Counter Culture shorts nummer #76 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze zesenzeventigste editie van shorts vind je zeven mooie microreviews van de nieuwe albums van Liv Sin, Senses Fail, Void Of Vision, Microwave, Nemesea, Visions Of Atlantis en Slipknot.

Liv Sin – Burning Sermons (81)
Yes! Liv Sin heeft er weer zin en doet waar ze goed in is: keihard rocken. Na het vlakke en doodsaaie ‘Inverted’ is de zangeres weer terug op volle sterkte met ‘Burning Sermons’.  Liv Jagrell is geen groots vocalist, maar compenseert haar beperkte bereik met haar attitude. Haar zang is opgefokt, gejaagd, rauw en gevaarlijk. In combinatie met vette riffs, catchy refreinen en toffe hooks resulteert dat in een fijne hardrockplaat. ‘Burning Sermons’ ligt goed in het hoor en doet denken aan de jaren 80 toen dit soort gitaarmuziek de hitlijsten bestormde. Denk aan Guns N’ Roses en Skid Row, maar dan met een dame op zang en een moderne productie.

Recensent: Frank van de Ven

Senses Fail – From The Depths Of Dreams (re-release) (75)
Alweer zeventien jaar geleden debuteerden de gasten van Senses Fail met ‘From The Depths Of Dreams’. Die EP viel in de smaak en katapulteerde de band de post-hardcore scene in. Inmiddels heeft het genre behoorlijk aan populariteit ingeboet en flirt de formatie rond frontman Buddy Nielsen met metalcore. Om het jubileum van dit visitekaartje te vieren, nam de groep ‘From The Depths Of Dreams’ opnieuw op. Met meer ervaring klinkt deze re-release beduidend beter dan het origineel. Het rafelrandje is er uiteraard wel af, maar toch klinken deze herbewerkingen erg fris. De band had er hoorbaar zin in om deze oude nummers in een nieuw jasje te steken. Leuk tussendoortje voor zowel diehard-fans als nieuwkomers.

Recensent: Frank van de Ven

Void Of Vision – Hyperdaze (51)
Void Of Vision maakt electrorock met een post-hardcore jasje. Ook nu-metal heeft deze mannen overduidelijk beïnvloed. ‘Hyperdaze’ is een chaotische schijf waarin constante schreeuwzang en lompe riffs de aandacht opeisen. Rustpunten zijn er amper, waardoor dit een vermoeiende zit wordt. Meer variatie had deze plaat goed gedaan. Void Of Vision moet leren doseren. Doordat de nummers niet ademen, verzandt deze schijf in een kakofonie van geluid waardoor alle nuance verdwijnt. De doffe productie maakt het er niet beter op. Zonde.

Recensent: Frank van de Ven

Microwave – Death Warm Blanket (86)
Alsof je weer terug bent in de jaren 90: Microwave klinkt als een kruisbestuiving tussen Weezer, Placebo, Nirvana en Beck. Geen slechte referentiekaders! ‘Death Warm Blanket’ bestaat uit gruizige altrock met lieflijke refreintjes, veel distortion en crunchy gitaren. Wat deze band zo tof maakt is dat ze snoeihard kunnen rocken (‘DIAWB’), maar ook niet bang zijn om softer uit de hoek te komen (‘Carry’). Die variatie maakt dit album juist zo opwindend. Als je fan bent van eerder genoemde bands is deze uitgave een dikke aanrader!

Recensent: Frank van de Ven

Nemesea – White Flag (95)
Bezettingswisselingen kunnen grote gevolgen hebben voor een band. Zeker als het om de zanger(es) gaat. Het gaat hier immers (vaak letterlijk) om het gezicht van een groep. Nemesea kreeg het dan ook zwaar toen Manda Ophuis de groep verliet. De overblijvers besloten om een nieuw boegbeeld te zoeken in de vorm van Sanne Mieloo. Die keuze pakt goed uit, want deze dame is een vocale kameleon. Ze kan zowel poppy als ruw zingen en weet elke track haar eigen stempel mee te geven. Bij vlagen doet haar stemgeluid aan de vocalen van Lzzy Hale en Sharon den Adel denken. ‘White Flag’ is echter niet de grote Mieloo-show, want haar bandleden laten zich ook zeker niet onbetuigd op deze schijf. Het drumwerk is retestrak, het gitaarspel spannend en de keys opzwepend. Erg indrukwekkende schijf van eigen bodem! Als Nemesea hier niet internationaal mee doorbreekt, bestaat er geen gerechtigheid in deze wereld. Yep, zo goed is dit album!

Recensent: Frank van de Ven

Visions Of Atlantis – Wanderers (59)
‘Wanderers’ van Visions Of Atlantis is een bijzondere release en roept veel vragen op. Wie zit er op dit album te wachten en voor wie is deze plaat nu eigenlijk bedoeld? Een doelgroepomschrijving is in elk geval niet gemaakt, want dit wapenfeit van deze formatie is vlees noch vis. Metalheads zullen deze plaat veel te soft en braaf vinden, terwijl popliefhebbers juist zullen schrikken van de gitaren. ‘Wanderers’ is een vreemde plaat die gekunsteld en musicalesque aandoet. Er wordt erg netjes gearticuleerd gezongen (lees: alle emotie is weggeschaafd) en de composities kleuren netjes binnen de lijntjes. Deze schijf weet nergens te verrassen en kabbelt voort. De liedjes lijken erg veel op elkaar en vloeien op den duur in elkaar over. ‘Wanderers’ is niet zozeer slecht, maar vooral ontiegelijk vlak en gezichtloos.

Recensent: Frank van de Ven

Slipknot – We Are Not Your Kind (96)
Slipknot is weer helemaal terug met hun nieuwe wapenfeit dat de hitlijsten bestormt. Volkomen terecht, want het Amerikaanse nu-metalinstituut overtreft zichzelf op ‘We Are Not Your Kind’! De band slaagt erin om zowel meedogenloos als toegankelijk te klinken. Dat is vooral te danken aan de fenomenale prestatie van boegbeeld Corey Taylor. De frontman schakelt moeiteloos over van agressieve schreeuwpartijen naar gevoelige en poppy zanglijntjes zonder dat dit als een stijlbreuk klinkt. ‘We Are Not Your Kind’ laat zich beluisteren als een snoeiharde actiefilm. Rustpunten zijn schaars, maar erg gewenst na de zoveelste geweldsuitbarsting. Het tempo ligt hoog en de spanning wordt continue opgevoerd. Slipknot heeft het trucje tot in de perfectie doorgevoerd en zet op de juiste momenten plotwendingen en karakteruitdieping in. Elke track zit slim in elkaar en heeft wel iets speciaals te bieden in de vorm van een moddervette riff, fraaie zanglijn of pakkende hook. Dit album zit ontzettend goed in elkaar en bewijst dat commerciële metal weldegelijk smaakvol en opwindend kan zijn.

Recensent: Frank van de Ven