De Amerikaanse band Jimmy Eat World is al bijna twee decennia één van de boegbeelden van de alternative rock/poppunk/emo-scene. Hun laatste album dateert alweer uit 2013 en hoewel er wordt gewerkt aan een negende plaat, grijpt frontman Jim Adkins (naar wie de band overigens niet is vernoemd) nu ook zijn kans om het eens solo te proberen. Hoewel hij voorlopig geen intenties heeft om een volwaardig soloalbum op te nemen, zijn er de afgelopen maanden wel wat singles uitgebracht en deze zomer trekt Adkins voor het eerst zondejr zijn band door Europa. Vergezeld van slechts een akoestische gitaar en een microfoon betreedt hij het podium van de bovenzaal van Paradiso.

Jimmy Eat World bestrijkt over het algemeen de wat serieuzere kant van de punky poprock, en is live bovendien een geoliede machine die overal goed tot z’n recht komt. De verwachtingen zijn dus hooggespannen, en dat lijkt Adkins ook te ondervinden, want het begin van zijn show is een beetje onwennig. De eerste paar nummers speelt hij snel en maakt niet al teveel contact met het publiek, maar langzamerhand ontwikkelt de show zich tot een kwalitatief hoogstandje.

Omdat er voor de aankondiging van dit concert nog bar weinig bekend was over de inhoud Adkins’ soloproject en zijn plannen voor de tour, is het opvallend te noemen dat de bovenzaal toch gezellig druk is. Daar is Adkins duidelijk ook positief door verrast. “Jullie wisten niet wat ik ging doen en toch zijn jullie gekomen. Ik had net zo goed een DJ-set kunnen doen, of alleen maar Crazy Town-covers. Dat zou toch vreselijk zijn!” lacht hij. Het is één van de leuke anekdotes die de altijd goedgemutste zanger tussendoor vertelt. Hoewel Crazy Town dus niet op de lijst met covers staat, komen er wel liedjes voorbij van Cyndi Lauper, The Magnetic Fields, Eddy Arnold en The Everly Brothers. Die maken deel uit van een maarliefst vijfentwintig nummers tellende setlist, waarvan het merendeel uiteraard uit materiaal van Jimmy Eat World bestaat. Adkins staat anderhalf uur lang in z’n eentje op te treden, en doet dat duidelijk met veel passie en plezier.

Het is dan ook een bijzondere aangelegenheid, want met zijn band staat hij zelden in een zaal zo intiem als deze. In deze setting komen de liedjes nog beter tot hun recht, en zo ook Adkins’ mooie heldere stem en strakke gitaarspel. Of zijn solomateriaal de komende jaren net zo goed zal blijven hangen als de liedjes van Jimmy Eat World is nog maar de vraag, maar voor nu is dit concert voor Adkins’ fans een uitgelezen kans om de frontman van de band die zij zo liefhebben ineens van heel dichtbij te zien. Enerzijds worden zij meegesleept in de emotionele lyrics; anderzijds wordt er gelachen om de verhalen van Adkins en is er genoeg interactie tussen de artiest en de fans. Langzaamaan wordt er toegewerkt naar het absolute hoogtepunt van de avond in de vorm van de laatste drie nummers ‘Big Casino’, ‘The Authority Song’ en ‘Work’. Deze tracks zijn inmiddels klassiekers uit de catalogus van Jimmy Eat World en kunnen vanavond rekenen op de meeste bijval van het publiek. Grootste hit ‘The Middle’ is voor deze gelegenheid achterwege gelaten.

Paradiso is vanavond getuige geweest van een subtiele, maar glansrijke start van Jim Adkins’ solocarrière. Natuurlijk zou het fantastisch zijn als hij snel weer met Jimmy Eat World een plaat opneemt en met hen langs de zalen trekt, maar met dit optreden heeft hij bewezen dat hij ook in z’n uppie absoluut de moeite waard is om live te checken. Gelukkig heeft hij zelf al aangegeven dat hij dit vaker wil gaan doen, dus hopelijk zien we hem gauw weer terug!