Emery was altijd al de vreemde bijt in de post-hardcore scene. De band wist zich van de moordende concurrentie te onderscheiden door niet één, maar twee uitstekende zangers in de gelederen te hebben. Toby Morrell en Devin Shelton vulden elkaar perfect aan en gingen regelmatig het vocale duel met elkaar aan. Dat resulteerde in onweerstaanbare refreinen, tempowisselingen en gelaagde samenzang. In 2011 besloot Shelton de microfoon aan de wilgen te hangen en de band te verlaten. Zijn vertrek resulteerde in het donkere ‘We Do What We Want’. Op die schijf moest Morrell de kar in zijn eentje trekken. Dat deed hij niet onverdienstelijk, maar Emery was niet meer dezelfde band.
Vier jaar later is er echter het één en ander veranderd binnen de gelederen van de rockband uit Seattle. Shelton is weer terug op het oude nest en de formatie heeft een vers wapenfeit in de vorm van ‘You Were Never Alone’ afgeleverd. Emery is in bloedvorm en dat is goed nieuws voor elke muziekliefhebber. Dit gezelschap overstijgt namelijk genres op hun vierde studioalbum. Zo passeren pop, post-hardcore, indierock en een vleugje metalcore de revue op deze schijf. ‘You Were Never Alone’ ligt qua geluid ergens tussen ‘The Question’ uit 2005 en ‘We Do What We Want’ in. Furieuze tracks worden afgewisseld met lieflijke liedjes. De plaat opent met het dromerige kampvuurliedje ‘Rock, Pebble, Stone’, maar gaat vervolgens een heel andere kant op als ‘Trash’ ingestart wordt. Dat nummer bestaat uit overstuurde schreeuwzang en schurende gitaren. De band gaat alle kanten op, maar blijft herkenbaar klinken dankzij de geweldig op elkaar ingespeelde zangers. Naast clean vocals wordt ook spaarzaam gebruik gemaakt van schreeuwzang. Het geeft deze christelijke band bij vlagen een rauw randje. Atheïsten kunnen deze schijf trouwens ook probleemloos opzetten, want de geloofsovertuiging van de bandleden wordt niet aan je opgedrongen.
Emery is niet bang om te experimenteren en is wars van genreclichés. You Were Never Alone’ is een dynamisch album dat continu weet te verrassen. Dit is een emotionele rollercoaster die afwisselend boze, nostalgische en melancholische gevoelens bij de luisteraar weet te ontlokken. Hoe hard de gitaren of drums ook gegeseld worden: de hemelse zang zorgt ervoor dat Emery toegankelijk blijft klinken. Halleluja!
De plaat is HIER te beluisteren.