genot van zo’n biertje en een lekkere kachel.

Oude publieksfavorieten staan er uiteraard ook. Wat te denken van de Little Chapel, de ‘houten kerk’ waar enkele tientallen feestbeesten hutjemutje dansen op snoeiharde muziek en permanente geluidsbeschadiging oplopen. Een ambtenaar is er om mensen in het echt te verbinden, een hilarisch tafereel dat gepaard gaat met veel confetti, rook en natuurlijk plastic trouwringen.

Even verderop staat een rond platform waarop bezoekers ter ondersteuning van harde muziek op kunnen dansen. Vaak gaat het goed mis en donderen bezoekers van het ding af, tot vermaak van velen. Maar wie er ‘wint’ doet er eigenlijk niet zo veel toe, het is vooral compleet gestoord en daarmee typisch Paaspop.


Scheurende gitaren

Net zoals de voorgaande jaren, is het ‘Las Vegas van Brabant’ weer een plek waar van alles valt te beleven. Toch blijven de artiesten en cabaretiers voor veel mensen de hoofdmotivatie om Paaspop te bezoeken. Op de vroege vrijdagmiddag, lang voordat een groot deel van het publiek binnen is, staat een van de grootste rocksensaties in ons land in de Phoenix: DeWolff. Dit drietal, met een nieuw album op komst, vat in het kleine uurtje dat ze hebben veertig jaar muziekgeschiedenis samen.

We horen trage psychedelica uit de jaren tachtig, scheurende gitaren uit de jaren negentig en dromerige prog uit de jaren zeventig: DeWolff is van alle markten thuis en daarmee een van de beste bands die ons land te bieden heeft. En wat blijft die Pablo van der Poel toch een getalenteerd ventje. Hij heeft niet alleen een hoog vibrato, maar is ook zeer vakkundig in het bespelen van zijn gitaar: subtiel opbouwen, om vervolgens lekker hard te knallen.

Dat wordt hem door Paaspop alleen niet in dank afgenomen. Zelfs op steenworpafstand staan veel jongeren met de rug naar het podium hardop met hun vrienden te praten. Wonderschone nummers als Sugar Moon en Deceit and Woo vallen hierdoor in het water. Jammer. Even later, in dezelfde tent, is Paaspop gelukkiger beter bij de les. Onder leiding van de metalkoningin van Nederland, Anneke van Giersbergen, speelt het op Paaspop debuterende VUUR de sterren van de hemel.

Met haar schattige manier van praten en natuurlijk die waanzinnige stem windt Van Giersbergen de vele honderden in de zaal om haar vinger. Hoe goed de eigen nummers ook zijn, krijgt VUUR pas echt iedereen mee als ze een ode brengt aan The Gathering, haar voormalige band, en aan Devin Townsend, haar grootste muzikale vriend. Progressieve metal waar je U tegen zegt, beter kun je je Paaspopreis niet beginnen.


Metalpoppenkast

Doorweekt van het bier blijven we staan voor een band die (ook al) zijn debuut mag maken in Schijndel: Avatar. Eén grote metalpoppenkast is het sleutelwoord en Paaspop krijgt dan ook wat het verwacht: krachtige riffs, veel theater en een geschminkte frontman die zo uit een circus lijkt weggelopen. Vanaf de wervelende opener Hail The Apocalypse tot afsluiter A Statue of the King staat zanger Johannes Eckerström – hoge hoed, stok in de hand, tong uit de mond – geen seconde stil en dat geldt eigenlijk voor bijna heel de tent.

Bezweet en onder de blauwe plekken blijven de echte metalheads in de Phoenix plakken voor The Bloody Beetroots. Zij maken daarmee beslist een beste keuze, want deze twee Italianen laten iedereen van voor tot achter volledig uit hun plaat gaan, zoals ook de voorgaande jaren het geval was. The Bloody Beetroots overweldigen met bizar goede breakdowns, verpletterende riffs en ongekend lekkere melodieën.

Als geen andere act in het genre heeft dit duo het vermogen om de zaal van voor tot achter volledig op zijn kop te zetten. Wat een bak energie geven deze jongens. Het bizar goede My Name Is Thunder leidt al direct tot een verwoestende circlepit waar niemand zijn leven zeker is. Uitstekende gig weer van deze gasten.

Serpentines en laserstralen

Hoog zijn de verwachtingen voor Kensington, dé grote headliner van de eerste dag. De Utrechtse band is het afgelopen decennium uitgegroeid tot de populairste rockband van Nederland. Als geen andere Nederlandse band weet Kensington precies hoe muziek in een grote tent moet klinken: groots, meeslepend en bombastisch. Gewapend met een strakke lichtshow met bewegende decorpanelen, serpentines en laserstralen maakt Kensington de status als headliner meer dan waar.

Waarom Kensington alleen zo weinig enthousiasme en passie uitstraalt, is een raadsel. Onder alle visuele opsmuk en de uitzinnige reacties in de tent blijft de band ogenschijnlijk kalm. Stoïcijns en vaak zonder iets te zeggen raast de band door de set met radiohits als War, Streets en Riddles. Het maakt de fans niets uit: die zijn helemaal door het dolle heen.


De dikste gitarist

Waarmee kun je de volgende dag de avond beter inluiden, dan een stevige portie bluesrock? Dat moet Paaspop gedacht hebben; de Thunderbolt staat al een uur voor aanvang tjokvol voor Popa Chubby, een corpulente bluesgitarist met ongekend veel zelfspot, maar bovenal met uitzonderlijk veel talent. Wat kan deze man gitaarspelen! Zittend op zijn stoel laat hij horen hoe mooi blues kan klinken: subtiel, maar vooral lekker swingend en rockend.

Op de bar staan vrouwen van middelbare leeftijd volledig uit hun dak te gaan, en ook vooraan deinzen alle hoofden op en neer. Ogen dicht, en genieten maar. Popa Chubby kijkt, lacht, geeft een pets op zijn enorme buik en waggelt (lopen kan hij niet) van het podium. Epische vent!

Klaar om doof te worden?

Met onze hoofd nog in de blues verkassen we naar de Jack Daniels Stage, dat op dat moment propvol is voor Millionairs, een Engelstalige rockband van Vlaamse bodem. Het geluid van de band gaat dwars door je botten, zo hard staat deze afgesteld. Wie geen oordoppen bij zich heeft kan niet anders dan enorme gehoorbeschadiging oplopen. Het komt vooral de show niet ten goede: de Queens of the Stone Age-achtige nummers komen niet uit de verf en de krachtige rockstem van Tim vanHamel, bekend van Eagles of Death Metal, sneeuwt vooral onder. Zonde, want Millionairs is zonder meer een uitstekende band.

Na afloop stroomt de Jack Daniels Stage in een mum van tijd leeg. Op naar de hoofdtent. Daar speelt LilKleine, die een van zijn grootste shows in zijn loopbaan geeft. Wij blijven echter plakken in dezelfde tent voor Kadaver, en jeetje, het is de beste keuze die wij het afgelopen weekend hebben gemaakt. Laat je niet misleiden door de naam: deze mannen spelen niet alsof ze dood zijn, maar rocken werkelijk de pannen van het dak.

Moeiteloos houdt Kadaver de aandacht vast door in bijna ieder nummer naar een weerzinwekkende climax te werken. Een draaikolk van snoeiharde stoner, vernietigende metal en gestoorde psychedelica, dat is Kadaver, en het gevolg is een kolkende mensenmassa van jewelste. Stilstaan is hier geen optie: voorin is het vechten voor je leven in de vele moshpits en zweten tot je een ons weegt. Eén van de beste shows van het weekend.


Reusachtige frontman

Honderden mensen blijven in de Jack Daniels Stage plakken voor Orange Goblin, een van de grootste namen dat in de tent neerstrijkt dit weekend. Met op hol geslagen gitaren, scheurende drumpartijen en een tot op het bot gemotiveerde frontman dompelen de Britten de tent van voor tot achter onder in de wereld van stonermuziek. Het voelt alsof je midden in de krochten van de hel wordt gedropt en je aan de toorn van Satan wordt onderworpen.

Zanger Ben Ward laat, reusachtig als hij is, horen hoe rauw er gezongen kan worden. Het grommende The Devil’s Whip laat je doen happen naar adem, en in Saruman’s Wish (inderdaad over de kwaadaardige tovenaar) is het oppassen dat je geen elleboog in je gezicht krijgt. Goede show, maar eerlijk is eerlijk: zo spannend als bij de voorgangers van Kadavar werd het eigenlijk geen moment.

Teleurgestelde fans

Op zondag wordt al vroeg in de middag duidelijk dat Paaspop uit zijn voegen lijkt te barsten. Letterlijk. Wat blijkt: de Alpha-tent blijkt voor aanvang van Guus Meeuwis te vol, waardoor veel fans de toegang vooraf wordt geweigerd. Het is een veelgehoord kritiekpunt dit weekend: de tenten op Paaspop zouden te klein zijn en er zouden te veel kaarten verkocht zijn. Is Paaspop uit haar voegen gegroeid? De evaluatie zal dat uit moeten wijzen.

Met enige scepsis lopen we naar Triggerfinger, een van de grote namen dit weekend. De Antwerpse band is het afgelopen decennium uitgegroeid tot een van de populairste rockbands van de Lage Landen, maar speelde de afgelopen keer in het Tilburgse poppodium 013 bijzonder slap. Gelukkig maken ze dat in Schijndel meer dan goed.

Zanger Ruben Block is beter bij stem, laat in First Taste zijn ijzige gil veel meer door de muziek klinken en lijkt er, gestoken in een heerlijk fout kostuum, overduidelijk zin in te hebben.  Drummer Mario Goossens brengt met zijn acrobatische ritmes en geinige zijsprongen voor de humor, en bassist Paul zorgt vooral voor de swag. Toch maakt Triggerfinger ook hier weer de fout door de show te onderbreken voor een ellenlange drumsolo in groepsvorm. Volgende keer echt skippen, jongens, zeker in de beperkte tijd die je op een festival hebt.


Diepste krochten van de hel

Opnieuw moeten de oordoppen in de aanslag, want harder dan Obituary gaat Paaspop het niet meer krijgen. Wat een muur van geluid schalt er door de Jack Daniels Stage. Zanger John Tardy heeft zonder meer de smerigste stem van Paaspop. Ze komen van diep: de donkere screams van deze langharige vijftiger. Muzikaal klinkt het ook als een klok: vanaf de instrumentale opener Redneck Stomp tot aan afsluiter Slowly We Rot is het een uur lang raggen in de diepste krochten van de hel. En dat is op momenten echt heerlijk.

Tegen het einde van de avond staat de Alpha weer bomvol voor een van de meest gedenkwaardige shows die Paaspop ooit heeft gehad. Te weten die van Iggy Pop. Zonder enige twijfel de grootste naam die het Schijndelse festival ooit heeft binnengehengeld. Een uur lang is het één groot feest in de hoofdtent.

De Godfather of Punk ziet er uit alsof hij ieder moment dood kan neervallen, met zijn vele rimpels en zijn strompelende manier van lopen, maar als artiest is er geen stoppen meer aan. Onvermoeibaar, deze man, en Paaspop geniet met volle teugen van hem en zijn vele hits. Passenger wordt zoals verwacht uit volle borst meegeschreeuwd, en in Search and Destroy zorgt de 70-jarige legende voor een gedenkwaardig moment door het publiek in te duiken. Een fantastische show waar ze op Paaspop nog lang over zullen napraten.