Zo, dat was hem weer. Vier dagen Graspop Metal Meeting. Vier dagen ploeteren en banjeren door de modder, maar ook vier dagen moddervette gitaren. Het was nat dit jaar. Heel nat! Gelukkig kwam de meeste nattigheid niet van boven (behalve de zaterdag dan), maar van onderen. Door het aanhoudende regenweer van de afgelopen weken was het grondwaterpeil in Dessel niet op het niveau (doorgaans drie meter en nu een halve meter, als wij ons goed hebben laten informeren) wat het doorgaans behoorde te zijn.
De organisatie had haar stinkende best gedaan om zo veel mogelijk water weg te pompen, maar het was uiteindelijk vechten tegen de bierkaai. Gevolg: een groot deel van de parkeerterreinen bleven dicht en de weides lagen er drassig bij. Hier hielp ook een half regenwoud aan boomschors (3000m2 maar liefst) niet meer. Gelukkig is de gemiddelde metalhead niet zou gauw onder de indruk van een beetje modder en leverde al die modder ook nog eens vermakelijke plaatjes op. Want je kunt zeggen over metalheads wat je wil, ondanks dat ze zich vrijwel allemaal in het zwart kleden, zijn het misschien wel de meest kleurrijke figuren die op deze aardbol rondlopen. De sfeer was dan ook weer geweldig. Of zoals Bruce Dickinson van metalveteraneninstituut Iron Maiden het zo mooi zei: ‘It’s just life, love, music and a couple of beers, carry on.’
Opvallend
De meest indrukwekkende ‘screams’ van het afgelopen weekend kwamen verrassend genoeg niet van de heren maar van de dames. En dat is toch wel een beetje apart voor een metal festival. Zo kwam Peggy Meeussen van Bliksem ons zaterdag om half twaalf op de mainstage even goedemorgen wensen met een ijzingwekkende uithaal aan het begin van ‘Crawling in the Dirt’ (tevens ook het meest toepasselijke nummer van deze modderige editie). Iedereen die tot dat moment nog niet wakker was, was dat plotsklaps wel. Sodeju zeg! Ook mevrouw Elizabeth Mae Hale (Lizzy voor vrienden) van Halestorm kon er wat van. Aan haar uithaal in ‘I miss the Miserie’ leek zelfs geen einde te komen. Indrukwekkend. Chapeau voor de meisjes!
Een van de meest gestelde vragen van het weekend was: ‘Zou hij komen?’ En dan hadden we het niet over Papa Emiritus III van Ghost die wat ziekjes was de afgelopen weken en al noodgedwongen enkele concerten had moeten cancelen, maar over Jani Kazaltzis (Belgische stylist en televisiebekendheid). Jani, die menig metalhart had gestolen met zijn televisieaflevering ‘Jani gaat op metal cruise’, had beloofd dat hij dagje naar Graspop zou komen. Jani hield woord, trok zijn meest metalen outfit aan en toog een dagje naar Graspop, ging op de foto met wie maar wilde en werd zelfs crowdsurfend gespot. Wie ook een dagje naar Graspop toog was oude Pinkpopbaas Jan Smeets. De goede man kwam zogezegd dat bandje met dat grote vliegtuig bekijken, want voor de rest had hij alleen nog maar herrie gehoord. Heel goed Jan! Maar wel nog even oefenen op die devil horns! Of zoals Jani zou zeggen: ‘Konijntje!’
De donderdag: Kippenmoshpits en andere ongein
BAM! In your face! Bark knalt er even lekker lomp in. Wat een heerlijke ongegeneerde bak herrie zo op de late donderdagmiddag. Mensen die nietsvermoedend de Metal Dome betreden om te schuilen tegen de regen die met bakken uit de lucht valt, worden getrakteerd op een fijn potje ‘van dik hout zaagt men houtsnippers voor op het terrein’-metal. Hoe anders is Fleddy Melculy daarna. Kippenmoshpits, tombola’s en nummers over de meest vreemde onderwerpen (van het kwijt zijn van je sleutels tot en met H&M-shirts van Metallica). U begrijpt, Fleddy Melculy neemt zichzelf niet zo serieus. Hoeft ook niet. Geinig optreden. Niet meer niet minder. Zichzelf iets minder serieus nemen, dat mogen de mannen van Knives to a Gunfight ook wel een beetje. Technisch is het allemaal dik in orde, maar de metalcore die band speelt kan ons helaas niet bekoren en de podiumpresentatie voelt ietwat geforceerd aan.
Nee, dan liever Killer. Een qua sound met Mötorhead vergelijkbare band. Niet verwonderlijk ook dat we later in de set ‘Ace of Spades’ voorbij horen komen. Lemmy kijkt stiekem mee van boven en ziet dat het goed is.
Sowieso komen de klassieke metalfans aan hun trekken de donderdag, want ook Udo Dirkschneider (wat een stem heeft die man nog) en Primal Fear verzorgen twee goede klassieke metalshows. In ieder geval spectaculairder en zeker ‘echter’ dan de shows die de puddingworstelaars in de boksring voor de Joe Piler bar geven. Verder hadden we nog een klassieke metal show van Trivium verwacht. Gerucht ging namelijk dat de band, die was aangekondigd als suprise act, een show met alleen maar Metallica covers zou spelen. Deze vlieger gaat echter niet op en Matt Heafy helpt de Metallica liefhebbers dan ook snel uit hun droom door aan het begin van de show te verkondigen dat er geen covers gespeeld zullen worden. Wel wordt de setlist flink opgeleukt met veel oude Trivium nummers. Verdienstelijk optreden!
Vrijdag: Oude bazen regeren
De vrijdag begint met een lekker stevig potje onvervalste rock ‘n’ roll. Want wat is Monstertruck live een ontzettend goede band. De riffs van deze Canadezen komen aan in de onderbuik en dat is precies wat we op de vroege vrijdagmiddag kunnen gebruiken. De band legt de lat op het nog vroege middaguur direct hoog voor alle andere bands die vandaag op de mainstages spelen. The Winery Dogs gaan er in ieder geval niet overheen. Al komt men wel aardig in de buurt. Maar wat wil je ook anders met Billy Sheehan, Mike Portnoy en Ritchie Kotzen in de gelederen. Deze gasten kunnen spelen met een hoofdletter S.
Na The Winery Dogs is het tijd voor de volgende ‘supergroep’, want zo mag je Sixx:A.M. met Nikki Sixx (Motley Crüe) en DJ Ashba (Guns ‘n’ Roses) in de gelederen toch wel noemen. De show wordt echter gestolen door zanger James Michael, die de glam metal in samenwerking met twee uitdagend geklede achtergrondzangeressen van het nodige vocale geweld voorziet.
Na al dit rock ‘n’ roll en glam metal geweld wordt het tijd voor wat onvervalste punkrock. En aan wie kan je dat beter overlaten dan aan de nestors van de punkrock Bad Religion. Zanger Greg Raffin, die met de jaren steeds meer op René van der Gijp begint te lijken (alleen het tot aan de navel opengeknoopte bloesje ontbreekt), heeft er zin in vandaag en klassiekers als het massaal meegezongen ‘21st Century Digital Boy’, ‘Suffer’ en ‘Against the Grain’ gaan er in als zoete koek. Disturbed maakt daarna een beetje plichtmatige indruk. Hier kan ook de fantastische cover van Simon and Garfunkel’s ‘Sound of Silence’ en de gastoptredens van Nikki Sixx en DJ Ashba niks aan veranderen.
Alles behalve plichtmatig is het optreden van Megadeth. Dave Mustaine, die al vaker van bandleden wisselde dan Mark Wilmots van tactiek, heeft er duidelijk zin in en lijkt de oude vorm te hebben hervonden. Vanaf opener ‘Hangar 18’ tot en met afsluiter ‘Holy Wars’ is het genieten geblazen. Ook Zakk Wylde maakt een bevlogen indruk. Jammer, dat hij is weggestopt in de Metal Dome. Zijn eerste soloshow op Graspop maakt namelijk meer indruk dan alle Black Label Society passages op de Desselse Stenehei bij elkaar.
Aan alles komt een eind. Zo ook aan deze eerste echte festivaldag, maar ook aan de carrière van Black Sabbath. De oervaders van de metal geven de pijp aan Maarten en wij op Graspop mogen daar getuige van zijn. En wat doe je met een uitzwaaiconcert? Je speelt gewoon alle grote hits. En hits hebben deze veteranen uiteraard in overvloed. ‘Iron Man’, ‘War Pigs’, ‘After Forever’, ‘Snowblind’, ‘Black Sabbath’, ‘Children of the Grave’ en ‘Paranoid’, ze komen allemaal voorbij. Wel horen we dat er niet veel rek meer zit op de stembanden van Ozzy Osbourne. Of dit simpelweg te wijten is aan ouderdom of aan de scheldkanonnades die hij ongetwijfeld heeft gehad met vrouwlief na zijn zoveelste slippertje weten we niet. Gelukkig helpt het massaal aanwezige publiek hem een handje en worden alle klassiekers luidkeels meegezongen. Blijkbaar tot Ozzy’s tevredenheid want het vaak door hem gebezigde ‘I can’t hear you’ horen we maar sporadisch voorbij komen.
Na Black Sabbath houden heel veel mensen het voor gezien. En dat is jammer, want ze missen misschien wel het beste optreden van de dag. King Diamond verkeert namelijk in topvorm. Hij heeft het roken en drinken opgegeven en dat is duidelijk te merken aan zijn stem. Alle hoge noten (al dan niet met behulp van een verdekt opgestelde achtergrondzangeres) worden gehaald. King Diamond mag dan wel een acquired taste zijn, maar hij maakt er een geweldig feestje van. Waar bij Sabbath de showelementen een beetje ontbraken, daar haalt de King – geboren als Kim Bendix Petersen – alle showelementen uit de kast en heeft het optreden wel wat weg van een heavy metal musical. We krijgen bij aanvang van het optreden direct een hele hoop klassiekers voor de kiezen. Ook de oude Mercyful Fate nummers worden niet vergeten. Zo horen we bevlogen versies van ‘Melissa’ en ‘Come to the Sabbath’ voorbij komen. Na een dwarsdoorsnede te hebben gespeeld van zijn imposante catalogus, worden we op het einde ook nog eens getrakteerd op een integrale uitvoering van het album ‘Abigail’. All hail the King!
Zaterdag: Jubileumfeestjes en Franse reuzen
De zaterdagochtend begint goed. We worden ruw maar zeker niet onaangenaam gewekt door het Antwerpse Bliksem. De band met Peggy Meeussen op zang knalt er heerlijk in met ‘Crawling in the Dirt’ en zorgt direct dat iedereen bij de les is. Tijdens het optreden wordt het ouder werk afgewisseld met stukken van het recente album ‘Gruesome Masterpiece’. Met name het schitterende ‘Out of the Darkness’ maakt indruk.
Municipal Waste is dan weer andere koek. Maar ook deze Amerikaanse crossover thrashers maken een goede beurt. Al is het al alleen al vanwege de backdrop, waarop we Donald Trump zien die een kogel door zijn hoofd jaagt. Nee, deze mannen met retrozonnebrillen zijn duidelijk geen Trump-fans. Om de boodschap van de backdrop nog wat extra kracht bij te zetten, wordt het nummer ‘I want to kill the president’ omgedoopt tot ‘I want to kill Donald Trump’.
De tweede dame die vandaag indruk maakt, is Lizzy Hale. Want ondanks dat het regent gedurende haar gehele optreden, weten zij en haar band Halestorm de gehele show te boeien. Nah ja, de gehele show. Afgezien van de wat flauwe drumsolo tussendoor dan (al waren die grote drumstokken wel leuk natuurlijk). Lizzy maakt echter wel het gehele optreden indruk met haar gitaarspel en (met name) zang.
Hadden we al gezegd dat Graspop 2016 ook het jaar van de uitzwaaifeestjes, verjaardagsfeestjes en jubileumfeestjes was? Nee? Nou, vrijdag kwam Black Sabbath uitzwaaien en vierde King Diamond het 30-jarige verjaardagsfeestje van ‘Abigail’. Zaterdag is het de dag van de jubileumfeestjes. Het eerste feestje dat gevierd wordt is het 25-jarig bestaan van Pennywise. De punkers hebben dan ook duidelijk zin een feestje. Maar af en toe is er ook tijd voor een serieuze noot. Zoals heel veel artiesten dit weekend roepen ook zij op tot meer verdraagzaamheid en worden ook hier Orlando, Brussel en Parijs genoemd.
Wie ook feestjes kunnen bouwen (cum laude in afgestudeerd), zijn de heren van Skindred. Deze Engelse band heeft echter geen jubileum nodig om het gehele veld voor de Jupiler Stage aan zich te binden. Rastaman Benji Webbe is een geboren entertainer en weet het publiek binnen enkele nummers om zijn vinger te winden. Resultaat: springende meute, blije dansende mensen en rondzwaaiende t-shirts (de helikopter). Voortreffelijk optreden. De sombere muziek van Paradise Lost valt ons na het reggae-rap-metal feestje van Skindred wat koud op het dak. Niet dat het slecht is, zeer zeker niet, al hoor je wel dat zanger Nick Holmes steeds meer moeite krijgt met de clean gezongen vocalen.
Clean gezongen vocalen is iets waar Chuck Billy van Testament zich niet zo druk over maakt. Er zit namelijk maar een smaakje op de stembandenwijzer van Chuck Billy en dat is ‘brullen’. En dat doet de 53-jarige zanger met verve. Ook hier hebben we weer te maken met een verjaardagsfeestje. De band bestaat dit jaar namelijk 30 jaar. En wat klinken die klassiekers als ‘Into the Pit’, ‘Practice what you Preach’ en ‘Formation of Damnation’ ongekend lekker vandaag. Ergens is dat ook niet zo verwonderlijk als je ritmetandem uit Steve DiGiorgo (fretloze bas) en Gene Hoglan (drums) bestaat. Beide heren houden met hun strakke spel de Testament trein op de rails en geven gitaristen Alex Skolnick en Eric Peterson de ruimte om te excelleren. Op basis van deze show zouden we Testament zo willen laten promoveren naar de Big Four.
Van het ene feestje rollen we zo in het andere feestje. Dropkick Murphys bestaat namelijk twintig jaar. Maar zouden deze Amerikanen met Iers bloed nog wel zin hebben in een feestje? Aan de andere kant van het veld hadden we namelijk zojuist gezien dat het voetbalelftal van Ierland flink klop had gekregen van België. Gelukkig zijn de Murphys niet voor een gat te vangen en zetten ze het veld voor de mainstage 2 binnen de kortste keren op zijn kop. Na al die feestmuziek besluiten we om even onnodig moeilijk te gaan doen in Metal Dome met Tesseract. We waren een beetje fan geworden van dit Britse progressieve metal collectief na het album ‘Polaris’. De eerste kennismaking met de band live, pakt helaas wat minder goed uit. Hoewel de band erg goed staat te spelen, straalt er niks van het podium af en wil de vonk wil maar niet overslaan. Gemiste kans.
Wie geen kansen mist, zijn Papa Emeritus III en zijn Nameless Ghouls. Ghost pakte namelijk iedere kans die zij maar pakken kon in haar relatief korte bestaan. Even was het onduidelijk of de band wel zou kunnen optreden. Papa werd een dikke week geleden geveld door een strottenhoofdontsteking en de band moest enkele shows afzeggen. Gelukkig werd er goed gesmeerd met missiewijn en kan het optreden vandaag toch gewoon doorgang vinden. Ondanks dat Papa het qua zang nog net even iets beheerster doet dan gewoonlijk, overtuigen de occulte Zweden. Met name het machtige ‘He is’ maakt indruk en lijkt langzamerhand een publieksfavoriet te worden.
Wie geen indruk maakt is Slayer. Als Testament mag promoveren naar de Big Four van de thrash metal, dan mag Slayer op basis van het vandaag vertoonde optreden degraderen. Ok, nummers als ‘Dead Skin Mask’, ‘South of Heaven’ en ‘Angel of Death’ blijven natuurlijk onverwoestbaar, maar de uitvoering die ze vandaag meekrijgen, is ronduit belabberd. Het gitaargeluid is gewoon ronduit slecht en met name Tom Araya straalt uit er steeds minder plezier in te hebben. Wij voelen weer een uitzwaaifeestje aankomen.
Gelukkig is daar nog Gojira in de Marquee. Deze Franse band laat horen hoe het moet en blaast iedereen in de Marquee omver. Wat een show! Wat een intensiteit! Het publiek scandeert ook niet voor niets tussen de nummers door de naam van de band. Met het fantastische nieuwe album ‘Magma’ onder de arm, waar de nummers ‘Silvera’, ‘Stranded’, ‘Only Pain’ en ‘Shooting Star’ van worden gespeeld, kan de band wel eens uitgroeien tot een van de echt grote spelers in de metal wereld. Potentieel headlinermateriaal!
Zondag: Life, love, music and a few beers
Laten we de zondag voor de verandering eens beginnen met een invaller. Architects viel uit, dus Sick of it All werd opgeroepen. En je kunt zeggen van Sick of it All wat je wil, maar ze doen in ieder geval elk optreden hun stinkende best. Ook vandaag vliegt deze hardcore band op leeftijd over het podium als in hun beginjaren. Gelukkig slaat het enthousiasme van de band snel over op het publiek en zijn de eerste circlepits van de dag een feit. Step Down? Nee hoor, nog lang niet. Laat deze heren nog maar even op hun hardcore-troon blijven zitten.
Ook Overkill heeft er zin in vandaag. Bobby Blitz met zijn typerende knijpende stemmetje zoekt continu interactie met het publiek en de show wordt na een goedbedoeld ‘flikker op’ afgesloten met een venijnig ‘We Don’t Care’. Shinedown is daarna voor ons verrassing. Wij konden de band nog niet, maar dit optreden is een aangename muzikale kennismaking. Leuk om te zien is het Mozes momentje van zanger Brent Smith waarbij hij door de door hem ‘opengespleten zee’ van publiek rent. Al heeft hij daarna wel wat problemen om terug het podium op te komen.
Anthrax maakt vanmiddag een wat wisselvallige indruk. Joey Belladonna lijkt steeds meer moeite te hebben om het tempo van de rest bij te houden en verslikt zich af en toe een paar keer in zijn teksten. Toch blijven klassiekers als ‘Caught in a Mosh’ en ‘Indians’ ondanks de mindere zang van Belladonna fier overeind staan en heeft de band vandaag beduidend minder covers nodig dan tijdens haar vorige passage in 2014. Wie ook fier overeind blijft staan, is de olijke Phil Rind van Sacred Reich. Deze goed gemutste frontman staat namelijk stevig geworteld op het podium. Ondanks dat het allemaal wat statisch is, geeft Sacred Reich wel een puik optreden vol tekstueel nog immer relevante klassiekers weg.
Wanneer Iron Maiden aantreedt is het veld vervolgens bomvol. Het hele weekend is het nog niet zo druk geweest voor de mainstages. Iron Maiden blijft gewoon onverminderd populair en boeit niet alleen de oude metalheads, maar ook de jonge metalheads. Iets wat Bruce Dickinson ook is opgevallen. Hij stelt namelijk dat de meeste aanwezige jongeren zijn verwerkt toen hun ouders naar Iron Maiden luisterden. De oude Iron Maiden welteverstaan, of zoals Dickinson het zegt: ‘de Legacy Iron Maiden’. Iron Maiden brengt namelijk ook nog met enige regelmaat nieuwe albums uit en dat zullen we weten ook, want van het laatste werkstuk ‘Book of Souls’ worden maar liefst zes nummers gespeeld. Iets te veel van het goede als je het ons vraagt. En zeker het nummer ‘Tears of a Clown’ is een tenenkrommende draak van een song die eigenlijk onmiddellijk dient te worden ingewisseld voor een oude klassieker.
Gelukkig krijgen we ook genoeg legacy-songs. Met name de uitvoeringen van ‘Hallowed be thy Name’, ‘Children of the Damned’, ‘Powerslave’ en uiteraard ‘Fear of the Dark’ mogen rekenen op enorm veel bijval. In de toegift spreekt Dickinson (refererend aan alle recente terreurdaden) ons nog een keer toe met de woorden ‘Don’t try to kill every fucker on the planet. It’s just life, love, music and a couple of beers, carry on’ om vervolgens ‘Blood Brothers’ in te zetten. Afgesloten wordt er met een prachtige versie van ‘Wasted Years’.
Na Iron Maiden is de eer aan Twisted Sister om een punt te zetten achter deze modderige editie van Graspop Metal Meeting. En punten zetten kunnen we wel overlaten aan Dee Snider en de zijnen. Ook al is het een beetje ondankbare taak om na Iron Maiden nog het podium te moeten bestijgen. Daarom grapt Snider gelijk al: ‘Wij hebben dan wel geen eigen vliegtuig, maar gelukkig wel een Eddie’. Waarop hij gitarist Eddie Ojeda opdraagt zijn meest diabolische grijns op te zetten.
Evenals Black Sabbath heeft Twisted Sister haar uitzwaaifeestje vandaag. Toen vorig jaar drummer A.J. Pero overleed, besloot de band nog een afscheidstour te doen. Pero, die in Mike Portnoy een uitstekende vervanger heeft gekregen, krijgt in het nummer ‘The Price’ een prachtig eerbetoon. Duizenden aanstekers en gsm’s gaan de lucht in. Verder is het natuurlijk wachten op die ene ultieme meezinger ‘We’re not gonna take it’. Die komt dan ook aan tegen het einde van het optreden. Snider verzoekt ons mee te zingen en de middelvinger op te steken tegen alle zinloos geweld en terreur. Hier wordt massaal gehoor aan gegeven. Niet alleen tijdens het optreden, maar tot in de late uurtjes als Twisted Sister al lang en breed achter de coulissen is verdwenen. Een mooie afsluiter van een modderige maar toch weer erg mooie editie van Graspop Metal Meeting.