In 1998 besloot Faith No More om de handdoek in de ring te gooien. De Amerikaanse rockband vond het na zes studioalbums wel welletjes. Een dikke zeventien jaar later verschijnt comebackalbum ‘Sol Invictus’ (Latijns voor ‘onoverwinnelijke zon’). Gaat het hier om een volwaardig diner of is de plaat mosterd na de maaltijd?
De fans weten het antwoord op bovenstaande vraag allang. Waarsvchijnlijk hebben ze deze schijf allang in huis. En terecht! Faith No More heeft namelijk nooit een slecht album afgeleverd. ‘Sol Invictus’ brengt daar gelukkig geen verandering in. De formatie met frontman Mike Patton in de gelederen heeft er overduidelijk zin in en dat heeft een avontuurlijke en dynamische schijf opgeleverd. De plaat ligt in het verlengde van het onderschatte ‘Album Of The Year’ uit 1997. Het is opmerkelijk hoe vitaal dit collectief nog klinkt. Dit is geen comeback die is ingegeven door geld, maar een reünie van een hechte vriendenclub.
De cross-over van dit gezelschap is anno 2015 nog net zo onweerstaanbaar als in de begindagen. Faith No More gooit heavy metal, funk, raprock, progpop en soul in een blender en zet de luisteraar een opmerkelijke cocktail voor. De elastische stem van Patton past zich naadloos aan de muziek aan. Het ene moment klinkt hij als een soulzanger of crooner, terwijl hij een seconde later als de dubbelganger van Tom Waits door kan gaan.
Ondanks de vele tempowisselingen slaagt de band erin om deze genre mash up toegankelijk te laten klinken. Er is altijd wel een herkenningspunt in deze geniale gekte te ontwaren. Denk dan aan dat fraaie refreintje, die moddervette riff of het aparte stemgeluid van Patton. Geen enkele band klinkt als Faith No More en je kunt deze bizarre bende moeilijk in een hokje stoppen. Gelukkig maar!
‘Sol Invictus’ is een ‘acquired taste’. Een beetje vreemd, maar wel lekker. Daarnaast vult het ook nog eens goed en blijf je bijbestellen. Wat een plaat!