We zitten inmiddels lekker in de festivalzomer. Je vond ons al onder andere op Fortarock, Rock am Ring, Pinkpop, Graspop, Vestrock en Paaspop en we zijn nog lang niet klaar. Want ook komend weekend loop je het risico om het CounterCulture-team tegen het lijf te lopen op één van de vele festivalweides. Zo ook op Down The Rabbit Hole. In het altijd gezellige Beuningen is CounterCulture drie dagen vertegenwoordigd om je een mooie sfeerimpressie te geven van een van de sfeervolste festivals van Nederland. Wat je daar onder meer kan bekijken? Dat lees je hier, in onze grote Down The Rabbit Hole Preview.

Wat je moet weten

Het verhaal van Down The Rabbit Hole is – na twee edities – inmiddels bekend. Het was altijd de wens van Lowlands-eindbaas Erik van Eerdenburg en zijn kompanen om een kleinere versie van Lowlands te organiseren, waarbij minder ruimte werd ingeruimd voor (grote) publieksfavorieten en nog meer ruimte voor fijnproeversnamen. Dat alles moest plaatsvinden op een sfeervolle en mooi ingerichte locatie. Daarbij moest de camping liefst óp het festivalterrein zijn, zodat het geheel nog intiemer aanvoelde. Concertorganisator Mojo was direct enthousiast over het voorstel zo’n festival te organiseren in het voorseizoen, niet in de laatste plaats om te concurreren met Duitse concertgigant FKP Scorpio, dat twee jaar geleden als uit het niets met Best Kept Secret de Nederlandse festivalmarkt opkwam.

Qua concept borduurt Down The Rabbit Hole voort op de bekende Lowlandsformule. Alleen maar weekendkaarten, optredens in tenten, veel focus op randprogrammering, aankleding en festivalsfeer, nachtprogrammering tot diep in de nacht en op het podium een mix tussen middelgrote en kleine en gevestigde en opkomende namen. Bij de derde editie kan overigens wel worden vastgesteld dat Down The Rabbit Hole echt meer een fijnproeversfestival is geworden dan Lowlands. Op Down The Rabbit Hole tref je met name bands die op het randje van doorbreken staan of bands die hun sporen met name in de kleine clubs hebben verdiend.

Nog een voordeel van Down The Rabbit Hole: de locatie. Dat is echt een verademing in vergelijking met andere festivals. De fantastische festivalcamping óp het strand, de langgerekte grasvlakten van De Groene Heuvels in Beuningen, het uitgestrekte meer, de bossen; Down The Rabbit Hole had qua locatie een mijlenverre voorsprong op grotere festivals als Pinkpop en Lowlands en won het qua laidbackness zelfs van Best Kept Secret. Laatste voordeel? De prijs. Voor honderd euro kon je al een early bird kopen voor het festival, en voor 125 euro ben je vanaf vrijdag een heel weekend onder de pannen. Dat is zeer schappelijk, zeker gezien het uitstekende programma van het festival.

Waar staan we?

We pakken het festival op na een twee geslaagde. Met publiekstrekker Black Keys, absolute uitblinker Damon Albarn en duoheadliners Foals en MGMT had het festival tijdens de eerste editie prima headliners te pakken, en ook vorig jaar wist het festival een paar uitstekende publiekstrekkers naar Beuningen te trekken. Zo gaven The War On Drugs en Damien Rice in Beuningen hun allereerste festival-headlineoptreden in ons land. Maar onvergetelijk waren de shows van Patti Smith, die vermoedelijk twintig jaar niet meer voor zo’n jong publiek had gestaan, en van Iggy Pop, wiens concertopening (No Fun – I Wanna Be Your Dog – The Passenger – Lust for Life) met gemak legendarisch kon worden genoemd.

Maar ook in de breedte tellen we na twee jaar Down The Rabbit Hole inmiddels behoorlijk veel uitstekende namen. De afgelopen jaren zagen we inmiddels grote formaties als – bijvoorbeeld – The Strypes, Parquet Courts, Bohicas, Floating Points, Balthazar, Courtney Barnett en Flying Lotus voorbij komen.

Ook dit jaar hebben we alle vertrouwen in een goede aflooop. Down The Rabbit Hole zit zoals je dat noemt in een gunstig weekend; met name veel kleine bands pendelen dit weekend tussen Engeland (Glastonbury) en het Europese vasteland (Roskilde en Rock Werchter). Down The Rabbit Hole is voor veel van die bands een tussenstop. Dat maakt vermoedelijk, dat het festival met name in de breedte een uitstekend heeft. Het devies? De headliners intiemer, de breedte nog spannender. Wat u allemaal precies kunt verwachten? Wij kunnen natuurlijk niet alles voor u benoemen, maar een aantal belangrijke spelers werken we hieronder voor je uit. We wensen je veel plezier met de preview van Down The Rabbit Hole 2016 en hopen je volgende week te zien op de festivalweide!

Vrijdag 24 juni

OSCAR (Fuzzy Lop, 14:00-15:00)

Als u ons een beetje volgt weet u dat wij Oscar heel hoog hebben zitten. Vorig jaar riepen we single Daffodil Days nog uit als beste under-the-radar-single van het jaar, en ook Cut and Paste, het debuutalbum van de Engelsman, kon ons geweldig bekoren. De artiest gaf vorig jaar nog een overtuigende show op het Nijmegeese vierdaagsefestival en had toen amper 5000 luisteraars op Spotify. Inmiddels zit hij op meer dan honderdduizend luisteraars per maand en mag hij het proberen op het ‘grote’ Down The Rabbit Hole. Absolute mustsee voor liefhebbers van Britpop, de jaren ’80 en Morrissey.

FRESKU (Hotot, 14:45-15:45)

De Philips van de Nederlandse hiphopgemeenschap. Net als Philips is Fresku een Eindhovens product in hart en nieren, net als Philips krijgt Fresku meestal positieve recensies, en net als Philips durft Fresku heilige huisjes tegen de grond te trappen. Zo Doe Je Dat, een pleidooi voor zwarte hiphop op de Nederlandse radio, ontaarde vorig jaar zelfs in een maatschappelijk debat, dat tot in de Tweede Kamer werd gevoerd. Maar wie Fresku enkel zou zien als een protestzanger doet hem tekort; albums Nooit Meer Terug, Maskerade en Fresku zijn megapersoonlijke pareltjes mét humorvolle teksten. Buitencategorie van de Nederlandse hiphop. Sense and Simplicity.

SUN KIL MOON (Fuzzy Lop, 15:50-16:50)

Sun Kil Moon is eigenlijk het soloproject van Mark Kozelek. Die kent u vermoedelijk niet alleen van zijn muziek, maar ook van het feit dat hij verantwoordelijk is voor meer controversiële uitspraken dan de gebroeders Gallagher bij elkaar. Als hij het echter bij zijn muziek weet te houden moet u hier bij zijn. Benji is één van de allermooiste low-fi folkpopplaten van de laatste tien jaar, en ook het overige werk van Kozelek kon ons zeer bekoren. Voor ’s mans snoeiharde laatste plaat werkte hij samen met postrockformatie Jesu en Sonic Youthduo Steve Shelley. Naar wij weten zijn die er volgende week niet bij, maar als hij nummers van die onconventionele plaat speelt wordt het misschien nog wel spannender als tijdens ’s mans journalistieke tirades.

PARQUET COURTS (Fuzzy Lop, 17:40-18:40)

Vorige week zagen we Parquet Courts nog op Pinkpop. Zij zagen ons daar niet. Sterker nog, Parquet Courts ziet eigenlijk niks uit hun publiek. Het devies? Vier jongens, drie gitaren, een drumstel, een keyboard en spelen alsof je leven ervan afhangt. Dat doen de Amerikanen zo goed, dat de formatie in vijf jaar is uitgegroeid tot misschien wel de garageband van dit decennium. Geniale debuutplaat Light Up Gold werd een enorm undergroundsucces, wat uiteindelijk tot uiting is gekomen in het ongelofelijke metacriticgemiddelde 8,6.  Tweede plaat Sunbathing Animal (2014) kwam net zo onverwacht als de eerste plaat, was nog scherper en hoekiger en kon op bijna net zo’n goeie reviews rekenen. Begin dit jaar was er vervolgens Human Performance. U kunt het bijna raden; 8+ op metacritic, vier-en-een-halve ster door Allmusic, een alom gelauwerde clubtour en één van de beste shows van deze editie van Pinkpop. We zeiden het nu drie weken geleden, en we zeggen het u nu gewoon weer; Parquet Courts is een drie jaar durende gitaarhype die u gewoonweg gezien moet hebben.

COURTNEY BARNETT (Hotot, 19:45-20:45)

Als Parquet Courts een zangeres zou hebben hadden ze zonder enige twijfel Courtney Barnett aangenomen. Of eigenlijk; als Courtney Barnett nog een strakke begeleidingsband zoekt, zou ze wel eens aan Parquet Courts kunnen denken. Barnett is namelijk na haar tamelijk briljante debuutalbum Sometimes I Sit and Think, and Sometimes I Just Sit ook mainstream doorgebroken. Haar ontwapenende teksten, ingenieuze composities en laidback uitstraling doet ons wel wat denken aan Patti Smith en PJ Harvey, maar live wil ze nog wel eens veel harder gaan. Volumeknop open, haren los en voetjes van de vloer!

EVERYTHING EVERYTHING (Teddy Widder, 21:45-22:45)

Wie MY KZ, UR BF, de openingstrack van het debuutalbum van Britse indieformatie Everything Everything opzet, wordt direct overrompeld door de muzikaliteit van de formatie. Niet gek, want de artrockers kennen elkaar van de (universitaire!) musicologieopleiding. Naast het aanleren van de theorie klusten de jongens wat bij als bandje, maar aanvankelijk hadden ze daarmee weinig succes. Reden? De muziek was te ingewikkeld om lekker te kunnen volgen. Inmiddels heeft de formatie zichzelf opnieuw uitgevonden. Sterker nog, Regrets – nieuwe single laatste plaat Get To Heaven – is zelfs gewoon best een lekker nummer. Voor eenieder die muziek graag op academisch niveau beleeft.

PJ HARVEY (Hotot, 22:45-00:00)

Samen met Patti Smith de oermoeder van de vrouwelijke singer-singerwriters. PJ Harvey is inmiddels al 30 jaar actief. In die dertig jaar is ze uitgegroeid tot een robuuste muzikante, met vooral een dijk van een livereputatie. Die had ze nog niet echt te pakken aan het begin van haar carrière; haar eerste concert in een café in Sherborne werd nog vroegtijdig afgebroken omdat het zo slecht was dat de kroeggasten vertrokken. Sinds album Dry (1992) is Harvey echter garantie voor topplaten en spannende concerten. Hoogtepunten? Rid With Me (1993), To Bring You My Love (1995) en Let England Shake (2011) moet u echt gehoord hebben. Laat u echter verder gewoon verrassen door de koningin van de no-nonsense artrock!

VADOU GAME (Fuzzy Lop, 23:00-00:00; na concert DJ-set)

Down The Rabbit Hole onderscheidt zich qua programma vooral in de breedte. Één van die onderscheidende elementen is de aandacht voor wereldmuziek. Daarvan is de show van Vaudou Game misschien wel het beste voorbeeld. Vaudou Game is een Franse formatie, met aan het hoofd de Togolees Peter Solo. De heren verenigen blues, funk en soul in stijl van James Brown, met teksten en ritmes die u zou kunnen kennen – maar vermoedelijk niet kent – van Voodooceremonies uit Togo en Benin. Debuutplaat Apiapo (2014) was een uniek meesterwerk en eerdere liveconcerten in Nederland waren ronduit beklijvend. Geheimtip: Na de show staat een Voodoo DJ-set gepland. Die mag u natuurlijk ook niet missen.

FACTORY FLOOR (Teddy Widder, 00:00-01:00)

De avond wordt echter afgesloten in de kleine Teddy Widdertent, door het snoeiharde industrialtrio Factory Floor. Dankzij een sound ergens tussen Joy Division, The Fall, Nine Inch Nails en Digitalism in brak men door met debuutsingle Bipolar. Inmiddels de band echter een veel eigener, elektronischer geluid gaan maken. Live tilt het drietal die sound naar een nog veel hoger niveau. Met een karrevracht aan machines, elektronische drumritmes en mengpanelen worden ter plekke repetitieve dancetracks aan elkaar gemonteerd. Zo hard dat Trent Reznor er oorsuizen van zou krijgen, zo dansbaar dat Peter Hook het trio spontaan heeft gevraagd om zijn laatste single te remixen en zo verslavend dat zelfs Vaudou Game er gehypnotiseerd van zou raken. Niet overtuigd? Luister de fascinerende nieuwe single Dial Me In, of laat je vrijdagavond gewoon verrassen. Gaan hoogstens je oren spijt van krijgen.

Zaterdag 25 juni

WOODS (Fuzzy Lop, 13:00-13:45)

Wie op google zoekt naar de New Yorkse formatie Woods kan geen enkele foto vinden waarop geen van de bandleden een flanel draagt. Daarmee kan eigenlijk feitelijk worden vastgesteld dat het hier gaat om een folkband. U zou nu bijna smekend kunnen stoppen met lezen  – ‘God nee, niet nóg een Mumford & Sons’, maar daarmee zou u zowel Woods als uzelf tekort doen. De muzikaal vernuftige muziekstukjes, ingekleurd met de warme tonen van orgels en koperblazers, brachten ons al in extatische sferen op de eerste acht (!) platen van de formatie, maar echt enthousiast zijn we pas over laatste plaat van de heren. Sun City Eater in the River of Light kwam niet alleen hoog binnen in onze jaarlijst met mooie albumtitels, maar overtuigt muzikaal nog veel meer. Naar eigen zeggen heerlijke, zomerse combinatie van folk, americana, ethiojazz en reggae, volgens ons vooral een warme zomerse deken in een festivalzomer waarin we tot nu toe zo’n deken prima kunnen gebruiken.

BAJOLI & L’ORCHESTRA DE LA KATUBA (Teddy Widder, 13:30-14:30)

België heeft het moeilijk en moeilijke tijden vragen om hoopvolle artiesten. De doorbraak van stadstroubadour Tourist Le MC in Vlaanderen kun je – misschien juist daarom – niet los zien van de Staat van België anno 2016. Zoals Vlaanderen de Antwerper heeft omarmd, zo lijkt Wallonië de vrolijke, hoopvolle tonen van Bajoli te omarmen. De Cogolese rapper werd bekend door zijn bijdrage aan Starflam, misschien wel de bekendste Waalse formatie na Stromae, maar is inmiddels vooral bekend door zijn olijke solowerk. De samenwerking met het Orchestra de la Katuba levert een interessante blend op. Rap meets rumba, urban meets wereldwinkel, Afrika meets Europa. Multicultureel omdat het kan én omdat het moet.

WHITNEY (Fuzzy Lop, 14:30-15:25)

Geen sensueel over het podium zwierende vrouw, wél twee hele lieve jongens. Nadat het vooral bij muziekblogs buitengewoon populaire Smith Westerns uit elkaar viel, besloten drummende leadzanger Julien Ehrlich (die u ook kunt kennen van Unknown Mortal Orchestra) en gitarist Max Kakacek het samen te gaan proberen als Whitney. Debuutalbum Light Upon The Lake is het resultaat van twee jaar country in downtown Chicago, gecombineerd met een quarter-life crisis waar je u tegen zegt en liefdesverdriet in haar meest dodelijke vorm. Als de heren ook maar de helft van die synergie en emotie naar Beuningen kunnen brengen, moet u deze met dikke zwarte stift omcirkelen in uw programmaboekje. Indietechnisch onze stiptip van dit weekend.

CHARLES BRADLEY AND HIS EXTRAORDINAIRIES (Hotot, 15:30-16:30)

Is er dan niks meer heilig? We vroegen het ons een beetje af, toen bleek dat het levensverhaal van onze favoriete festivalopa Seasick Steve uit meer fictie dan feiten bestaat. Dan ga je toch twijfelen, ook aan andere ongelofelijke muzieksprookjes. Wij kunnen u echter verzekeren dat het verhaal van Charles Bradley wel klopt. De in 1948 geboren zanger trad jaren op als James Brownimitator en werd door het legendarische Dap Kings-soullabel gevraagd om een plaat op te nemen. No Time For Dreaming (2011) stuwde de toen 62-jarige frontman naar grote hoogten, Victim of Love (2013) was een mooie tweede stap en nieuwe plaat Changes vonden wij zijn meest volwassen en consistente plaat tot nu toe. Het beste wat soul ons op dit moment de bieden heeft, gebracht door de beste sessiemuzikanten beschikbaar en de allercharmantste zestigplusser ooit. Stilstaan is uitgesloten.

KELELA (Fuzzy Lop, 17:45-18:45)

Kelela Mizanekristos wordt vaak onterecht verweten ‘gewoon’ een uitstekende R&B-zangeres te zijn. Ze is namelijk veel meer dan dat. Dat bewees de sensationele debuutmixtape Cut 4 Me (2013). Op die plaat valt een indrukwekkend diepe stem op, maar waren het vooral de door Kelela zelf gemasterde beats waarvan critici terecht smulden. Dystopische, ontregelende tracks als Cut 4 Me en Do It Again vragen om livebewerkingen, maar waren niet echt geschikt voor op de radio. Debuut-EP Hallucionogen was dat wel, en single Rewind bracht de Washingtonse R&B-zangeres ineens een bescheiden radiohitje. Eigen visie, selfmade en extreem talentvol. Hoogmis van de hedendaagse R&B.

SAVAGES (Teddy Widder, 19:30-20:30)

Wie zich durft te verhullen in de nevelen van de Britse undergroundscène hoort daar sinds vorig jaar het bezwerende stemgeluid van Jehnny Beth. Beth en haar formatie Savages zijn zonder twijfel dé hype van 2015 tot nu toe. Op het superspannende Adore Life, de laatste plaat van de formatie, klinkt de formatie alsof Patti Smith leadzanger is geworden van Joy Division. Live klinkt Savages nog rauwer en harder dan op plaat. Georganiseerde chaos of – aldus Menno Pot in zijn recensie voor de gedenkwaardige show van Savages in de Melkweg – gestileerd hysterisch. Een betere wijze om deze band te omschrijven is er eigenlijk niet.

THE NATIONAL (Hotot, 22:45-0:00)

Dé grote naam van deze editie van Down The Rabbit Hole. Stilistische rockband, naar het verhaal gaat opgericht in 1999 onder de Brooklyn Bridge in New York. De formatie bestaat uit vijf mannen, twee keer twee paar broers en de ietwat getroebleerde frontman Matt Berninger. Funfact: op plaat sluit Sufjan Stevens vaak bij The National aan voor de vleugellijnen. De eerste vier albums van de New Yorkers bleven behoorlijk onder de radar, maar album vijf (Boxer) was een behoorlijk ondergronds succes. De zesde plaat (High Violet) was de definitieve doorbraak van de Amerikanen. Sinds die plaat hebben de Amerikanen op ongeveer alle grote festivals gespeeld, en na Trouble Will Find Me is The National gestaag doorgegroeid naar de headlinerstatus. De show van de heren op Down The Rabbit Hole wordt hun allereerste als afsluiter van een groot Nederland festival. Wij voorspellen: dat gaat niet voor het laatst worden. Potentieel hoogtepuntje.

FLUME (Teddy Widder, 23:45-01:00)

Australische megatalent Harvey Streten – voor vrienden Flume – is in korte tijd misschien wel de populairste experimentele danceproducer ter wereld geworden. Na zijn debuut in 2012 vloog Holdin’ On overal op de wereld naar de top van de hitlijsten, en grote namen stonden in de rij om door hem te worden geremixt. Hij is streng op welke nummers die hij wil aanpakken, maar remixes van Tennis Court (Lorde), You & Me (Disclosure), Gold (Chet Faker) en Afterlife (Arcade Fire) heeft u zeker eens voorbij horen komen op de dansvloer. Tweede plaat Helix is ondertussen net uit en werd wisselend ontvangen – ook door ons, overigens. Aan Flume de moeilijke taak om op Down The Rabbit Hole te tonen wat die plaat waard in een enorme festivaltent. Als we Flume een beetje kennen, gaat hij daar in ieder geval 100% geven. Voormalige hype probeert volwassen te worden en is ook op zoek naar uw accreditatie.

Zondag 26 Juni

PAT THOMAS & KWABISHU AREA BAND (Hotot, 14:30-15:30)

Lesje wereldmuziek. Wie in één zin ‘Ghana’ en ‘muziek’ combineert, moet daarin ook ‘Ebo Tylor’, ‘Tony Allen’ en ‘Pat Thomas’ gebruiken. De grote drie van de Ghanese highlife-pop sieren in allerlei samenstellingen jaren de affiches van menig festivals. Meestal was Thomas daarbij bandlid van één van zijn twee collega’s. Thomas’ solowerk was namelijk saai, aritmisch en best wel slecht. Kwabishu Area Band (2016) veranderde echter alles. Op die plaat ondersteunt The Golden Voice of Africa niet bij collegae, maar ondersteunen zij hem. De saxofoon- en trompetpartijen van Ebo Taylor, drumwerk van Tony Allen en de zalvende stem van Thomas zijn de belangrijkste stuwende krachten achter dat gedenkwaardige funkmeesterwerkje. Kleine scoop: Zowel Taylor (af en toe) als Allen (best wel vaak) willen nog wel eens bij Thomas aansluiten tijdens zijn liveoptredens. Unieke kans om niet één, niet twee, maar drie van de meest legendarische Afrikaanse musici aan het werk te zijn.

CAR SEAT HEADREST (Fuzzy Lop, 15:50-17:50)

Weinigen die het weten, maar de Gouden Bergen van het Liedschrijven zijn gelegen op de achterbank van de auto van Wil Toledo, frontman en begeester van Car Seat Headrest. Toledo kwam er op een bepaald moment achter dat hij zich op de achterbank van zijn auto heel goed kon concentreren op het schrijven van nummers, en dat die plek nog heel veel privacy bood ook. Hij nam daar niet minder dan twaalf (!) albums op, en zette die ergens in 2013 allemaal tegelijk op Bandcamp. Daar werd dat bijzondere project opgepakt door muziekblogs. Hun conclusie? De platen klonken qua afwerking net zo houwtje-touwtje als het verhaal erachter, maar de potentie was ongehoord. Teens of Denial is zowel een debuutplaat als een Greatest Hitsplaat van Car Sead Headrest; we horen daar louter het allerbeste de twaalf échte debuutplaten van de Amerikanen. Hoe het verder klinkt? Origineel, maar het doet ons wel wat denken aan bijvoorbeeld Belle & Sebastian en Weezer, en volgens Toledo is Green Day de grote inspiratiebron. Wellicht hoor je dat er live meer in terug.

THE SORE LOSERS (Fuzzy Lop, 17:40-18:40)

The Sore Losers is een Belgische rockband die u wellicht kent van fantastische singles als Silver Seas en Girl’s Gonna Break It, die aan het begin van dit decennium behoorlijk wat airplay kregen in de 3fm-nacht. De rootsrock van die plaat deed het met name in eigen land erg goed, en bracht de formatie naar de affiches van Pukkelpop en Werchter, maar toch knaagde er iets bij de heren. Het moest minder Black Keys, het moest dieper en het kon nog wel een slagje psychedelischer. Het resoluut heet Skydogs, een onvervalste, rauwe en snoeiharde retrorocker met zoveel ballen dat zelfs Anohni er vermoedelijk stil van zou worden. Bewezen twee weken geleden op Pinkpop in blakende vorm te verkeren en is zo een welkome aanvulling op deze heerlijke gitaarzondag.

RICO EN STICKS #OPGEZWOLLETOTNU (Hotot, 18:15-19:15)

De invloed van Rico, Sticks en Delic – gedrieën beter bekend als Opgezwolle – op de Nederlandse muziekscéne is met geen pen te beschrijven. Het Zwolse trio was op alle vlakken de baas; de lyrics beschreven het leven dusdanig scherp en kritisch dat zelfs dichters en schrijvers er lovend over spraken en de haast onwerkelijk diepe beats van Delic brachten Opgezwolle ondanks Nederlandstalige teksten underground-wereldfaam. Hoogtepunt Eigen Wereld luistert nog altijd als een bloemlezing op de Staat van Nederland in het eerste decennium van deze eeuw en is naar bescheiden mening van ondergetekende de allerbeste plaat van eigen bodem ooit. Nu, tien jaar na die legendarische plaat, zijn MC’s Rico en Sticks weer bijeen. Zij worden niet alleen bijgestaan door Delic’s vaste vervanger ART, maar ook door Zwolse vrienden uit supergroepen als Fakkelteit en Great Minds. Verwacht de Hotot op z’n kop dankzij de legendarische, haast epische drops van beestachtige producties als Hoedenplank, Verre Oosten en Strik Je Veters.

SUEDE (Hotot, 20:10-21:10)

Als het begin jaren ’90 net anders was gelopen, was Suede misschien wel een hele grote band geworden. De artindie van het viertal werd inzet in de strijd om het Britse publiek. In die tijd was je ofwel straatschoffie en fan van Blur, ofwel drugsgebruiker en fan van Stone Roses, of studeerde je en was je fan van Blur, of zat je op de kunstacademie en luisterde je Suede. Teksten die metaforisch over seks gingen, een bijzonder stilistische uitstraling en vooral de bijzondere falset van poëet Brett Anderson deden het toen al vrij goed bij het grote publiek. Nu – vijfentwintig jaar later – is de band nog steeds mateloos populair in kunstkringen. Laatste project Night Visions, waarbij Suede muziek en film combineerde, kon bijvoorbeeld op een uitverkocht Vredenburg, een uitverkocht Paradiso én buitengewone kritieken rekenen. Op Down The Rabbit Hole viert de formatie vijfentwintig jaar Suede, en pitchen zij de Best Of-CD die – bijna exemplarisch – An Introduction to Suede is genoemd.

DMA’S (Teddy Widder, 21:20-22:20)

Als u onze site af en toe bekijkt is het u vast niet ontgaan dat wij fan zijn van de Australische formatie DMA’s. De groep combineert het beste van dertig jaar Britpop met het kraakheldere, typisch Australische geluid van formaties als The Go-Betweens en helden als David McComb. Wij hebben Hills End al een halfjaar non-stop in onze CD-speler zitten en vonden de bijna Gallagheriaans ongeïnteresseerde houding van de Australische talenten tijdens liveshows zo fascinerend dat we tijdens de laatste tour niet één, niet twee maar liefst drie keer gingen kijken. De heren boeide ons iedere keer mateloos. Het moge dus duidelijk zijn; u bent totaal gek als u deze overslaat.

ANOHNI: HOPELESSNESS (Hotot, 22:00-23:00)

Zelden werd de muziekwereld zo geraakt dan door I’m A Bird Now, de debuutplaat van Antony Hegarty en zijn Johnsons. De prachtige stem, de sfeervolle en minimale muzikale inkleding en de goudeerlijke teksten over jezelf ontdekken maakten van die plaat een onbetwiste vijfsterrenplaat.  Iets meer dan tien jaar later is Anthony opnieuw geboren. Inmiddels is hij een vrouw en gaat hij als ANOHNI door het leven. Samen met sterproducer Hudson Mohawke werkte ze een jaar aan debuutalbum Hopelessness. Op die plaat verlegt Anohni opnieuw grenzen; krachtige elektronische composities en sfeervolle, rake en vaak politiek enorm beladen teksten maakten van het debuut van ANOHNI als vrouw één van de meest fascinerende albums van het jaar tot nu toe. Verwacht een ontroerende, muzikaal unieke en bijzonder intense afsluiter van het weekend, en een unieke kans om te ervaren wat de muziek van ANOHNI doet buiten de grote doch beschermde (klassieke) concertzalen waar zij normaliter te zien is.