Toen uw verslaggever van dienst twee weken geleden naar Limburg moest afreizen voor een verslag van Pinkpop moest er flink worden gewandeld. Camping C was het geworden, liefst drie kwartier stappen vanaf de hoofdingang. Hoe lang die trip op Down The Rabbit Hole duurde? Hij was volledig afwezig. In het Gelderse recreatiepark De Groene Heuvels loop je direct vanaf de camping via de schitterende, sfeervolle festivalentree het festivalterrein op.
Het zegt veel over het verschil tussen Mojo’s twee grote voorzomerfestivals. Staat Pinkpop synoniem grote namen, massaliteit en spectaculaire stadionrockshows, daar kiest Down The Rabbit Hole voor een kleinschalige en intieme opzet, kwaliteit boven kwantiteit en een sferisch, vernieuwend programma. Vooral op de eerste festivaldag in de programmering extreem breed. We slingeren vandaag van Malí naar Syrië, van gepolijste singer-songwriters naar keiharde lompe techno en van artiesten zonder nog maar één album op de markt naar de legendarische Patti Smith.
In vergelijking met vorig jaar zijn er een aantal opvallende wijzigingen in samenstelling van het publiek. We zien een opvallende stijging van het aantal oudere bezoekers, die vermoedelijk de combinatie Iggy Pop-Patti Smith wel aantrekkelijk hebben gevonden. Daarnaast komen we sowieso meer mensen tegen. Waar vorig jaar de tenten af en toe gênant leeg waren omdat het publiek gezellig aan de waterkant zat, daar kan iedere formatie dit jaar rekenen op een redelijke vulling. Men lijkt dit jaar veel meer voor de muziek te zijn gekomen dan in de voorgaande jaren, en dat is in een aantal gevallen positief voor de sfeer.
Sfeer is bij Songhoy Blues sowieso nooit echt een probleem. Debuutalbum Music in Exile en een show bij Jools Holand zetten de Malinese formatie flink op de kaart en zorgden voor boekingen op grote Europese festivals. Sinds de documentaire They Will Have To Kill Us First, over de vlucht van de heren uit het door Jihadisten bezette Noord-Mali, heeft de band ook een verhaal. Dat verhaal zit vervlochten in de songteksten van Songhoy Blues, maar vandaag op Down The Rabbit Hole merken we daar niet zoveel van. Vandaag draait het om de muziek en is het de lome desertblues die indruk maakt. Prijsnummers als Sabour en Al Hassidi Teri komen langs, Down The Rabbit Hole doet een dansje en Songhoy Blues lijkt oprecht verbaasd over opkomst en effect. Wij niet, want zo’n debuutalbum, zo’n verhaal en – vooral – zo’n gunfactor kan geen festivaltent weerstaan.
Hoe anders is de sfeer als iets later op de middag zZz het podium betreedt. Het Amsterdamse krautduo heeft net langverwachte nieuwe plaat Juggernaut uit, maar op Down The Rabbit Hole moet de formatie er behoorlijk voor werken. Vijf uur ’s middags is natuurlijk ook niet écht de meest geschikte tijd voor de ingewikkelde, sferische rock van de Amsterdammers. Daarnaast neemt zZz het ook op tegen de elementen; het is gedurende het concert bloedheet in de Teddy Widder en buiten waait een koel briesje over het zonovergoten voorplein mét uitstekende boxen en een mooi videoscherm. Het duurt dan ook even voordat de formatie de halflege tent écht verovert. Dat lukt ongeveer halverwege, als de band een uitgesponnen versie van Juggernaut inzet. Zeker geen onvergetelijke show, maar wél een brevet van kunde van een van Neerlands vetste rockmachines.
De Belgische formatie Oscar & The Wolf heeft het er deze dagen maar druk mee. In eigen land gaat de band als een raket, en ook Nederland gaat langzaam om voor de sympathieke electropop van de zuiderburen. Vandaag komt het voor de formatie rondom frontman en sekssymbool-in-wording Max Colombie overigens niet vanzelf. De Hotot is matig gevuld als de show start en een aantal aanwezigen zien het ook niet als een probleem om de vrijdagmiddagborrel naar de Hotot te verplaatsen. Colombie moet in dat gedeelte nog wel hebben teruggedacht aan de overvolle tent en hysterische taferelen op Rock Werchter een dag eerder. Na een wat mat begin besluit Colombie ergens halverwege het concert een versnelling op te schakelen. Wie niet warm wordt van nieuwe single Undress wordt dat wel van de heupzwaaien van Colombie, en als daarna nog prijsnummers als You’re Mine en Strange Entity voorbij komen wordt wel duidelijk hoeveel deze band in zijn mars heeft. Oscar and the Wolf is dé festivalsensatie voor 2015 en windt ook Down The Rabbit Hole met speels gemak om de vinger.
Het gebrek aan goede hiphop en dancemuziek op het affiche was vorig jaar een smetje op het uitstekende programma van Down The Rabbit Hole. Dit jaar komt daar verandering in met een DJ-set van superster Flying Lotus. Steve Ellison, zoals FlyLo door zijn moeder wordt genoemd, mocht remixes maken voor Kendrick Lamar en is goede vrienden met Herbie Hancock en Thom Yorke. Zelf maakt hij ook vrij aardige platen, en sinds crossoverepos You’re dead is uitgekomen staat FlyLo definitief op de kaart. Op Down The Rabbit Hole komt FlyLo met een hybride DJ-set. Die wordt ondersteund een projectiekubus en een videoscherm, waarop fenomenale visuals worden getoond. FlyLo staat zelf in die kubus en is als schim door de projecties heen te zien, vaak vooral door de lichtgevende oogkleppen op zijn zuurstofmasker. Vanaf de start vergt de set van FlyLo alles het in grote getalen uitgelopen publiek; diepe bassen doen pijn in de onderbuik, visuals vergen het uiterste van het visuele vermogen en het spook Tinnitus ligt een uur lang op de loer. Veel mensen houden het na een kwartier simpelweg niet meer vol, maar zij die overleven zien een fantastische DJ-preformance, een visueel meesterwerk en uiteindelijk zelfs FlyLo, die richting het einde van de show uit zijn kubus komt om live te rappen. Brijante set.
Ondertussen is in de Hotot de vrijdagmiddagborrel nog altijd niet afgelopen. Er wordt dan ook flink geluld als de volgende artiest wordt aangekondigd. Dat komt de sfeer niet ten goede, maar gelukkig zien we op het podium voldoende gitaren om dat gelul te overstemmen. Toen singer-songwriter Ryan Adams ongeveer vijftien jaar geleden zijn singer-songwriterambities even links liet liggen om een rockplaat op te nemen (Rock & Roll) namen de critici hem dat niet echt in dank af. De plaat werd neergesabeld en Adams ging snel terug naar de Americana. Ongeveer tien platen later – Adams houdt het tempo er aardig in – lijkt het erop, dat Adams weer terug bij de rockmuziek is. De kans van slagen achten wij nu echter een stuk groter. Wát een strakke band heeft Adams meegenomen naar Beuningen. En wat is hij fantastisch bij stem! Na opener Gimme Something Good – fenomenaal nummer – mag er geen twijfel over bestaan dat het een overtuigend uur Ryan Adams wordt. Een opnieuw gearrangeerde versie van Let it Ride is een vroeg hoogtepunt in de show. Er volgt nog meer. Een bijzonder snedige To Be Young bijvoorbeeld, of Dirty Rain – op plaat toch niet de allerbeste track. Of het emotionele When The Start Go Blue – jarenlang gedraaid op moeilijke momenten op stille zolderkamertjes. Maar hét hoogtepunt is Magnolia Mountain. Die solo waarmee Adams dáár op de proppen komt; onvergetelijk.
Veertig jaar geleden overrompelde Patti Smith de wereld met Horses, de allerbeste no-nonsese punkplaat die ooit is uitgebracht. Voor het jubileum van die plaat tourt La Smith langs de festivals om het piéce de resistance integraal aan de man te brengen. Meestal treft ze daarbij veel grijsaards, maar Down The Rabbit Hole is en blijft een jongerenfestival en dus treft Smith vermoedelijk haar jongste publiek ooit. Dat het publiek voldoende historisch besef heeft blijkt wel uit het feit dat de tent ramvol staat, en dat zelfs de heuvels rond de tent goed gevuld zijn. En wat worden al die mensen worden verwend. Vanaf moment één vliegen Smith en haar band er vol in. Het publiek volgt vlug. Eigenlijk heeft Smith de tent halverwege opener Gloria al platgespeeld. Maar het enthousiasme groeit bij ieder nummer. Tracks als Redondo Beach, Free Money en Land staan nog altijd als een huis en worden live fantastisch gespeeld. Maar nog mooier is de wijze waarop Smith haar publiek bespeelt. De manier waarop ze met leesbril de songteksten voorleest, haar subtiele dansjes, de ode aan hen die ons zijn ontvallen (Elegie); het draagt allemaal bij aan de overrompeling van het jonge festivalpubliek. Bij het extatische einde van Land: ondersteunt de complete tent met gebalde vuisten de wat verkouden Smith door mee te schreeuwen met de reprise van Gloria. Als vervolgens het concert wordt afgesloten met My Generation, waarin Smith sfeerverhogend haar gitaar sloopt, blijft de Tiddy Widder luid joelend en applaudisserend achter. Beter dan dit kan het dit weekend eigenlijk niet worden.
Dat werd het vrijdag in elk geval niet. En dat lag eigenlijk niet aan Damien Rice, maar veel meer aan het feit dat die vrijdagmiddagborrel in de Hotot geruisloos was overgegaan in een gezellige midzomernachtsessie. Halverwege de zaal is Rice soms zelfs niet te verstaan. Voor wie wel luistert, geeft Rice ondertussen een indringende performance. Rice doet het helemaal solo en wordt slechts geholpen door een aantal loepapparaten en een sfeervolle lichtshow. Dankzij die minimalistische bezetting weet hij het maximale uit zijn stem te halen. De stem van Rice snijdt op indrukwekkende wijze loepzuiver door de Hotot. Daarnaast heeft Rice behoorlijk veel prima songmateriaal. Denk bijvoorbeeld aan Cannonball, The Blowers Daughter, 9 Crimes en I Don’t Want To Change You. Het is live echter It Takes A Lot To Know A Man dat het meest overtuigend wordt gebracht. Rice heeft tijdens dat nummer op zeker moment zeker dertien loops door elkaar heeft lopen.
Op die manier maakt Rice en zijn gitaar er maar het beste van. Hen valt weinig te verwijten. Het publiek wel. Onbeschoft is het enige woord dat bij de opstelling van het publiek past. De vraag die daarbij wél moet worden gesteld, is of Rice wel de ideale afsluiter is voor zo’n festival. Misschien is de muziek wel wat lastig voor zo’n grote tent, en wellicht is de invloed van mensen die het niet waarderen dan te duidelijk te horen in de geluidsmix. Misschien is een echte rockband meer geschikt als headliner van dit festival. Of dat zo is? Dat onderzoeken we vanavond, als niemand minder dan Koning Iggy de tweede festivaldag mag afsluiten. Dat gaat er dan ongetwijfeld ruiger aan toe. Kijken of Down The Rabbit Hole dat wél op waarde kan schatten.
Camiel van Houdt en Michella Kuijkhoven doen vanuit Beuningen drie dagen verslag van Down The Rabbit Hole. Dit was hun verslag voor dag 1. Benieuwd naar meer foto’s? Check onze Facebook!