Counter Culture shorts nummer #47 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze zevenenveertigste editie van shorts vind je zes mooie microreviews van de nieuwe albums van Aura Noire, Liv Sin, ’77, Angelus Apatrida, Andy’s Room, Mojave Nomads en Calembour.

Aura Noire -Aura Noir (81)
De bandnaam geeft eigenlijk al aan wat je kunt verwachten van Aura Noire: een gitzwart energieveld dat wanhoop en duisternis uitstraalt. Dit is geen vrolijke kost, maar lekker logge thrashmetal met doemvocalen. De bezwerende klaagzang levert een unheimisch gevoel op dat niet meer weggaat totdat je dit album uitzet. Lompe riffs en hakkend en schurend gitaarspel leveren een creepy plaat op die erg geschikt zou zijn voor het einde van deze wereld. Dit is de soundtrack van onze ondergang. Fans van Black Sabbath, aardedonkere postpunk en doemscenario’s moeten deze release zeker checken.

Recensent: Frank van de Ven

Liv Sin – Inverted (51)
Vorig jaar bracht Liv Sin haar debuut ‘Follow Me’ uit. Die plaat bestond uit ranzige riffs en rauwe zang en klonk gevaarlijk en oprecht. Deze EP is echter andere kost. Frontvrouw Liv Jagrell gaat namelijk op de gevoelige toer en probeert indruk te maken met bluesy popliedjes. Ze slaat de plank mis. Liv Sin is namelijk niet zo’n heel goede zangeres, maar compenseert dat met een flinke dosis pit en haar tomeloze energie. ‘Inverted’ mist echter de explosiviteit en het onderbuikgevoel dat de vorige release zo tof maakte. Dit gezapige tussendoortje blijft geen moment hangen en is zelfs saai te noemen.

Recensent: Frank van de Ven

’77 – Bright Gloom (72)
Het Spaanse ’77 is duidelijk te laat geboren. Deze band knipoogt heel nadrukkelijk naar de seventies. In de begindagen klonk de formatie zelfs bijna als een kopie van het oude AC/DC. Inmiddels probeert de groep met minder benepen zang een eigen identiteit te creëren, maar de invloed van hun grote voorbeeld is nog steeds onmiskenbaar. Fans van rechttoe rechtaan rock & roll zullen deze schijf best te pruimen vinden. ‘Bright Gloom’ puilt namelijk uit van de eenvoudige onderbuikrock die het best gedijt op een volle festivalweide met in beide handen een pul bier.

Recensent: Frank van de Ven

Angelus Apatrida – Cabaret De La Guillotine (92)
Nondeju wat klapt deze Spaanse metalband er lekker op zeg! Angelus Apatrida gooit Bay Area thrash, melodeath en heavy metal in een blender en dat levert een genadeloos lekkere pot gitaarherrie op. Alsof het oude In Flames met de originele bezetting van Metallica het oefenhok is ingegaan en oud-Iron Maiden zanger Paul Di’Ano achter de microfoon heeft gezet. ‘Cabaret De La Guillotine’ klinkt dan ook als een soort ‘Best Of’ metal. De glasheldere productie en de moddervette solo’s maken van dit album een instant klassieker.

Recensent: Frank van de Ven

Andy’s Room – 400 miles (75)
Op ‘400 miles’ hoor je oldschool emo. Deze EP van Andy’s Room hint naar de gloriedagen van bands als American Football, The Get Up Kids en Benton Falls. Deze formatie onderscheidt zich van de concurrentie door de dromerige ambiance, het retestrakke drumwerk en het zwierige gitaarspel. Op sommige momenten slaagt Andy’s Room erin om zowel melancholisch als vrolijk te klinken. Een zeer knappe prestatie. Dit voorproefje smaakt naar meer!

Recensent: Frank van de Ven

Mojave Nomads – Phases (15)
Hopelijk is dit een grap en zitten de leden van Mojave Nomads nu grinnikend voor hun computer weddenschappen af te sluiten welk e-zine of muziektijdschrift de laagste score geeft aan ‘Phases’. Deze wanstaltig slechte release is tenenkrullend en misschien wel net zo erg als het complete oeuvre van brokeNCYDE. De zanger van Mojave Nomads klinkt als een smurf met de baard in de keel en de zouteloze composities maken het er niet beter op. ‘Phases’ mikt op pubers en tweens die ruzie hebben met hun ouders en hen tot het uiterste willen tergen door deze meuk snoeihard op hun kamertje te draaien. Dat resulteert gegarandeerd in gehoorbeschadigingen en ontervingen. Auw…

Recensent: Frank van de Ven

Calembour – Let The Wind Lead Us Home (58)
Mis je het oude geluid van Mumford & Sons nu de band banjoloos door het leven gaat? Geen nood, want Calembour heeft het karakteristieke geluid van het snaarinstrument volledig omarmd. In tegenstelling tot Mumford & Sons mist Calembour helaas bezieling en passie, waardoor dit album een zeer tamme bedoening wordt. De gezwollen en ietwat gekwelde zang verandert daar niets aan. ‘Let The Wind Lead Us Home’ bestaat uit ongevaarlijke folkrock voor bij het haardvuur. Alleen voor de diehard banjoliefhebber dus.

Recensent: Frank van de Ven