Met de mededeling dat alle hedendaagse bands hun inspiratie uit klassieke muziek halen, introduceert Tijl Beckand met veel enthousiasme het Koninklijk Concertgebouworkest, dat op zondagochtend de Alpha opent. Onder leiding van gastdirigent Daniel Harding bezorgt het orkest met Le Sacre Du Printemps  (Igor Stravinsky) een groot publiek een bijzonder mooie start van de slotdag van Lowlands.

Terugblikkend op 2013, vertelt Twenty One Pilots voorman Tyler Joseph dankbaar en zichtbaar geëmotioneerd aan zijn publiek erg blij te zijn met het feit dat de ‘veel grotere tent dan twee jaar geleden’ zo goedgevuld is. Het duo uit Ohio heeft zijn spot in de Heineken echter meer dan verdiend, zo blijkt uit de met kunst- en vliegwerk overladen set die neergezet wordt, waarin salto’s worden opgevolgd door sprongen vanaf de piano en het podium te klein blijkt voor de percussieplannen van de band – als drummer Josh tot tweemaal toe (waarvan eenmaal samen met bandmaatje Tyler) op een crowdsurfend platform zijn drumkunsten vertoont.

Het zal niet de laatste keer zijn dat er door bandleden gecrowdsurft word: ook de mannen van Enter Shikari maken dankbaar gebruik van het enthousiaste publiek in de Heineken-tent. Rou Reynolds en zijn kompanen slepen Lowlands op de zondagmiddag door een achtbaan van muziekstijlen heen, waarbij zware gitaarriffs naadloos overgaan in dansbare electrobeats. Hoogtepunt van de show is het moment waarop Reynolds met zijn microfoonstand de tent in springt om de aldaar temidden van een circlepit de vocalen van The Paddington Frisk te verzorgen. Eenmaal terug op het podium, blijft geen versterker gespaard en geen keyboard op zijn plek: alles moet kapot.

In de Charlie kan er nog even weggedroomd worden bij de dromerige grooves van Wand en de recht-toe-recht-aan tornado van riffs bij Dolomite Minor. Laatstgenoemde brengt een aangename mix van gitaarriffs die zich ergens op de grens tussen grunge en stonnerrock bevindt.

Zanger Michael Rosenberg verontschuldigt zich in de Alpha voor het feit dat hij slechts in zijn eentje Passenger vormt. Vervolgens laat de Brit echter merken dat hij het prima kan bolwerken in z’n uppie: hij verrast met een gevarieerde show vol interactie en humor, afgewisseld met fragmenten uit Don’t Hurt Me (Haddaway) en Pompeї (Bastille) en een prachtige cover van Simon and Garfunkel ’s Sound of Silence. Rosenberg laat merken dat we hem voorlopig nog even niet moeten laten gaan en bewijst met zijn veelzijdige show veel meer te zijn dan een one-hit wonder.

Tussen de stonerriffs door is het tijd om Interpol een herkansing* te gunnen in de Heineken. Het New Yorkse trio is nog steeds even afstandelijk als altijd, maar oogt een tikkeltje minder statisch. Bovendien is het aantal valse noten van zanger Paul Banks drastisch afgenomen ten opzichte van vorige shows en zodoende komt Interpol er toch nog met een ruime voldoende vanaf.

*check onze Rock Am Ring 2015 recensie voor meer info

De absolute climax van de zondag komt bij de afsluitende set in de Alpha, die gevuld is met Lowlanders voorzien van takken en opblaasbeesten. Het feit dat Kees van Hondt ontbreekt op Lowlands, wordt echter snel vergeten, want tijdens de set van Major Lazer volgen bombastische beats, relaxte reggaeton en dansbare deuntjes elkaar in een rap tempo op en mede hierdoor wordt de show geen seconde saai. Nadat er collectief met shirtjes gezwaaid is, worden Ronnie Flex en Mr. Polska nog even uitgenodigd om hun steentje bij te dragen aan het tot in de puntjes verzorgde optreden van Diplo en co, dat mede hierdoor goed weet te verbloemen dat we eigenlijk gewoon een voorgeprogrammeerde show voorgeschoteld hebben gekregen waarbij slechts op de playknop gedrukt hoefde te worden.

Hier vind je onze highlights van de Lowlands 2015 vrijdag.
Hier vind je onze highlights van de Lowlands 2015 zaterdag.

De fotoserie van de Lowlands 2015 zondag wordt nog toegevoegd aan deze recensie en zal tevens te zien zijn op onze Facebook pagina.