Yes, we mogen weer! Het is vrijdag 18 augustus 2017, en dat betekent dat Lowlands van start is gegaan. De eerste festivaldag is er één met vele gezichten: we gaan van enorme plensbuien naar voorzichtige zonneschijn, en van smeuïge dancehall naar snoeiharde metalcore. Counter Culture doet verslag!
Ongegeneerd schuren bij Sean Paul
Vrolijke dancehallmuziek past niet echt bij het weerbeeld op Lowlands dit jaar: grijze wolken liggen als een deken over het festivalterrein, en zo nu en dan komen er flinke regenbuien voorbij. Toch zal het geen toeval zijn dat de boel net wat opklaart als de Jamaicaanse superster Sean Paul de bühne van de Alpha betreedt. De beste man heeft zó ontzettend veel hits op zak, dat kan haast niet misgaan en dat doet het ook niet.
Al vanaf ‘Get Busy’ is iedereen om: waar je ook kijkt, je ziet mensen ongegeneerd kontschudden en schuren. Plak daar nog even ‘Cheap Thrills’, ‘Baby Boy’, ‘Breathe’ en ‘Like Glue’ achteraan en je hebt een greatest hits set waar vele artiesten van dromen. Dat het lang niet allemaal live is kan helemaal niemand wat schelen. Met Sean Paul is het altijd feest.
PVRIS moet even wennen
PVRIS is een jonge band uit de Verenigde Staten die een brug slaat tussen post-hardcore en electropop. Vandaag vooral dat laatste, want de band legt in hun setlist de nadruk op het poppy materiaal van het aankomende tweede album. Geen beste keuze, want die nieuwe liedjes moeten zelfs bij hun fans nog even aarden, laat staan bij een publiek dat de band überhaupt nog niet zo goed kent.
Gelukkig heeft PVRIS aan Lynn Gunn een uitstekende frontvrouw die niet alleen lekker zingt, maar ook niet bang is om het publiek aan te sporen. Met ‘St. Patrick’ en ‘My House’ herpakt de band zich na een wat onwennig uurtje muziek, maar houdt het daarna ook direct (tien minuten te vroeg) voor gezien.
Architects gaat er met gestrekt been in
“It goes without saying: we are the heaviest band on this festival,” grapt Architects-frontman Sam Carter. Ja, Lowlands 2017 is niet de hardste editie aller tijden, maar dat komt dit metalcoregezelschap uit het Engelse Brighton wel even compenseren. De band, die in grootse vorm verkeert, gaat er met gestrekt been in: al vanaf opener ‘Nihilist’ ontstaat voorin een dampende moshpit, en die wordt alsmaar groter.
De allesverwoestende tracks worden met veel bombast en special effects de India in geknald. Carter roept op tot circlepits, walls of death en crowdsurfwedstrijden, maar wordt woest als hij ziet dat een mannelijke bezoeker zich vergrijpt aan een vrouwelijke crowdsurfer. Even later laten de mannen zich van hun zachte kant zien als ze ‘Gone With the Wind’ opdragen aan de vorig jaar overleden gitarist Tom Searle. Architects is niet voor iedereen, maar eigenlijk ook weer wel.
Solange is niet meer “het zusje van”
Het mooie van Lowlands is dat er een plekje is voor ieder genre. Zo kun je dus headbangen bij Architects, en een tent verderop genieten van de hippe mix van jazz, soul en funk van Solange. Zij zal bij velen vooral bekend zijn als “het zusje van Beyoncé”, maar met haar laatste plaat, A Seat at the Table, stapte ze definitief uit de schaduw van haar zus. Met een achtkoppige band staat ze in een aardig volle Bravo. De show is tot in de puntjes uitgedacht: van de matchende rode outfits tot de eigenzinnige choreografie, die Solange zelf heeft bedacht. De Amerikaanse zingt vrij moeiteloos en heeft een stem die lekker in het gehoor ligt. Haar teksten zijn maatschappijkritisch, maar worden voorzien van fijne beats die, bijvoorbeeld, een nummer als ‘Losing You’ erg dansbaar maken. En dat Solange denkt dat ze in Amsterdam is, is haar duidelijk vergeven: lang nadat de laatste noten van ‘Don’t Touch My Hair’ hebben geklonken, gaat het applaus van haar publiek nog door.
Iggy Pop is nog lang niet over de datum
Het lijkt wel of de headliner van vandaag niet in de Alpha, maar in de Bravo staat. Iggy Pop is één van de grootste publiekstrekkers van dag één. De legendarische oerpunker is maar liefst 70 lentes jong, maar staat vanavond vooral duizenden mensen te spelen die nog láng niet waren geboren toen hij met The Stooges doorbrak. Traditioneel in blote bast en met afgezakte broek speelt Pop ruim een uur voor een afgeladen Bravo, die gelijk de singalong aangaat als hij aanvangt met ‘I Wanna Be Your Dog’. ‘Gimme Danger’, ‘The Passenger’, ‘Lust for Life’ en ‘Search and Destroy’ zijn sleutelnummers uit het punkhandboek, maar ook ‘Gardenia’, van het vorig jaar uitgekomen album Post Pop Depression, gaat erin als zoete koek. Pops stem is met de jaren wat versleten, maar als podiumbeest pur sang weet hij samen met zijn band de aandacht goed vast te houden. Hij last geen pauzes in, gaat doodleuk een minuutje of tien langer door en is ook dan niet van het podium af te slaan: deze punkbaas is nog lang niet over de datum!
Van The XX moet je houden
The XX is de daadwerkelijke hoofdact van de dag, en weet een volle Alpha te trekken. Toch blijkt de ietwat moeilijke indiepop alleen voor de voorste rijen goed behapbaar te zijn.
Het nieuwste album I See You werd door fans en critici goed ontvangen en komt vanavond dan ook uitgebreid aan bod, maar zelfs hitjes ‘I Dare You’ en ‘On Hold’, hoe goed ook uitgevoerd, kunnen niet voorkomen dat dit optreden doodsaai is. The XX is een band waar je van moet houden, maar de Alpha afsluiten blijkt echt een te grote stap te zijn.
Foto’s: Sera Roth Photography
Meer foto’s zien? Ga naar onze Facebookpagina voor al ons beeldmateriaal van Lowlands 2017!