Het ging wat moeizaam, de totstandkoming van deze show. Verplaatst vanuit Doornroosje naar de Merleyn en vervolgens is de tijd ook aangepast naar de late avond. Voor vele fans van Pallbearer en Bast toch een domper, blijkt uit de facebook reacties. Toch vult de Merleyn zich gestaag met liefhebbers, die langzaamaan steeds meer gaan glimmen van het zweet.

De show stond gepland om 22.00, maar dat is weer tien minuten later geworden. Voor het gordijn dat de zaal van het café scheidt, staat een steeds langere rij mensen te wachten. Een paar bezoekers houden de toiletdeuren open voor extra airconditioning. Na nog een kwartier wachten begint het voor sommigen teveel te worden, maar gelukkig is de eerste act van de avond net op tijd klaar voor het misgaat.

bast-1

Bast staat op dat moment wijfelend op het podium te wachten. Het drietal uit het Verenigd Koninkrijk speelde eerder dit jaar op Roadburn en hebben daar, te merken aan een aantal Roadburn shirts in de zaal, een goed indruk achtergelaten. Bast bracht in 2014 hun eerste plaat uit op Burnin World Records en heeft een eigen sound gevonden tussen black metal, sludge en doom in. Vanavond blijkt het echter niet de avond van Bast te zijn.

Na te starten om ongeveer 22.30 uur, speelt de band een paar fijne doomy tracks met veel zwaar riff werkt en een drummer die donder en bliksem produceert. Wat de band daarnaast bijzonder goed beheerst is het gevoel leggen in die ene riff. Sommige passages in hun meer doom-georienteerde stukken, doen meer aan Earth denken zelfs. Dan zijn er ook de versnellingen, met radicale blast beats die Bast zo’n fijne live band maken. Helaas is het daar even op wachten.

 

Halverwege de toch al ingekorte set van Bast in de rol van voorprogramma heeft de versterkertop van gitarist Craig Bryant de ziel gegeven. Met een gelaten uitdrukking meldt hij dit aan het publiek en start met de herstelwerkzaamheden. Gelukkig is er snel een oplossing, waarna Bast één van die kille, intense versnellingen inzet. De bas van Gavin Thomas rammelt alsof deze op het punt staat het te begeven. Terwijl de twee gitaristen voorovergebogen hun snaren martelen neemt drummer Jon Lee ook de vocale plichten waar. De band eindigt de set met een beheerst stukje post-metal, wat ook de technische vaardigheid van het drietal laat horen. Het mocht niet lukken vanavond, maar op de korte piekmomenten bleek wel dat Bast een driekoppig beest van een band is, ook in slechts 25 minuten.

pallbearer-1

Ondanks de vertraging vooraf, blijkt de soundcheck voor Pallbearer niet voldoende te zijn geweest, dus wacht het publiek braaf op de band die volgens diverse media de metal plaat van 2014 wist vast te leggen. Dat ‘Foundations of Burden’ zo’n impact heeft gemaakt, zal veel mensen doen fronzen. Wanneer de band de set start, is dat ook een bevreemdend idee. De uitstraling ontbreekt nogal bij het viertal uit Little Rock, Arkansas. Toch zit er geniaal werk tussen de riffs van Pallbearer, die in de eerste nummers duidelijk terug te horen zijn.

Het geluid van de heren is ouderwets, jaren zeventig doom. De epische vocalen van Brett Campbell spelen daar een zeer belangrijke rol in, maar die zijn nou net niet te horen vanavond. Wat ervan mee te pikken is vanuit de zaal is ook niet veelbelovend overigens. Toch stomen de mannen zonder veel interactie door de set heen in een redelijk volle zaal. Bezoekers lopen regelmatig even uit om een luchtje te scheppen, het zweet loopt namelijk in druppels van je af. De band lijkt daar weinig van te merken en speelt werk van beide albums.

pallbearer-3

Het geluid is van dusdanige kwaliteit dat de zang al verloren is, maar veel van de subtiliteiten die het geluid van de Amerikanen zo charmant maken vallen ook weg. Wat resteert, is doom met prachtige ideeën, die niet helemaal uit de verf komen. Helaas wordt daardoor de hele set vrij snel saai en lijkt het kleine beetje bezoekers steeds verder te slinken. De zware, stampende ritmes zijn eigenlijk het enige wat overeind blijft, het fundament van het geluid van deze heren.  De gitaarklanken veranderen langzaam van klassieke doom in een vermoeide tred van een band die verwachtingen niet waar weet te maken. Toch zetten de mannen er pas ver na twaalven een punt achter, wat toch de nodige hulde verdiend.

pallbearer-2Foto’s: Paul Verhagen | Achrome Moments