De Amerikaanse rockband Toto bestaat alweer 38 jaar. Ze kenden hun grootste commerciële successen in de jaren ’80, maar anno 2015 is de band nog steeds populair bij jong en oud. Terwijl bij de buren van de Amsterdam ArenA De Toppers bewijzen dat popmuziek ook z’n mindere kanten kent, hebben gelukkig toch naar schatting zo’n 10.000 man gekozen voor een avondje klassieke poprock in de Ziggo Dome. Want hoewel de muziek van Toto af en toe ook borderline guilty pleasure is, mag er niet aan getwijfeld worden dat het gros van hun liedjes verdomd catchy is.

Er wordt vanavond geopend met ‘Running Out Of Time’, afkomstig van het in maart uitgebrachte veertiende (!) studioalbum Toto XIV. Het is een voorbode van wat komen gaat, want de setlist van vanavond bestaat voor bijna een derde uit nummers van dat album. Gelukkig lijken veel fans de plaat al goed te hebben ingestudeerd, want ook de nieuwe liedjes worden maar al te graag meegezongen. Het feest der herkenning begint definitief als na een half uurtje de bekende eerste noten van ‘Hold The Line’ worden ingezet, gevolgd door ‘Takin’ It Back’ en ‘Pamela’. Dan valt het ook op hoe gemengd het publiek van Toto is: natuurlijk zijn er de veertigplussers die hun jeugdhelden weer eens willen zien, maar in het publiek staan ook veel jongeren die duidelijk hun klassiekers kennen.

Helaas dut de show halverwege een beetje in. Er komt wat trager materiaal aan bod van verschillende albums, maar het doet het publiek weinig. Wel laat Toto continue zien hun vak heel goed te verstaan. Hoewel de band in officieel uit vijf man bestaat, staan er vanavond continue zo’n acht à negen muzikanten op het podium. En zelfs dan is er nog niet genoeg personeel aanwezig om alle instrumentatie live te kunnen spelen, al is dat totaal niet hinderlijk. Met name het gitaarspel van Steve Lukather is om te smullen en ook over de vocalen valt weinig te klagen. Toto stond er altijd om bekend een uitstekende studioband te zijn, maar live hebben ze het ook goed voor elkaar.

Het is een pijnlijke bijkomstigheid van het lange bestaan van een band: de kans dat bandleden komen te overlijden wordt door de jaren heen steeds groter. Een mooi moment is er als Toto het akoestische ‘The Road Goes On’ opdraagt aan de drie gestorven ex-leden; de zaal licht op door de vele mobieltjes die massaal in de lucht worden gehouden. Vervolgens bouwt de band via ‘Great Expectations’ op naar ‘Rosanna’, wat weer een waar meezingfestijn is. De groep verdwijnt daarna van het podium, maar komt knallend terug met ‘On The Run’ en ‘Goodbye Elenore’. Als het vervolgens weer donker wordt op het podium, zie je her en der wat vragende gezichten. Het zou toch niet? “Did we forget something?” vraagt Lukather, als de heren weer plaatsnemen op de bühne. “What song do you wanna hear…?” Uiteraard is dat ‘Africa’, de grootste hit van de band en de kers op de taart van vanavond.

Toto sluit daarmee een optreden af dat zeker niet foutloos was, maar het is bewonderenswaardig dat deze band bijna vier decennia na oprichting nog met zoveel passie en power op de planken staat. Tijdloze kwaliteit!