Counter Culture shorts nummer #46 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze zesenveertigste editie van shorts vind je vier mooie microreviews van de nieuwe albums van Skeletal Remains, Carpenter Brut, Bleed From Within en Caliban.

Skeletal Remains – Devouring Mortality (81)
Als er een genre binnen de metalscene niet kapot te krijgen is, is het wel deathmetal. Zo lang er de meest vreselijke dingen op deze aardkloot plaatsvinden, zullen er bands blijven bestaan die al rochelend en gorgelend over de meest ranzige horrorscenario’s berichten. Voor de meest verontrustende verhalen over monsters hoef je immers alleen maar het journaal op te zetten. Skeletal Remains grossiert in lekker ranzige oldschool deathmetal. Denk aan het oude werk van Morbid Angel. De grunts zijn goor, de riffs ziekelijk en het drumwerk opgefokt. De fan van rauwe gitaarherrie met een vleugje melodie hoeven niet verder te zoeken. Erg strakke, derde worp van deze Amerikaanse gasten.

Recensent: Frank van de Ven

Carpenter Brut – Leather Teeth (77)
Onder het pseudoniem Carpenter Brut maakt de geheimzinnige Franck Hueso schurende en smerige synthwave. De naam van dit project verwijst naar cultregisseur alias componist John Carpenter. ‘Leather Teeth’ is een ode aan dit icoon uit de eighties en bulkt uit van de cheesy synths en metalriffs. So far so good. Toch mist dit studioalbum iets. Op zijn drie EP’s klonk Carpenter Brut net een tikkie smeriger en spannender. Tracks als ‘Le Perv’ en ‘Turbo Killer’ kenmerkten zich door de pulserende synths en de duistere sfeer. De nummers op ‘Leather Teeth’ missen dat scherpe randje en klinken daardoor minder beklemmend. Jammer.

Recensent: Frank van de Ven

Bleed From Within – Era (86)
Zolang er bands als Bleed From Within bestaan, heeft metalcore zeker bestaansrecht. Met brave emozang en lieflijke refreintjes heeft deze schijf niets van doen. Dit album ligt in de lijn van genrepioniers als Unearth en Shai Hulud. ‘Era’ is energiek, melodieus en hard. Op de beste momenten roept deze band herinneringen op aan het onderschatte Misery Signals. Liefhebbers van het oudere werk van Parkway Drive zullen ook wel uit de voeten kunnen met dit werk. In een rechtvaardige wereld wordt prijsnummer ‘Alive’ een dikke festivalfavoriet. Wát een ontiegelijk vet anthem is dat zeg!

Recensent: Frank van de Ven

Caliban – Elements (79)
Caliban begon als boze metalcore formatie, transformeerde vervolgens in een meer gepolijste stadionband in de lijn van Killswitch Engage en koos een paar jaar geleden voor een bestaan als moderne rock act. ‘Elements’ klinkt als een soort ‘Best Of Caliban’. Sporen uit het core verleden, vermengen zich met stadionambities en geflirt met rock. De band komt er mee weg. Dit studioalbum klinkt als een klok en dat deze mannen kunnen spelen, staat buiten kijf. Catchy hooks en riffs vliegen je om de oren. Het meeste indruk maakt deze formatie als er in hun moerstaal gezongen wordt. ‘Ich Blute Für Dich’ klinkt namelijk net wat vloeiender en spannender dan de Engelstalige tracks. Toffe plaat.

Recensent: Frank van de Ven