Als modmaster Paul Weller een nieuwe plaat aankondigt, kunnen we eigenlijk altijd spreken van een klein feestje voor de muziekliefhebber. Welke muziekliefhebber echter wordt bediend, hangt maar net van de bui van de Modfather af. Hoewel de basis meestal wel vrij rechtlijnig is, want de platen van Wellers eerste (modfire)band The Jam gelden eigenlijk altijd als solid ground onder de experimenten van de Britse muziekgod.
Na The Jam schijnt met name een deel van het Europese publiek Weller een beetje uit het oog te zijn verloren. Voor hen daarom een korte geschiedenisles. Na The Jam richtte Weller The Style Council op, een soul-jazz collectief dat met name dankzij Shout To The Top opnieuw een behoorlijke boost gaf aan de carrière van Weller. Toch was Weller muzikaal nooit écht tevreden; zowel bij The Jam als bij The Style Council kon hij zijn muzikale ei niet volledig kwijt.
Het einde van The Style Council lijkt dan ook aanvankelijk het einde van de carrière van Weller, die vervolgens na een weinig succesvolle eerste soloplaat de moed helemaal lijkt te verliezen. Gelukkig kwam daar vervolgens na lang dubben toch tweede soloplaat Wild Wood. Dat is misschien wel Wellers beste plaat en Engeland sluit hem opnieuw in de armen. Zijn derde album, Stanley Road, is vervolgens met name commercieel een enorm succes. De ballad You Do Something To Me is hitlijsttechnisch tot de dag van vandaag zelfs Wellers grootste hit.
Inmiddels zijn we alweer tien albums verder. Ook onder die tien albums bevinden zich een aantal absolute musthaves voor uw platencollectie (Heliocentric, Illumination, Wake up the Nation). Ook het laatste album van Weller, Sonik Kicks (2012) kon rekenen op uitstekende kritieken. Die lijn volgend kunnen we wel stellen dat we uitkeken naar de nieuwe plaat van de Modfather.
Na het horen van de intro van de eerste track op Wellers nieuwste, Saturns Pattern, is eigenlijk al wel weer duidelijk waarom Weller nog altijd een van dé vernieuwers in de Britse muziekindustrie is. Het experimentele bluesnummer White Sky combineert op onnavolgbare wijze psychedelica en blues met elektronische effecten die totaal van deze tijd zijn. Ook het al even bijzondere als vernieuwende Saturns Pattern behuisd die succesvolle combinatie van enerzijds sixties en anderzijds muziek-van-nu. Later op het album neemt Weller zijn luisteraar ook mee naar andere genres. Hij grijpt later nog terug op rock ’n roll (Long Time), Britpop (Going My Way, Phoenix) en Soul (These City Streets, de heerlijk lome afsluiter van de plaat).
Zo laat het nieuwe album van Weller zich eigenlijk luisteren als een bloemlezing. Weller grijpt het beste uit zijn veelzijdige carrière, combineert dat met bijna alle muzikale stromingen waar hij in die lange muzikale carrière schuldplichtig aan is geweest en maakt het af met een bijzonder hedendaagse manier van produceren. Zo blijft Paul Weller ook op zijn dertiende studioalbum even relevant, invloedrijk en bepalend als hij dat in het begin van zijn carrière was. Saturns Pattern is een geslaagd mini-college pophistorie met precies het juiste vleugje nu.