Ondanks de schaduw over Night at the Park vanwege verkeerd ingrijpen door de politie en de dood van een Arubaanse bezoeker, mag de tweede, uitverkochte editie zelf, zonder twijfel een gigantisch succes genoemd worden. Dertigduizend man kon in het Zuiderpark genieten van K’s Choice, De Dijk, Ali, Astro en Mickey van UB40 en Duran Duran.
Naast Night at the Park is er in Den Haag ook Veteranendag waardoor parkeren in de stad en transport richting het festival geen makkie is. Radio Veronica brengt verslag uit van het festival en weet tijdens opener Splendid te melden dat ruim 10.000 bezoekers hun weg richting het park al hebben gevonden. Mr. Veronica Eric de Zwart praat alles aan elkaar en gaat maar wat graag met de bezoekers op de foto. ABBA Gold weet vervolgens de wei om te toveren in een zwoele summer night city.
De stevigste muziek vandaag komt van Sarah en Gert Bettens, alweer enkele jaren bij elkaar als K’s Choice. Vooral de nummers van het nieuwe album Phantom Cowboy klinken harder dan we van de Belgische band gewend zijn . Zo laat ‘As Rock & Roll As It Gets’ meteen de gitaren horen. Met haar V-shaped gitaar kijkt Sarah Bettens stoer richting het publiek en laat haar typische, hese stem klinken. De nummers passen prima bij het ruigere Cocoon Crash uit 1997. ‘Hide’ is daarom geen slecht vervolg. Het enige soort van rustpuntje komt in de vorm van ‘Blauw’. Een mooie ode aan overleden vriend Thé Lau. De handen in het publiek gaan enthousiast heen en weer. Vervolgens gaat het andermaal los met de single ‘Private Revolution’ van het nieuwe album. Wat een goede gitarist staat daar op het podium naast broer en zus. De band geniet ook zichtbaar. ‘’Dank u wel!’’, zegt Sarah met een guitige glimlach.
‘’Gaan we er een feestje van maken?’’ Het publiek krijgt veel recent materiaal zoals ‘I Will Carry You’ van comebackplaat Echo Mountain maar ‘Believe’ kan halverwege de set op heel wat respons rekenen. Gert Bettens brengt vervolgens een song van zijn solowerk als Woodface maar iedereen is eigenlijk gekomen voor K’s Choice. ‘’Jullie roepen om Mr. Freeze maar die hebben we al 15 jaar niet meer gespeeld. Dat zou een lelijke versie worden.’’, deelt Sarah mee. Om het publiek te pleasen zingt ze wel even het begin. Bovendien komt al vrij snel ‘Not An Addict’, wat het veld in trance brengt. Blijft een classic. ‘’Ik ben speciaal heen en weer gevlogen uit Amerika voor ons eerste Nederlandse festival van het jaar. Kon niks beters wensen!’’
Met maar één podium, blijven de meeste mensen, lekker in de zon, staan wachten op de volgende act. De bands volgen zich dan ook in snel tempo op. Allemaal mogen ze een uurtje spelen en een halfuurtje wordt er omgebouwd. Herinneringen van de eerste editie worden opgehaald wanneer Golden Earring door de speakers klinkt. Voor je het weet staat Erik de Zwart weer voor je neus met enkele Radio Veronica merchandise. ‘’34 jaar geleden moest ik voor ze een bloedend hart van de slager halen.’’ Vertelt de radio dj met bandleden van De Dijk al aanwezig op het podium. Daar komt frontman Huub van der Lubbe aangewandeld. ‘’Goed dat jullie er allemaal zijn!’’ Zoals altijd strak in het pak, loopt hij enthousiast rond en brengt nog altijd vol overgave de nummers. Eerder deze maand speelden ze immers de HMH plat. ‘Binnen Zonder Kloppen’ komt al vrij snel en krijgt het publiek moeiteloos mee. Als kleine verhaaltjes, die iedereen kent, klinken de teksten over het veld. Datzelfde geldt voor ‘Ik Kan het Niet Alleen’.
‘’Volgens mij kan niemand het alleen’’, vult Huub aan. Zijn stropdas gaat los en even later volgt ook zijn jasje. Wat een weer, geen wolkje aan de lucht met slechts een licht briesje. Perfecte omstandigheden. ‘Alles Komt Goed’ en ‘Niet de Lef’ laten horen dat De Dijk anno 2015 nog springlevend is. Mede dankzij de tweede gitarist, een stuk jonger dan de rest van de heren, die heel wat pittige solo’s voor zijn rekening neemt. Ook zo goed als nieuw, zoals Huub het zelf aankondigt, de hit ‘Als Ze Er Niet’. Het levert een volgend meezingmoment op. Veel genietende gezichten maar de songs van De Dijk gaan natuurlijk niet altijd over rozengeur en maneschijn. ‘’Dit nummer komt uit 1987, van een LP en we maakten ons zorgen. Gelukkig is het allemaal goed gekomen.’’ Niet dus, blijkt wanneer ‘Wakker in een Vreemde Wereld’ volgt en opnieuw de gitaren naar voren brengt. Gelukkig sluit de band dansend in stijl af. Dansend op een vulkaan wel te verstaan. Tenorsax en trompet voeren het tempo op terwijl toetsenist en gitarist het ook heet onder de voeten krijgen . Publiek host vrolijk mee. Al hebben ze de Edison Oeuvreprijs alweer tien jaar op zak, De Dijk lijkt nog jaren mee te kunnen.
Dat kan eigenlijk niet gezegd worden van UB40 2.0. Originele zanger Ali Campbell , toetsenist Mickey Virtue en trompetist/rapper Astro zijn sinds een jaartje hun eigen UB40 begonnen. Helaas ontbreekt de spirit vanavond. De acht koppige band houdt de riddim er wel in en het publiek gaat met oudje ‘Here I Am’ flink van start. Even de beentjes en heupen losgooien. Ali geniet van de aandacht, relaxed kauwend op zijn kauwgom, maar krijgt de schwung er niet echt in. Het publiek maalt er niet om en geniet van hit na hit. ‘’Not much time, so we’re gonna play as much hits as we can.’’ zegt Astro vrolijk. Na de saxofoon gedreven ‘One in Ten’ slaat bij hem tijdens Rat in Mi Kitchen de Jamaicaanse vibe over. ‘’Are you feeling irie?’’Is het enigste wat de man met de dreads wil weten. Zuiderpark laat van zich horen maar misschien zijn het de verkeerde hits die langskomen.
Natuurlijk hoopt iedereen op zijn favorieten zoals ‘Sing Our Own Song’ of ‘Where Did i Go Wrong’ maar het laatste halfuur van de show is bijna feilloos. De covers ‘Many Rivers to Cross’ (Jimmy Cliff) en laatste grote hit ‘Can’t Help Falling in Love’ (Elvis Presley) gooien er een flinke scheut reggae tegenaan waarna we 35 jaar terug in de tijd gaan. Wanneer allereerste single ‘Food For Thought’ de UB40 liefhebber voor het eerst meenam naar Kingston Town. Mooi samenspel tussen saxofoon, trombone en trompet dikken het feestje aan. Afsluiten kan maar op één manier en dat is met rode wijn. Maar liefst 36 miljoen likes voor ‘Red, Red Wine’ op spotify, dan kan je spreken over een hit. Neil Diamond was onlangs nog in het land, maar de versie van UB40 is toch wel heel wat beter. Astro gooit er een rap uit. ‘’Holland, you make me feel so fine!’’ Dat blijft de muziek van UB40 zonder twijfel. Ali en co moesten even op gang komen en ook de stem van de zanger is niet meer zo zuiver als tijdens de hoogtijdagen. Beter dan de vocalen van broerlief Duncan, momenteel de zanger van het officiële UB40, zal het altijd zijn.
Net als UB40 begon Duran Duran in 1978 en komen ze beiden uit Birmingham. Beetje makkelijk om te denken dat de organisatie de twee 80’s iconen als een soort van combi deal heeft weten binnen te halen. Bovendien heeft Duran Duran nog wat ‘goed’ te maken omdat ze vanwege ziekte in 2011 niet konden optreden in Den Haag. Fijn dat ze daarom Night at the Park meepakken, want heel veel Europese shows geven ze deze zomer niet. In september komt namelijk het nieuwe album Paper Gods uit. Vooraleer ze het podium opkomen krijgen we eerst de nieuwe single ‘Pressure Off’ te horen. Niet slecht, opnieuw een goede samenwerking met Mark Ronson en Nile Rodgers, maar iedereen wil de band natuurlijk live aan het werk zien.
De James Bond tune ‘A View To A Kill’ start en daar zijn ze dan. John Taylor, Roger Taylor, Nick Rhodes en Simon Le Bon aangevuld met vaste krachten Dominic Brown op gitaar, Anna Ross op zang en saxofonist Simon Willescroft. Visuele vlammen rijzen op, Duran Duran begint explosief met Wild Boys. Geen slechte binnenkomer natuurlijk. ‘’Wild Boys, Wild Boys !’’, zingen John en Simon samen. Le Bon klinkt goed bij stem, dat is vroeger wel eens anders geweest. Hij gromt de teksten zowaar uit. De instrumentale jam halverwege het nummer zet het publiek onmiddellijk in vuur en vlam. Alsof we dertig jaar terug in de tijd gaan met gillende fans en massaal applaus.
Vervolgens neemt de band ons mee door hun uitgebreide oeuvre. Oude funkhits ‘Hungry Like the Wolf’ en ‘Notorious’ worden afgewisseld met de fraaie comebacksingle ‘Ordinary World’ en recenter materiaal als ‘All You Need is Now’ van het gelijknamige album uit 2011. Knap dat na al die jaren vier van de vijf originele leden nog altijd samen op het podium staan. Bovendien met veel plezier en respect. Le Bon gooit even een arm om zijn bassist, lachjes en oogcontact wordt uitgewisseld. Dat is wel eens anders geweest.
Na de gigantische wereldtour in 1984 splitte de band in twee zijprojecten Arcadia en Power Station. Opmerkelijk dat Simon Le Bon ‘Election Day’ aankondigt als zijn meest favoriete nummer van de setlist vandaag. Hij zat samen met Nick Rhodes bij het mislukte Arcadia, en ‘Election Day’ was hun enigste hitje, terwijl de drie Taylors met Robert Palmer een paar goede songs hadden uitgebracht. John Taylor zet zijn vertrouwelijke bass zelfs even opzij en staat mee achter de toetsen. Na de klassieker ‘A View To A Kill’ kiezen de heren voor hun guilty pleasure, de rapclassic ‘White Lines’ van het mislukte tributealbum Thank You. Hoe lekker de muziek ook klinkt, het blijft raar om Simon teksten te horen zingen als ‘Rock the Mic’. Natuurlijk hebben ook zij door de jaren heen heel wat witte lijntjes gezien maar gelukkig herpakken ze zich met een andere comebacksingle ‘Reach Up For the Sunshine’.
Wanneer de zon bijna onder gaat, is de zoveelste Nile Rodgers samenwerking een perfecte anthem voor Night at the Park. Als de handen nog niet in de lucht waren dan gaan ze nu wel heen en weer. Op de klok kijkend blijkt het al tegen elven te zijn. Nog geen ‘Save A Prayer’ of ‘the Reflex’, en dat blijft ook zo, want de band sluit af met de titelsong van Rio, Duran Duran’s beste album. De iconische hoes prijkt op de achtergrond terwijl de drums openen, synths overboord gaan en de bass als de boot uit de bekende videoclip over de tropische zeeën raast. ‘’Her name is Rio and she dances on the sand.’’
Iedereen, jong en oud, zingt mee met Simon. De zon is inmiddels onder, wanneer halverwege de saxofoon de zomerse temperaturen verder laat oplopen. Fraai vuurwerk schiet vervolgens langs alle kanten boven het podium in de lucht. Een mooi gezicht en perfect slot. Net als bij de andere bands van vandaag, met een lange staat van dienst, hoopt iedere bezoeker op bepaalde hits. Het leek ook wel of Duran Duran nog even verder kon maar elf uur is elf uur.
Als organisatie moet je natuurlijk met wederzijdse afspraken rekening houden. Vooral met nog een dag Parkpop erachteraan. Gelukkig zal Duran Duran met een nieuw album deze keer niet zo lang op zich laten wachten. Bovendien hebben we volgend jaar gewoon weer een fijne editie van Night at the Park!