Amerika 2006: De emohype is in volle gang. Bands als Matchbook Romance, Hawthorne Heights, Fightstar en From First To Last doen goede zaken in de hitlijsten. In datzelfde jaar debuteert Alesana met ‘On Frail Wings of Vanity and Wax’. De post-hardcore met clean vocals en schreeuwzang overgoten met een fantasy-sausje valt in goede aarde bij de jonge doelgroep. Fast forward naar 2015: Emo is inmiddels een vies woord geworden. De scene is flink uitgedund. Alesana bestaat echter nog steeds. Recentelijk bracht de band ‘Confessions’ uit. Alweer het vijfde wapenfeit van deze emo-veteranen. Hebben deze gasten de tand des tijds goed doorstaan?
Veel veranderd is er niet. Aleana is behoorlijk pretentieus en maakt nog steeds ambitieuze conceptalbums vol ingewikkelde verhaallijnen. Op ‘Confessions’ heeft de band zich laten inspireren door de ‘Time Quintet’ saga van auteur Madeleine L’Engle. Het album maakt deel uit van een trilogie rond het personage Annabel. Het in 2010 verschenen ‘The Emptiness’ was geïnspireerd op het gedicht ‘Annabel Lee’ van Edgar Allen Poe. Het tweede deel van het beoogde drieluik van Alesana verscheen een jaar later. ‘A Place Where The Sun Is Silent’ was beïnvloed door het literaire meesterwerk ‘The Inferno’ van Dante Alighieri. ‘Confessions’ is het slotstuk van deze trilogie. Ben je er nog?
Hoewel de band nog steeds dezelfde formule hanteert, is hun muziek volwassener geworden.
Gelukkig hoef je de ingewikkelde concepten te volgen om van deze muziek te genieten. Deze bombastische sprookjesemo met gedragen, theatrale vocalen en schreeuwzang ligt namelijk goed in het gehoor. Soms wordt het wel erg kitsch als er ineens belletjes, spookhuisgeluiden en circusorgels aan te pas komen. Gelukkig zijn die momenten zeldzaam en luister je doorgaans naar een ambitieuze rockband die niet bang is om zich volledig te laten gaan. Op de beste momenten doet Alesana aan een light versie van Coheed and Cambria denken.
In vergelijking met eerder werk klinkt deze vijfde schijf een stuk organischer en minder klinisch. De zang van frontman Shawn Milke is zelfverzekerder. Articulatie heeft plaatsgemaakt voor emotie en daardoor komt de muziek harder binnen. Ook zitten de liedjes beter in elkaar en is de dynamiek tussen hard en zacht geloofwaardiger uitgewerkt. De schreeuwzang versterkt de sfeer of gooit de koers van een track om. Het voegt nu echt wat toe. In het verleden leek het gebrul er in te zitten, omdat “het nu eenmaal bij het genre hoort.”
Nieuwe fans gaan deze Amerikanen waarschijnlijk niet aanboren met ‘Confessions’. Mensen die deze band uit het oog verloren zijn, kunnen deze sterke schijf gerust een kans geven. Ook liefhebbers van Coheed and Cambria doen er verstandig aan zich te verdiepen in dit album. Dit is puike post-hardcore en het bewijs dat het genre nog steeds bestaansrecht heeft.