Een festival organiseren is an sich geen hogere wiskunde. Je neemt een paar weilanden, huurt een paar tenten, zorgt dat er wat foodtrucks en dranktenten beschikbaar zijn en regelt tot slot wat hekken en beveiligers om de openbare orde te bewaken. Helaas zit de duivel zoals vaak ook bij het organiseren van een festival in de details. Een regenbui van moessonachtige proporties zorgde voor een logistieke uitdaging waar zelfs Erik van Eerdenburg en zijn kompanen door werden overvallen.

Toch is er drie dagen beunen later gewoon een festival, op een terrein wat er overigens uitstekend bijligt. Want oké, hoewel de campings behoorlijk in modder doorspoeld zijn, de parkeerplaatsen zelfs allemaal werden afgekeurd, één en ander pas een dag later open kon en men ook op het festivalterrein hier en daar wat kleine modderbadjes kon ontwaren zag het er door de bank genomen prima uit. Dat geldt trouwens ook voor de ontvangst op het festival; waar ineens in plaats van de geplande vijf- tot tienduizend, liefst twintigduizend mensen per bus naar De Groene Heuvels kwamen. Hoe dit op te lossen? Naast het inzetten van iedere nog rijdende bus in Nederland – we zagen zelfs een afgeragde Enschedese lesbus – door te vragen om het geduld van de bezoekers. Dat leverde een mooi gezicht op. Honderden mensen op station Wijchen, in alle rust en zonder gemor wachtend op één busje. Zo droegen we allemaal ons steentje bij aan het oplossen van de uitdagingen die Moeder Natuur ons gisteren, en al veel vaker deze festivalzomer, bracht.

Oscar

Toen rond de avond iedereen zich op het terrein bevond was deze eerste festivaldag qua organisatie al geslaagd. Er was echter nog geen noot gespeeld. U kunt zich voorstellen dat toen de eerste noot gespeeld werd, het halve festival zich nog ergens tussen de pendelbus en de traditionele tentstokproblematiek bevond. Echt uitgelopen was men dan ook niet voor openingsact Oscar. De jonge Britpopzanger breekt langzaam door en is in de regio een goede bekende, daar hij vorig jaar op het nabijgelegen Vierdaagsefestival voor één van zijn eerste buitenlandse festivaloptredens mocht opdraven. Oscar had toen exact twee nummers, maar viel op door het uitstekende songmateriaal-in-wording dat hij meenam naar Nijmegen. Dat materiaal staat nu op het wat eenzijdige doch prima debuut Cut and Paste. De tracks van die plaat komt Oscar ook aan Down The Rabbit Hole voorstellen. Met zijn wat sullige imago en zijn ietwat vlakke band werkt Oscar zich prima door het eerste halfuur van de set heen, en daarna waren de liedjes op en hield Oscar er dus noodgedwongen ook maar mee op. Je zou er maar je tent half voor hebben opgezet, dit halfuurtje Oscar. Aan de andere kant, een uur was ook echt een halfuur te lang geweest. Groeibriljant vóór de groeispurt.

Parquet Courts

Ook Parquet Courts zijn inmiddels graag geziene gasten in ons land. De formatie is al voor de tweede keer op Down The Rabbit Hole en stond daarnaast twee weken geleden op Pinkpop. Die beide shows waren wat vlak, niet in de laatste plaats omdat bij beide shows de tent amper halfvol stond. De show van twee weken op Pinkpop was overigens wél een hoogtepunt an sich; de stoïcijnse no-nonsenserock van Parquet Courts was op Pinkpop totaal misplaatst en eigenlijk komt de formatie in die context het best tot z’n recht. De muziekpuristen op Down The Rabbit Hole zijn uiteraard wél uitgelopen voor de heren, die dat verder weinig lijkt te doen. Het zijn sowieso geen pleasers; al even weinig geïnteresseerd als twee weken geleden rammelt Parquet Courts zich door hun show heen. Zo blijft ook vandaag het gevoel hangen dat deze band veel meer kan dan wat er uitkomt. Toch tellen we wel weer een paar onvergetelijke momenten. De snoeiharde opening bijvoorbeeld, met duo Master of my Craft / Borrowed Times. En een paar toptracks van de weer heel erg goeie nieuwe plaat. One Man No City is goed, Dust is beter, Berlin Got Blurry is fascinerend, Outside past de formatie als een jas en Human Performance is de beste track die men ooit maakte. Tellen we in drie kwartier toch zes hoogtepunten. Dan mag je een optreden gerust geslaagd noemen.

Courtney Barnett

De overgang naar Courtney Barnett is vervolgens niet erg groot. Barnett maakt rommelindie die wat lijkt op de muziek van Parquet Courts, maar wel wat radiofahiger is. Waar Parquet Courts op een podium een geheel nieuwe dimensie geeft aan het begrip ‘statisch’, daar is een show van Barnett gewoon heel leuk om naar te kijken. Ze is zelf symphatiek, heeft twee leuke muzikanten bij ter ondersteuning en weet zich daarnaast geholpen door een videoscherm met oprecht boeiende visuals. Wat betreft die visuals is openingstrack Dead Fox het onbetwiste hoogtepunt. In clipvorm van de track over het doodrijden van dieren komt het halve dierenrijk in haar meest lugubere vorm voorbij. Met name op de harde tracks is Barnett gewoon heel erg goed. Pedestrian at Best zorgt ervoor dat de tent voor de eerste (en laatste) keer vandaag ontploft, en als Barnett vervolgens als slottrack Nobody Really Cares If You Don’t Go To The Party inzet is allang duidelijk hoe goed La Barnett is en nog kan worden. Deze show biedt weer veel vertrouwen voor de toekomst. Die toekomst is nu, want na bijna twee jaar onophoudelijk touren gaat Barnett na deze tour de studio in voor haar moeilijke tweede plaat. Het gevoel is in ieder geval goed, zo bleek ook vandaag weer. Topshow van een enorm talent.

Mac Demarco

We zagen Mac Demarco eerder op de dag wat onbestemd rondlopen op Down The Rabbit Hole. Dat had allereerst te maken met de hoeveelheid verdovende middelen die Demarco en zijn band vermoedelijk hebben binnengekregen. Ten tweede is dit de grootste tent én meest prominente festivalpositie (pré-headliner op mainstage) die de Canadees ooit toebedeeld heeft gekregen. Advies aan Demarco; de volgende keer kan er wel wat minder verdovends in. Tijdens de songs is het bij vlagen magistraal; de geweldige band en megatalentvolle frontman pakte de Hotot dan totaal in. Had dus een onvergetelijk concert kunnen zijn, maar het bleef bij magistrale vlagen. De Hotot komt er geen moment écht lekker in. Dat heeft twee oorzaken. Allereerst de veelbesproken Dutch Disease. Achterin de Hotot is een bar gevestigd met de mooie naam Bar Dancing De Gevulde Eenhoorn. Wij vermoeden dat er in de gemiddelde Bar Dancing meer wordt gedanst, en minder wordt geluld dan in de Hotot van Down The Rabbit Hole. Een voor een muziekfestival vrij schrijnende conclusie. Al dat gehouwehoer leidt ook op het podium tot zichtbare irritatie. Het gebrek aan focus alleen bij het publiek leggen zou echter niet fair zijn; Demarco is zelf ook verantwoordelijk voor een groot deel van het euvel. Veel te lange pauzes tussen nummers, totaal overbodige humor (‘zullen we die boot laten exploderen?’) en soms ook in de nummers te weinig focus. Dat is jammer, want Mac Demarco zou veel meer boeien als hij iets minder slordig zou zijn. Goeie muzikant, weinig overtuigend optreden.

Everything Everything

We waren de falset van John Higgs, frontman van Everything Everything, al behoorlijk vergeten. De Engelse musicologen (Higgs is doctorandus in de popmuziek) maken geweldige muziek, maar het was vaak zo ingewikkeld dat niemand de heren kon volgen. Daar hebben ze de afgelopen zes jaar gelukkig iets aan gedaan. Inmiddels is er een strakke liveshow en hebben de heren ook een lesje podiumpresentatie gevolgd. Het ziet er allemaal keurig uit; gehuld in rode pakken en strak geconcentreerd doen de Britten hun ding. Daarnaast hebben ze ook de politieke situatie gevolgd. Voor Regret geven de heren aan dat ook bij een Brexit de band gewoon in Europa blijft optreden. Een jaar geleden hadden we dat ter kennisgeving aangenomen, maar na de show van de formatie op Down The Rabbit Hole blijkt dat er nog voldoende rek zit in de Sparks-meets-Two-Doors-Cinema-Club-indie van Everything Everything. Wij gunnen deze eendagsvlieg een tweede leven.

Vaudou Game

Het halve festival verplaatst zich vervolgens naar de magistrale headlineshow van PJ Harvey, maar waar Polly altijd topkwaliteit levert, daar zagen we op het programma dat het ook wel wat spannender kon. Als door hoge krachten betoverd voelden wij onszelf weggetrokken bij Polly, en werden we als door een onzichtbaar elastiek naar de Fuzzy Lop getrokken. Daar bleek dat er meer mensen de onzichtbare aantrekkingskracht gevoeld hadden; de tent stond vol met niet meer heel heldere festivalgangers en op het podium zagen we het grootste dodenmasker dat we ooit gezien hebben. Iets later stapte de voorman het podium op; Peter Solo, begeester van Vaudou Game en voormalig Voodoopriester. Hij schijnt de Voodoorituelen nog altijd te beheersen, maar – zo bleek gisteren – bestiert daarnaast zijn gitaar op onnavolgbare wijze. Daarnaast heeft hij zijn band ook goed onder controle. Hij heeft bewust gekozen voor vijf blanke Franse muzikanten, omdat die volgens hem beter te kneden zijn en niet eigen ideeën over Afrikaanse muziek meenemen. Een uur lang staat Game op het podium, maar wat zijn publiek betreft had dat veel langer mogen duren. Solo lijkt zelf een beetje verbaasd te zijn door zijn extatische publiek, die op het hoogtepunt van de set – een lang uitgesponnen versie van protestsong Pas Contante – de Franse spreuken van Solo scanderen alsof ze nooit wat anders gehoord hebben. Het zal de alcohol zijn, er zal hier en daar best een pilletje aan te pas zijn gekomen en – oké – de Voodoosfeer draagt ook bij aan de feestvreugde, maar voor dit soort unieke optredens in zo’n extatische atmosfeer kom je naar een festival. Absoluut hoogtepunt van deze eerste festivaldag; in sfeer, woord én gebaar. Betoverende avond.

Verslaggever Camiel van Houdt is het hele weekend voor CounterCulture.nl op Down The Rabbit Hole. Foto’s van het festival volgen. Naast het dagelijkse verslag op de website deden we live verslag via twitter. Benieuwd naar wat er allemaal langskomt op Down The Rabbit Hole? Check onze preview