Ook de tweede dag Down The Rabbit Hole is een dag van uitersten. We worden van de kalmte van Rhye via de psychedelica van Goat naar Iggy Pop geslingerd. Hoe dat was? Onze verslaggevers liepen weer de hele dag op het festivalterrein en vonden dit van de tweede dag Down The Rabbit Hole.
Die begon bij het Deens-Amerikaanse electroduo Rhye. Na debuutalbum Woman (2013) is die band niet meer weg te krijgen van de alternatieve blogs en vandaag staat het duo voor de allereerste keer op de Nederlandse (festival)planken. Over de liveshow van de R&B-heren is goed nagedacht. Het normaal zeer minimalistische geluid van de formatie is voor de gelegenheid aangevuld met een complete band; strijkers, percussionisten, blazers en we ontwaren zelfs een vrouwelijke trombonist. Dat komt de festivalgeschiktheid van Rhye zeer te goede. Het wordt allemaal iets voller en dansbaarder, en Down The Rabbit Hole slikt de soms best lastige R&B met name tijdens undergroundhits als Open en The Fall als zoete koek. Zeker als het richting het einde allemaal net wat opener wordt. Prima start van een megatelantvolle formatie.
In tegenstelling tot Rhye staat Damian ‘Jr. Gong’ Marley al wél heel lang op de planken. De jongste telg uit de Marleydynastie is inmiddels qua hits de succesvolste zoon van The Legend. Dat is te merken, want de Hotot is helemaal volgelopen voor Marley. Al in de soundcheck blijkt dat hij een aardige band mee heeft genomen die met name het reggaegenre uitstekend beheersen. Als Marley echter zijn uitstapjes naar dancehall (zoals in ´Hey Girl’), hiphop (‘Dispear’ – met Nas) of zelfs dubstep (‘Make it Bun Dem’ – met Skrillex) maakt lijkt de band het soms even te verliezen. Liefst vier keer moet Marley een track dan ook opnieuw instarten. Het lijkt een vrij rommelig geheel te worden, maar gelukkig heeft Marley dan nog een viertrapsraket om mee af te sluiten. Eerste pijl is ‘Could You Be Loved’, een van Bob’s beste nummers. Dan volgt ‘Get Up, Stand Up’, woordelijk meegezongen door de complete Hotot. Een emotioneel hoogtepuntje is het door Marley zeer zuiver gezongen ‘Road to Zion’, waarschijnlijk Damians grootste hit. Tot slot volgt ‘Welcome To Jamrock’, waarvan vooral de zinsnede …out in the street they call it murder, door het publiek wordt meegeschreeuwd alsof Bob zelf naar Beuningen is gekomen. Mocht die ergens van boven hebben meegekeken, zal hij vermoedelijk goedkeurend hebben meegeknikt.
The Gaslamp Killer kent u wellicht van de geflipte DJ-sets die de man bij tijd en wijle geeft. Na meer dan tien jaar als DJ vond hij het tijd voor wat anders en richtte hij zijn Experience op, waarmee hij zijn DJ-sets live aan de man probeert te brengen. Dat lukt maar half. Hoewel het best aardig klinkt en The Killer een aardige band heeft meegenomen, overstijgt het eigenlijk geen moment het niveau van zijn DJ-sets. De toegevoegde waarde blijkt ook klein, want de band speelt eigenlijk vrij straightforward en er is weinig ruimte voor echte psychedelica. Het enige échte gevolg is dat in de nieuwe samenstelling The Gaslamp Killer zelf zonder werk zit. Verder dan af en toe een scratch, wat overbodig dirigeerwerk en met name vrolijk rondhupsen over het podium komt The Gaslamp Killer niet. Zo is het concept Gaslamp-liveshow prima, maar moet aan de uitwerking nog behoorlijk worden gesleuteld. Als hij dat gedaan heeft zien we hem graag terug.
Bij Alabama Shakes draait het allemaal om één persoon: Brittany Howard, de reusachtige frontvrouw van de formatie uit Athens. Ze eist bewust én onbewust alle aandacht op. Bewust, want de complete lichtbak van de band is op haar gericht en de formatie staat in een soort van halve cirkel om de frontvrouw heen. Dat alle aandacht bij haar ligt, is niet alleen aan de frontvrouw zelf te wijten. De rest van de band lijkt zo te zijn opgepikt van de faalangsttraining. Shoegaze krijgt bij de Alabama Shakes een nieuwe dimensie. Het meest vertederend is de gitarist, die er vlijmscherpe solo’s uitsmijt op nog nooit vertoond statische wijze. Ondertussen speelt de formatie overigens wél de pannen van het dak. Zeker het eerste halfuur, met prijsnummers als Gimme All Your Love, Future People, Hang Loose en Don’t Wanna Fight. Als in de tweede helft het tempo er een beetje uitgaat verliest Howard haar publiek een beetje. Toch is het juist dat het halfuur waar de enorme klasse van deze band duidelijk naar voren komt. Zo wint ze al croonend stukje bij beetje de aandacht van het publiek terug. Tegen de tijd dat Howard afsluiter You Ain’t Alone inzet heeft ze de Hotot allang weer bij de lurven. Prima optreden, nu die faalangsttraining nog afmaken.
Dit hele festival heeft geen tent zo afgeladen vol gestaan dan de Teddy Widder bij The Cat Empire. De band heeft één enorme zomerhit en twee verder weinigzeggende EP’s op zijn conto en ontpopte zich de afgelopen jaren tot een ideale festivalband. De band is zelf ook een beetje verbaasd om de enorme opkomst, en besluit er direct maar die enorme hit in te gooien. Brighter Than Gold zorgt voor een extase in én rond de tent. De band probeert dat nog te evenaren, maar daar zijn de songs én de formatie niet goed genoeg voor. Het is allemaal niet strak, de zang bij vlagen echt vals en de nummers soms van een niveau waar Caro Emerald om zou schateren. Zo kabbelen we naar het einde toe, en verlangen we tegen het einde meer dan ooit tevoren naar een uur ChefSpecial. Dat zegt eigenlijk al wel voldoende. Leuk voor op uw huwelijk, te makkelijk voor op uw festival.
Het viel ons dit weekend op dat het gros van het jonge festivalpubliek Róisín Murphy tegenwoordig niet kent van Moloko (die kent u weer van Sing it Back – dé favoriete backtrack van alle RTL-televisieprogramma’s tussen LookingGood en RTLTravel), maar van haar niet onverdienstelijke soloalbums. Zeker de tweede plaat, Overpowerd, is eigenlijk beter dan alles wat Moloko ooit heeft voortgebracht. Ook vandaag, toch een beetje gitaarzaterdag in de Hotot, blijft Murphy weer absoluut overeind. Prachtige visuals, fijne nummers, uitstekende band en vooral La Murphy zelf. Zij zingt momenteel beter dan in haar hoogtijdagen, doet haar naam als stijlicoon eer aan met zeker negen complete verkleedpartijen en danst de Hotot als een bezetene bij elkaar. Het is eigenlijk een behoorlijk ingewikkelde set, maar Murphy zwiert zich er zonder problemen doorheen en de aan het begin halflege tent loopt langzaam vol voor een uitzinnige finale; Moloko’s Pure Pleasure Seeker. Róisín Murphy presteert ver boven verwachting.
Goat is de band met de meest spectaculaire livereputatie op het affiche van vandaag. De Zweedse psychedelicarockers betoveren ieder festival waar zij komen en na gisteren kan de band ook Down The Rabbit Hole met speels gemak bijschrijven in hun duivelse parochie. De band is visueel een lust voor het oog, de twee frontvrouwen dansen betoverend mooi en snel. Als met Voodoo doorspekt kruipt de muziek van Goat in alle poriën van je lichaam. Dat gaat vandaag overigens wel wat trager dan normaal, want Goat komt wat moeilijk op gang. De zangeressen hebben wat stemproblemen en de gitarist hoort zichzelf niet. Allemaal lastig, maar als de formatie na twee nummers inspelen het tempo opschroeft, blijkt maar weer eens wat een topformatie dit is. Zo energiek als bij Goat zagen we ze dit weekend niet. Als in de finale dan Run To Your Mama en Goatboy langskomen doet de Fuzzy Lop – die overigens dezer dagen geen moment zo druk is geweest – zelfs pogingen tot meezingen. Goat was vandaag niet zo legendarisch als zij soms kunnen zijn, maar liet het publiek wél in totale extase achter. En daar gaat het uiteindelijk om.
De finale is vandaag voor de tweede achtenzestigjarige van het weekend: Iggy Pop. Waar Patti Smith gisteren bewees zich volledig te hebben neergelegd bij de harde realiteit van de tand des tijds, daar geeft Iggy zich nog altijd alsof we middenin de jaren ’70 zitten. Achtenzestig jaar, maar toch nog altijd zingen over mogelijke gelegenheidsmeisjes op een sweet sixteen, de hand wild ondertussen bewegend in de broek en de andere als op een aambeeld slaand op zijn typerende ontblote bovenlijf; je moet het maar durven. Toch vergeet je de leeftijd van Iggy gemakkelijk als je hem ziet optreden. Constant in beweging krijgt hij het publiek al snel aan zijn zijde. Met name in de opening gaat Iggy er vol op. Het publiek reageert extatisch op de eerste tonen van de legendarische riff van opener No Fun. Na de kortste welkomstspeech ooit – Iggy’s vocabulaire reikt niet veel verder dan fuck – zet hij I Wanna Be Your Dog in. De Hotot staat dan van voor tot achteren op z’n kop, en net als je denkt dat Iggy even wat albumtracks gaat spelen volgt The Passenger. Het zou voor het eerst en laatst zijn dat Down The Rabbit Hole een tekst als door één keel gezongen meegalmt. Schitterend moment. En dan komt Iggy met als vierde (!) track met Lust for Life. In een kwartier ramt Iggy al zijn hits de tent in. Dat de show vervolgens een beetje als een nachtkaarsje uitgaat vergeven we hem, want dat legendarische eerste kwartier, dat pakt niemand ooit van ons af. Iggy kwam, zag, overwon en maakte er vervolgens al freewheelend toch nog best een mooi feest van.
Camiel van Houdt en Michella Kuijkhoven doen vanuit Beuningen drie dagen verslag van Down The Rabbit Hole. Dit was hun verslag voor dag 2. Klik hier voor dag 1. Benieuwd naar meer foto’s? Check onze Facebook!