Rock for People, hét Tsjechische rock festival viert dit jaar haar 20ste verjaardag. Het festival ligt op een fijne locatie op het oude militaire vliegveld van het prachtige plaatsje Hradec Králové dat nu fungeert als een circuit, de Czechring. Deels dus op asfalt, maar meer dan voldoende groen, grasvelden, een heuvel die de twee hoofdpodia scheidt en volop oude hangars met kroegjes en kleine podia. Verder ook heerlijke hangplekjes, kleine pop-up podia, veel andere dingen te doen, veel aandacht voor bier uiteraard en ook voor festivalbegrippen heerlijke Tsjechische specialiteiten op de menukaart. En dat alles voor zeer schappelijke prijzen. Dat alleen zou al een aardig festival zijn, but it’s always about the music.
Donderdag 4 juni
Aangezien de main stage op de eerste festivaldag nog niet geopend is, staat de Red Bull tourbus in het grasveld ernaast. Een aparte setting, met de band achter een ballustrade op het dak een bus, maar dat weerhoud het Engelste trio The Feud er niet van om een feestje te bouwen. De electro rock zoals zij het zelf omschrijven, brengt dance en rock op een erg prettige manier samen.
De Deathstars doen met hun wit geschminkte gezichten al snel denken aan een combinatie van Kiss en Marilyn Manson. Dat de muziek ook sterk beïnvloedt wordt door vooral de eerste van beiden is snel duidelijk. Al speelt death metal ook een duidelijke rol in hun duistere, vaak cynische songs. Dat klinkt niet meteen als een hit voor de massa, maar opvallend genoeg krijgt Deathstars ook het meer main stream publiek op haar hand.
Bij de headliner van de dag staat het toch behoorlijk vol. En maar goed ook. Asking Alexandria trapt de nieuwe toer af met een nieuwe zanger, Denis Shaforostov. En daar is werkelijk bijzonder weinig van te merken. De band is gretig en energiek. De band straalt harmonie uit en Shaforostov stuift over het podium terwijl hij nummers als A Prophecy en I Won’t Give In met bijzonder veel overtuiging brengt.
Op weg naar de uitgang wordt het publiek haast automatisch richting N.O.H.A. getrokken. Een bont gezelschap uit Praag, New York, Brooklyn & Düsseldorf en de afkorting staat voor Noise of Human Art. Een energieke mix van drum ’n bass en world music die gegarandeerd garant staat voor een goed feestje.
Vrijdag 5 juni
Red Fang staat uiteraard veel te vroeg op de mainstage en dat bewijst de band gedurende de hele show. Wellicht niet de meest energieke stage performance, maar het geheel staat als een huis. De mannen staan ook zeker bekend om hun humor met een aankondiging als ‘This song is about the chickens in the yarn’. Het is eigenlijk niet fair om er een bandlid uit te lichten, maar het gitaarspel van David Sullivan is werkelijk geweldig. Dat dit viertal al sinds het begin bij elkaar is, legt hen zeker geen windeieren.
Een van de grootste verrassingen zijn de lokale jonge gasten van John Wolfhooker. Wat anderhalf jaar geleden als een side-project begon, vergt nu terecht alle aandacht. Geen idee of zij, zoals ze claimen, rock ’n roll gaan redden, maar de combinatie van punk en frisse rock ’n roll met af en toe zelfs een grunt en zwaardere passages rockt heerlijk.
‘Everywhere I go, bitches always know That Charlie Scene has got a weenie that he loves to show’ is een mooi voorbeeld van een deel van de lyrics van Hollywood Undead. Het andere deel van de teksten is een stuk maatschappij-kritischer, maar vooral deze teksten blijven hangen. De mannen geven een energieke show weg, waarbij de rappers elkaar in rap tempo opvolgen, waarna een ieder het eigen instrument weer opzoekt. Een zeer aangename verrassing, al lijkt dat voor de Tsjechen niet het geval. Het merendeel van de lyrics wordt hard meegezongen. Omdat de batterij ergens in deze marathon nog opgeladen moet worden, is We Are Harlot alleen van een afstandje te volgen. Maar ook vanaf een aardige afstand is duidelijk te horen dat de show prima in elkaar steekt en goed aanslaat bij het publiek.
In een van de voormalige MIG hangars komt GoGo Berlin op een of andere manier niet goed tot haar recht. Bovendien is het al snel hoog tijd om naar het volgepakte hoofdpodium te gaan voor Limp Bizkit. De heren zijn hun streken zeker nog niet verleerd en zetten een steengoede show neer met knallers als Nookie, Break Stuff, My Generation en Rollin’. Bovendien wordt Killin’ in the Name Of op briljante wijze gecoverd. En de lefgozers lopen ook nog het podium af terwijl als outtro Stayin’ Alive van de Bee Gees door de speakers knalt. De menigte verlaat het podium lachend en dansend het podium op zoek naar een stukje broodnodige schaduw.
Faith No More komt geheel in wit gestoken op in een prachtig bloemencorso en meteen wordt Motherfucker, de eerste single van Sol Invictus, ingezet. De heren hebben er duidelijk zin in om nu eindelijk wel op te kunnen treden, na een in het water gevallen poging enkele jaren geleden. Uiteraard veel werk van het nieuwe album, waaronder het sterke Superhero, waarbij Mike Patton een welbekende groet brengt om een statement te maken tegenover al die zogenaamde machtige helden. Het hele oeuvre komt echter aan bod met klassiekers als We Care a Lot, Epic, Evidence, Easy en Gentle Art of Making Enemies. Hier en daar ingetogen, hier en daar perfect ‘chaotisch’. De heren zijn een jaartje ouder, maar rocken nog als vanouds.
Zaterdag 6 juni
Het affiche is op de laatste dag wat minder indrukwekkend. Daardoor is er wel kans om bijvoorbeeld kennis te maken met Stand Back 20 Feet. Een zeer jonge lokale rockband. Het Engels van de pittige zangeres kan nog wat bijgeschaafd worden, maar verder een leuk bandje. Doordat Dead By April de reis vanuit Zweden niet kon afleggen door het noodweer, krijgt het Britse Shoshin de eer om op het hoofdpodium te openen. Ondanks dat dat wat onwennig is, ‘normally we are playing on streetcorners’, gaat hen dat echter best goed af met een fijne mix van blues, rock en reggae.
Als blijkt dat ook Turbowolf uiteindelijk niet aanwezig is, lijkt het festival met een nachtkaars uit te gaan. De grote Tsjechische naam, David Koller, heeft de timeslot overgenomen en klinkt eigenlijk best gaaf, met hier en daar zelfs een grunt, maar in het Tsjechisch is dat toch lastig te volgen. Qua rock moet het dan vooral van Yellowcard komen. Gelukkig nemen zij die rol graag op zich en zetten een fijne energieke show neer. Qua interactie met het publiek zit het ook goed, getuige uitspraken als: ‘Thanks for coming to our last show ‘cause we are melting away here’.
Waar het bij Yellowcard al opvalt hoe rustig het is, is het voor het hoofdpodium bij Julian Casablancas + The Voidz bijna uitgestorven. De band maakt dan ook een erg statische, ongeïnspireerde indruk en verveelt al snel. Snel door naar de Muzikus stage waar elke dag wel een leuke Tsjechische verrassing te vinden is. De hardcore van Skywalker past ook precies in dat rijtje. Vette hardcore en metalcore riffs gepaard met een goede Engelstalige strot, wat buiten Engelstalig gebied vaak al uitzonderlijk is.
Gelukkig blijkt bij Bastille dat het toch vooral de hitte, tennis en champions league waren die zorgden voor weinig publiek. Het staat weer afgeladen vol voor de main stage. Ook Bastille is pas net aan het touren en verontschuldigt zich meermaals vooraf indien hun song te ‘rusty’ klinkt. Grip is een van die nummers van het meest recente albums met waarschuwing vooraf, maar geheel onterecht. De band klinkt fris, heeft er zin in en de nieuwe tracks worden met verve gebracht. Zo ook hun hits als Things We Lost In The Fire, Bad Blood en Pompeï. Als de heren dan ook nog No Angel van The XX en No Scrubs van TLC door de mixer halen en en-passant ook nog even Rhythm of the Night schitterend neerzetten, mag je met recht van een goede afsluiter spreken. Alhoewel, afsluiter? Niet voordat Flux Pavillion met een dikke vette drum ’n bass show nog een keer het merendeel van het publiek flink los laat gaan.
Conclusie? Een meer dan geslaagd festival, in een intieme sfeer, met prima prijzen, dat goed te combineren is met een mini vakantie. De organisatie weet al jaren een bijzonder goede line-up neer te zetten en, voor sommigen een bijkomend voordeel, er zijn nauwelijks buitenlanders, laat staan Nederlanders. Het programma eindigt helaas wel wat vroeg, rond 1.00, met daarna uitsluitend een DJ feestje tot 3.00.
Volgend jaar vindt het festival vast weer traditiegetrouw een jaar later plaats. Dit jaar vindt begin juli juist een speciale editie plaats in de Europese culturele hoofdstad Pílsen. Een preview van dat festival volgt binnenkort. Deze editie in Hradec Králové gaat in ieder geval de boeken in als een zeer geslaagde editie. Meer dan voldoende reden om volgende maand of volgend jaar een bezoek aan Tsjechië te brengen.
Hieronder een beeldverslag. Foto’s door Ina: