OAuthException: Error validating application. Application has been deleted.

Traditiegetrouw staat juni gelijk aan rocken op Duitslands meest prestigieuste festivals. We doelen dan natuurlijk op Rock im Park (RiP) en Rock am Ring (RaR). Counter Culture had dit jaar wederom de eer om beide festivals te verslaan. Hierbij onze verslaglegging van Neurenberg finest, de inmiddels 20e editie van Rock im Park. Vanwege moeder natuur’s grilligheid in retrospect wellicht de meest bewogen editie in haar bestaan. Met 75.000 (uit)verkochte 3-daagse kaarten en +/- 4500 dagelijks verkochte dagtickets een bezoekers aantal van pak em beet 80.000 per dag. Dit bezoekersaantal is vergelijkbaar met voorgaande jaren echter leek de bedrijvigheid op het festivalterrein veel drukker normaal. De hoofdader tussen de Seat Zeppeling Stage (capaciteit: 75.000 bezoekers), Beck’s Park Stage (capaciteit: 28.000 bezoekers) en AlternArena (capaciteit: 4.000 bezoekers) is het veelal overvol en aan de bar lijkt het een eeuwigheid te duren voordat je mag genieten van je €5,- incl. statiegeld kostende Beck’s. Laten we dit toeschrijven aan een ietwat ongelukkige (een ander zou zeggen onverstandige) programmering en bakkende zon. Niet te lang bij stilstaan want verder viel er weinig over de organisatie te klagen.

Tekst: Guy Thewissen | Foto’s: Reno van der Looij


Moeder Natuur

Het lijkt meer regel dan uitzondering te zijn. Tijdens het weekend van RiP vallen de mussen van het dak. Op de donderdag steeg het kwik reeds hoog in de 20 graden met daarbij de uitschieters van 30+ op de vrijdag en zaterdag. Niet aan het handje zou je denken? Helaas helaas. Gedurende de zaterdag bracht de organisatie al regelmatig weerupdates uit via Facebook en Twitter om bezoekers op de hoogte te houden van een eventueel naderende storm. De storm die vrijdag RaR teisterde leek het nu op RiP voorzien te hebben. Even leek het erop dat RiP gespaard zou blijven echter verslechterde de weersverwachting. Onweer, hoosbuien, harde windstoten, hoosbuien en zelfs hagelstenen werden verwacht. Om 1:19 werd uiteindelijk op Facebook de bezoekers geadviseerd om te schuilen in een van de drietal ingerichte verzamelpunten. In de verte was een pikzwarte lucht zichtbaar. Via speakers en de security staff werden bezoekers continue op het festivalterrein en camping gemaand te evacueren.


Al met al gaf dit een apocalyptische maar tegelijk ook spannend gevoel en leek de security meer gespannen te zijn dan de festivalgangers. Ondergetekenden besloten onderdak te zoeken in de auto in het nabijgelegen ‘Parkhaus’ waar de auto als slaapplek fungeerde. Tijdens de persconferentie op zondag liet de organisatie weten dat deze over dusdanig goede weerbronnen beschikte en daarmee behoorlijk ‘im grif’ was. Toen het slechte weer toch wel heel dichtbij leek te komen, heeft men besloten om over te gaan tot het nemen van evacuerende acties. Uiteindelijk hebben een 12.600 personen onderdak gezocht in de verzamelpunten. Opvallend want daarmee heeft het grote merendeel van de festivalgangers (uitgaande van 75.000 3 daagse tickets waarvan veel kampeerders zijn) besloten om te schuilen in hun eigen auto of tent. Anyways, verder dan harde regen en wind is het niet gekomen, en werd rond de klok van 4 uur ’s nachts het weeralarm opgeheven. Van slachtoffers is geen sprake geweest.


Festival facts

Tijdens de persconferentie worden we door de Rock im Park organisatie op zondag bijgepraat over de stand van zaken over de voorgaande festival dagen. De uitgebreide persconferentie, met vertegenwoordigers van politie, brandweer en organisatie, brengt ons de volgende interessante wist-u-datjes;
Wist u dat…
  • RiP een 1.000tal security in dienst had om het festival veilig te houden?
  • dit met 170-200 personen is uitgebreid tijdens de evacuatie en verloven zijn ingetrokken?
  • de Polizei ook in grote getale aanwezig was?
  • een streaker een buikschuiver in het doel heeft gemaakt in het Voetbalstadion toen het weeralarm werd opgeheven?
  • de verzorgingsdiensten ruim 3800 gevallen hebben behandeld?
  • dit veelal gevallen waren van verbranding, oververhitting of allergieen?
  • er 61 gevallen van diefstal hebben plaatsgevonden?
  • dit €11.000,- aan totale schade bedraagt?
  • de klachtende vanuit de omgeving lager is dan voorgaande jaren?
  • er een omwoner klaagde omdat deze niets kon horen van het festival te wijten aan de windrichting?
  • Rock im Park volgend jaar wederom plaats gaat vinden op 5, 6 en 7 juni en weer op dezelfde locatie?

sfeerrip

De Acts – vrijdag 5 juni

Naast het genieten van de Duitse bieren en locale cuisine, hebben we uiteraard zoveel mogelijk interessante bands gecheckt. Uiteindelijk draait het om de muziek en de diverse programmering nodigde daartoe ook uit. Onvermijdelijk waren een aantal overlappingen in de programmering die dwongen tot het maken van soms moeilijke keuzes. Enfin, here we go:
Aan deze Amerikaanse stoner rockers van Clutch de eer om op vrijdag 5 juni de Park Stage af te trappen. Met hun energieke sound was dat kolfje naar hun hand. Clutch heeft er zin an! RiP heeft er zin an! Wij hebben er zin an! Nummers als Earth Rocker, Profits of Doom en Crucial Velocity pleasen het gehoor. Zonnetje, biertje, Clutch. Heerlijke start van het festival! Eagles of Death Metal had het op de Zeppelin Stage een stuk lastiger. De tamme set en het de inmiddels hoge temperaturen hielpen daar ook niet bij.


Een band die hoge verwachtingen oproept, zijn de oer-Amerikanen van Godsmack (Parkstage) Helaas werd dit grotendeels om zeep geholpen door een f*ck-up van de bovenste plank, doordat de geluids technici maximaal lagen te slapen en de uitversterking naar het veld niet werkt. Godsmack lijkt echter niets in de gaten te hebben (of doet alsof er niets aan de hand is) en speelt het 1e nummer volledig uit. Het kwartje blijkt pas te vallen zodra het publiek de band uitjouwt nadat de laatste toon gespeeld is. Na een geklungel van ruim 5 minuten is het geluid eindelijk oke en wordt godzijdank de track ‘1000hp’ herhaald. Door het feitelijke verlies van tien minuten wordt de initieel geplande setlist ingekort en voelt dit eigenlijk als een onvolledig optreden. Gelukkig speelt men in de resterende tijd toppers als ‘Awake’, ‘What’s Next?’, ‘Something Different’ en ‘Cryin’ Like A Bitch’. Balen voor het thuispubliek, want frontman Sully Enra slaat de plank nog even mis door het publiek aan te spreken als Frankfurt. Pijnlijk …


security
Papa Roach, eveneens Park Stage, staat voor een volledig afgevuld veld. Er kan werkelijk geen kip meer bij en dat zorgt bij politie en security toch even voor wat zweetdruppels op het hoofd (of het is toch van de warmte). Jacoby Shaddix en co. stonden 2 jaar geleden nog op de grote Zeppelin Stage en gezien de toeloop was dat ook dit jaar verstandiger geweest. Neemt niet weg dat Papa Roach geniet van alle aandacht en zich maximaal geeft, mede getuige een stage divende zanger en de vol overgave gespeelde megahit ‘Last Resort’. Na Papa Roach is het Lamb of God time! Vanuit programmerings perspectief een verstandige keuze want LoG ‘takes it up a notch’. De Park Stage mondt uit tot een slagveld dat letterlijk stof doet opwaaien. Walhalla voor mosh- en circlepit enthousiasts. Door het rappe tempo waarop de nummers zich opvolgen, maar ook de snelheid waarmee de nummers gespeeld worden, lijkt het optreden nogal veel van hetzelfde. ‘Redneck’, a.k.a. This is a motherfucking invitation, is tot het grote genoegen van het publiek nog net te onderscheiden. Helaas geen ‘Omerta’, wel ‘Laid to Rest’ op de setlist. Het publiek lijkt het allemaal niet te deren en bouwt een groots feestje. Mission accomplished dus!


Parkway Drive (Park Stage) levert op de vrijdag al direct een van de beste optreden van dit weekend. Deze uit Australië afkomstige metalcore formatie trakteert ons op zowel een muzikaal technisch als vocaal top optreden! Hun nummers bieden zoveel meer diversiteit dan het aaneengesloten geram van bijvoorbeeld Lamb of God. Snelle harde secties maken plaats voor subtielere riffs en breakdowns. Nummers als Wild Eyes, Carrion en Dark Days worden subliem neergezet. Als traktatie krijgen we de goed uitgevoerde cover Bulls on Parade van Rage Against the Machine voor onze kiezen. Een band die wij graag terug zien op de Europese festivals!


Dit jaar pronkt RiP met Foo Fighters (Zeppelin Stage) als een headliner van statuut met een ruim 2 uur durend optreden. Op een bomvol vol Zeppelin Stage zet FF een meer dan prima show neer met een shitload aan nummers die ieder fan MOET horen. Houd je vast, want hier komen ze! Everlong, Monkey Wrench, Learn to Fly, Something for Nothing,The Pretender, Arlandria, Long Road to Ruin, White Limo, Walk, Times Like These (akoestisch) and much much more. Halverwege geven de FooFies een akoestisch showtje weg op het eind van de runway. Weer terug op de stage worden een aantal covers van formaat uit de kast getoverd. AC/DC’s Back in Black en Queen & David Bowie’s Under Pressure wel te verstaan. Teleurstellend is de locatie van de fotopit. Geen frontstage plek maar op een spot verderaf gelegen van de stage. De mogelijk tot het schieten van topplaatjes werd hierdoor zo goed als teniet gedaan.


slipknot1
Daarna is het dringen geblazen aangezien er een heuse volksverhuizing plaatsvindt van de Zeppelin Stage naar de Park Stage. De toegangswegen zijn hier niet op berekent en security moet voor de tweede keer vandaag allees uit de koast halen om het in goede banen te leiden. De reden voor de verhuizing is de afsluitende show van de Iowa metalband Slipknot. Zoals altijd zet Slipknot weer een maffe show neer. Het circus is back in town en de gekke maskers & pakken zijn weer uit de kast getrokken. Psychosocial, Wait and Bleed, Vermilion, Duality en Spit It Out knallen uit de speakers en veranderen het veld in 1 kolkende bewegende mensenmassa.


De Acts – Zaterdag 6 juni

Terwijl de meeste Park-Rockers de volgende zaterdag 6 juni nog met een kater in de tent liggen mag de Zweedse formatie Bombus aftrappen in de AlternArena af rond de klok van 13:00 uur. Wat begon met een handje vol mensen groeide uit toch een lekker gevulde Arena. Verfrissend optreden om de dag te beginnen met vooral veel headbangend lang haar. De bassist doet denken aan de Zweedse gitarist van Het tempo van de nummers doet denken aan Motörhead Lekkere riffs en knallend drumwerk. De double base drums zijn niet aan te slepen. Oldskool metal met hedendaags geweld. Heerlijkheid.
 bombus1
Mr Ms (Park Stage) dan..Nondeju wat levert dit bandje een weergaloze live performance! MS MR (uitgesproken als Miz Mister) is een New Yorks duo bestaande uit vocalist Lizzy Plapinger en producer Max Hershenow. Deze band voelt een beetje aan als Bastille maar dan anders. Volg je het nog?! Het is onmogelijk om geen grijns op je smoel te krijgen zodra je overrompeld wordt door het energieke optreden van frontvrouw Lizzy. Ze windt het publiek zonder enig probleem om haar vinger. Een genot om naar te luisteren als te kijken. Als je de kans krijgt, zeker ff meepikken. Van een hele andere orde is vervolgens A day to Remember (Zeppelin Stage). Het is even omschakelen naar de energieke band die net zo makkelijk punkpop en dikke coremetal het veld in blaast. Maar dat wel zeer overtuigend doet.


De Duitse Band Kadavar mag een thuiswedstrijd spelen in een bomvolle AlterArena. Deze psycho-stoner rockers hebben lange manen waar menig vrouw jaloers op zou zijn. Terwijl leadsinger en gitarist Christoph Lindemann grandioze en eindeloze solo’s speelt, transfigureert hij tijdelijk in cousin itt van The Adams Family. You dig? De band bewaart ‘the best for last’, namelijk de track ‘Come Back Life’. “Hello darkness my old friend, I want to talk to you again!“. Terecht volle bak in de Alterna waar ook voor het eerst de tribunes van het indoor stadion open gaan en ook de zitplaatsen worden bezet.


Broilers tovert de Zeppelin stage om in een feestje. Afkomstig uit Duitsland en immens populair. Hun muziek is een mengelmoes tussen metal, punk en ska. Naast de aanwezige blaassectie, die natuurlijk niet mag ontbreken, wordt er als klapper nog een accordeon tevoorschijn getoverd. De band heeft een goede interactie met het publiek en gooit op deze warme zaterdag enkele flesjes water in het publiek onder het mom van “sharing is caring”. Dat is overigens niet het enige statement wat men maakt. Het “Fight Racism” t-shirt van frontman Sammy Amara spreekt eigenlijk al boekdelen, maar wordt nog gevolgd door een kort „Nein gegen Nazi’s” pleidooi.


Rise Against (Zeppelin Stage) lijkt wat moeizaam op gang te komen, maar de band heeft routine voldoende om uiteindelijk toch te overtuigen. Frontman Tim McIlrath laat bovendien nog steeds menig meisjes hart harder kloppen gezien het vele gegil. In een tjokvolle AternArena knalde The Ghost Inside alles eruit wat men in zich had. De security had de Arena moeten sluiten vanwege de te grote aanvoer van festivalgangers die de bang wilde zien. Achteraf gezien begrijpelijk want de band en publiek leken wel één! Het publiek ging keihard non-stop los op de snoeiharde metal sound van de band. Amazing.
 MANSON
Terwijl de meeste Duitsers richting Toten Hosen trekken, kiezen wij voor Marilyn Manson. De verwachtingen rondom Marilyn Manson waren hoog gespannen en ondanks de Duitse concurrentie op de mainstage staat het veld goed vol.. Een enorm show zou dit worden! In werkelijkheid één grote deceptie. Een show vol zelfverheerlijking en gewoonweg saai en vermoeiend om naar te kijken. Brian Hugh Warner leek grote moeite te hebben om de lyrics verstaanbaar uit z’n strot te krijgen en leek gaandeweg de set niet meer op z’n benen te kunnen staan. Dat werd soort van bevestigd toen hij richting het einde van de set na een kruipsessie van het podium flikkerde. Stiekem ook meteen het hoogtepunt van de show. Muzikaal gezien kunnen we dan toch wel twee hoogtepuntjes noemen. Dat zijn de Eurythmics cover ‘Sweet Dreams (are Made of This)’ dat luidkeels meegezongen werd door het publiek en ‘The Beautiful People’ die we nog net mee konden pikken alvorens we het optreden vroegtijdig verlieten.


Body Count’s in the House en hoe! Knallen van begin tot eind. Zo nu en dan iets te rechttoe rechtaan, maar voor een zaterdagnacht dé band waar je op staat te wachten! Body Count ft. Ice T is het levende bewijs dat Rap en Metal voor elkaar geschapen zijn. Wat ons betreft ‘on with the Body Count’! Inmiddels is het bijna 01.00uur ’s nachts en kiezen we ervoor om Asking Alexandria te laten voor wat het is en voor het noodweer Rock im Park bereikt een veilig heenkomen te zoeken.


De Acts – Zondag 7 juni

Als op zondag de zon doorbreekt en de vele plassen die langzaam wegtrekken en ons nog herinneren aan het noodweer van de voorgaande dag valt vooral op dat het rustig is op Rock im Park. Erg rustig zelfs. Het lijkt erop dat veel publiek er voor heeft gekozen om de natte camping spullen in te pakken en het te laten voor wat het is. Gezien de programmering niet eens zo heel gek aangezien de zondag veruit het minst heeft te bieden deze drie dagen festival. Toch weet het Duitse SondaSchule de Parkstage zeer lekker te openen. De punk-ska-rock met een blazersectie is ideaal om even de kater uit je lijf te dansen en dat doen dan ook velen. Er wordt ook gedanst bij Zebrahead. Zowel op de Zeppelin Stage als ervoor, maar gedurende de set wordt het swingen vervangen door crowsurfen en hossen. Zebrahead speelt pret-punk en het publiek kan dat maar al te goed waarderen. De band oogt ontspanen en spontaan en weet dat goed over te brengen.Wat die bierdrinkende kerstman op het podium doet is echter een volkomen raadsel.


zebrahead
Royal Republic probeert dat vervolgens ook, maar doet dat erg geforceerd en gemaakt. De songs maken veel goed en worden prima gebracht, maar de publieksinteractie is werkelijk tenenkrommend. Wat ook tenenkrommend is, is de wanprestatie van Interpol die hierop volgt. Muzikaal is het nog wel in orde, maar de vocalen lijken nergens na. Als je dan ook nog eens uitstraalt of je op een begrafenis staat te spelen, dan is het niet gek dat je dat voor een half leeg veld moet doen. Zoiets zal Slash zelfs op z’n oude dag niet overkomen. Als de meestergitarist op het podium staat dan ontstaat daar de wil om zijn publiek te entertainen. Zijn compaan Myles Kennedy weet ook goed wat entertainen betekent en doet er graag een schepje bovenop. Toch mist de show het echte vuur en lijkt het een solide rockshow te worden. Nergens memorabel, maar de Guns N’ Roses krakers Sweet Child of Mine, You Could be Mine en afsluiter Paradise City maken alsnog veel goed. De Prodigy mag Rock im Park 2015 afsluiten en doet dat met een (weinig verrassende) greatest hits set, waarbij een verder zeer geslaagd Rock im Park toch een beetje als een nachtkaars uitgaat.