Vrijdag 1 mei
Ieder jaar wordt het Belgische dorpje Meerhout opgeschrikt door een explosie aan punkrock, hardcore en aanverwante genres. Ook in 2015 is dat niet anders, want Groezrock heeft weer een lineup neergezet om van te smullen. Verspreid over twee festivaldagen vinden we zowel de gevestigde orde als een hoop nieuwe, opkomende bandjes. Op deze eerste festivaldag zijn onder andere Against Me!, Lagwagon en Social Distortion te zien. Let’s go!
Tekst: Lisanne van der Linden & Jessica de Rooij | Foto’s: Michella Kuijkhoven
We beginnen Groezrock 2015 emotioneel wanneer The Swellers dan toch echt voor de allerlaatste keer op het podium verschijnen. De poppunkers maakten vijf jaar geleden hun Groezrockdebuut, en vijf jaar later mogen de heren dit muzikale hoofdstuk op een zeer waardige manier voor zich afsluiten. Ondanks dat het lijkt alsof ze er ieder voor zich al lang afscheid hebben genomen weten ze een strakke show neer te zetten in een volle Mainstage. De laatste toon heeft geklonken, de instrumenten worden weggezet en nog eenmaal omhelst men elkaar flink. Een uitbundig applaus, een grimmige rilling: ondanks het enthousiasme keert men zich met een dubbel gevoel om, de tent uit – ‘This is it’. Swellers, bedankt.
Dit afscheid laat de feestelijke sfeer echter niet drukken nu Gnarwolves het feest op gang brengen in de Revenge Stage. ‘Druk’ is hier een understatement: Tot ver buiten de tent staat men in het zonnetje te genieten van hun poppunktunes terwijl de temperatuur al aardig stijgt.
Toxic Shock zou nu gemakkelijk de massa van de buurtent naar binnen kunnen lokken, maar dat lukt ze niet. De hardcorenummers aan het begin en het eind van de set klinken naar meer, maar wat er in de tussentijd uit de Back To Basics tent brult is nu niet bepaald om over naar huis te schrijven.
Set It Off is veruit de meest poppy band op het affiche. De uit Florida afkomstige poppunkers brachten vorig jaar hun tweede studioalbum uit en tourt sindsdien de wereld rond. De band wordt in eerste instantie geteisterd door wat technische problemen, maar slaat zich er prima doorheen. Zanger Cody Carson beweegt als een bezetene over het podium en windt zijn veelal jonge fans met gemak om zijn vinger. Set It Off is daarmee geen onaardige binnenkomer op de vrijdagmiddag.
De verrassing van de dag wordt geleverd door de Israëlische female-fronted band Not On Tour. Ondanks de ironische bandnaam zijn ze toch zeker overgevlogen om ons te verblijden met een lading klassiek klinkende punkrock à la Dance Hall Crashers in een ruig modern lederen jasje. Het is het typische staaltje Macbeth/Blackstar stage talent dat je hoopt tegen te komen door het sterke Distillersgehalte van de vocalen in welke zij hier en daar een licht oosters getint geluid doorheen laat slippen. Een absolute aanrader dus!
Against Me!
Tegelijkertijd is één van de podia voor FrnkIero andthe Cellabration. Het is de eerste keer dat de oud-gitarist van My Chemical Romance met zijn nieuwe formatie een Belgisch podium betreed. De emo-punksongs weten slechts een halve tent te vullen, ondanks het strakke geluid, inclusief het ‘oude vertrouwde’ gespuug en fanatiek microfoonhappen van Iero, met een ietwat aparte toevoeging van de enthousiaste gitarist die in Beatleshouding de punkrocksongs staat te verkondigen.
Against Me! mag aantreden op het hoofdpodium en weet een redelijk volle zaal te trekken. Voorin staan een hoop diehard fans alle liedjes van begin tot eind mee te blèren. In de setlist komen vooral nummers van het laatste album Transgender Dysphoria Blues voor, de plaat waarop zangeres Laura Jane Grace vertelt over haar besluit om van geslacht te veranderen. Van opener ‘I Was a Teenage Anarchist’ tot de mooie afsluiter ‘Black Me Out’: Against Me! rockt als nooit tevoren.
Commit To This Memory, de tweede langspeler van Motion City Soundtrack, bestaat tien jaar en daarom speelt de band een exclusieve show op Groezrock, waarin uiteraard dit album centraal staat. Hun nerdy emorock is vergelijkbaar met bands als Weezer en Jimmy Eat World: lekker luchtig en dansbaar. Het ietwat simpele, ingetogen voorkomen van de band is bijna schattig te noemen. Het optreden van vandaag is niet heel memorabel, maar kan er prima mee door.
Hard. Dat is hoe de show van Canadase hardcoreformatie Cancer Bats te omschrijven is. “Ik kom hier voor mijn rust” is hier niet van toepassing: Het is een komen en gaan van crowdsurfers die zich in een constante stroom het podium opwerken terwijl geen van de muzikanten hierdoor zich laat afleiden. Deze fans hebben duidelijk een sterke nek terwijl de Cancer Bats er zeker geen hard hoofd in lijken te hebben.
Intussen gaat er op de Impericon Stage een testosteronbom af: Suicide Silence brengt met hun deathcore een flinke bak herrie naar de festivalweide. Frontman Hernan Hermida’s krijst alsof z’n leven ervan afhangt, maar dit in combinatie met een slechte geluidmix zorgt ervoor dat de teksten onverstaanbaar zijn. Suicide Silence wil heel graag, maar maakt er toch een beetje een potje van.
Bij Trash Talk staan er meer mensen op het podium dan voor het podium. Niet omdat deze band zo impopulair is; integendeel, de Back To Basics Stage puilt uit. De Amerikaanse hardcore punkers geven zich helemaal en verwachten hetzelfde van hun toeschouwers. Zanger Lee Spielman is regelmatig in het publiek te vinden, terwijl het op het podium krioelt van de stagedivers. De korte, maar krachtige nummers nummers zorgen voor een lekkere chaos zoals je die op Groezrock mag verwachten.
Lagwagon
“Fuck Belgium – Let’s dance!” De filosofische woorden van Lagwagon-zanger Joey Cape zetten duidelijk de toon van het komende uur. Wie niet wil dansen wordt vriendelijk verzocht de tent te verlaten want er mag worden gefeest als nooit tevoren. In de afgeladen Mainstage klinken voornamelijk de oude vertrouwde Lagwagon-songs terwijl ze hun bekende image eer aan doen. Net als vroeger zijn het eigenlijk nog steeds mannen met groen, blauw en neongeelhaar die gitaarworstelen en touwtjespringt Joey Cape nog steeds met zijn microfoonsnoer, maar zijn ze ondertussen flink wat jaartjes ouder geworden. Daar is op het podium overigens niks van te merken, pijnlijke benen van het dansen gegarandeerd.
Vervolgens treedt op de Monster Energy Stage Pennywise aan. Deze veteranen maken 27 jaar na oprichting nog steeds dezelfde dertien-in-een-dozijn-punk, waardoor de set van vandaag niet heel erg spannend is. Gelukkig weet de band de aandacht wel vast te houden, en uiteraard gaat het dak er wel af als de afsluiter, festival anthem ‘Bro Hymn’, wordt ingezet. Zowel op het podium als in het publiek wordt toch nog een feestje gebouwd.
Social Distortion sluit af met een eerbetoon aan hun selftitled album ‘Social Distortion’. Het is ondertussen 25 jaar geleden dat dit kunstwerkje in de CD-rekken kwam te liggen en daarom spelen ze ‘m deze vanavond exclusief, in zijn geheel, voor al hun fans in de Mainstage. Vanavond klinkt een stukje muziekgeschiedenis – de paleontologie van de punkrock door hen die dit nota bene zelf hebben gecreërd. De punkcover van Johnny Cash’s “The Ring Of Fire” wordt luidkeels onthaald, en onder een daverend applaus nemen de mannen afscheid van deze Groezrockeditie. Social Distortion: Legendarisch sinds 1978.
Gezang galmt de gehele nacht over het campingterrein. Groezrockgangers lijken geen slaap nodig te hebben, of zouden ze niet kunnen slapen door de vele indrukken die vandaag zijn opgedaan? In ieder geval kijkt iedereen uit naar wat de volgende dag zal bieden, of beter gezegd – over een paar uurtjes zal aanvangen. Zal dit net zo legendarisch zijn als deze eerste dag van Groezrock 2015? Check it here for part 2!