“Vanavond dames en heren, zijn het alleen wij, en jullie.” Megadeth-frontman Dave Mustaine heeft de bedenkelijke reputatie nogal knorrig en afstandelijk over te komen, maar daar was gisteren in Tilburg weinig sprake van. Sterker nog: de 55-jarige Amerikaan zocht regelmatig contact met het publiek en maakte zelfs grappen over zijn schorre vocals. Maar zélf lachen, dat is voor deze oude brombeer nog altijd teveel gevraagd.

Mustaine heeft dan ook een paar zware jaren achter de rug. Zo moest hij een risicovolle operatie ondergaan om gitaar te blijven spelen en stapten in de tussentijd ook nog eens zijn drummer en gitarist op. Zo hing de toekomst van Megadeth plots aan een zijden draadje, tot Dystopia uitkwam. Een ronduit fantastisch album dat zich – wat ons betreft – met gemak kan meten met trashmetalklassiekers als Peace Sells… But Who’s Buying? (1986) en Rust In Peace (1990).

Wat betreft de toekomst van de band is er evenmin reden voor paniek, want Keiko Loureiro (Angra) en de drummer Dirk Verbeuren (Soilwork) pompen vers bloed door de aderen van Megadeth. En zo voelt en klinkt de band ook in Tilburg: ontwapenend, bevrijd. In het begin blijft aanvoerder Mustaine wat schuchter achter zijn microfoon staan, maar na het pijlsnelle The Threat is Real trekt hij alle registers open en gaat het los op het podium.

Vooral de uitgesponnen classic ‘Skin ‘O My Teeth’ is een ware traktatie voor de fans, niet in het minst vanwege de vele duizelingwekkende gitaarsolo’s die Mustaine maar uit zijn gitaar blijft persen. Ook de nieuwe nummers worden met luid gejuich ontvangen: van het grommende ‘Post American World’ tot het vlijmscherpe ‘Dystopia’. Veel midtempo dus, maar Megadeth komt er als voleerde trashmetalband gewoon mee weg. Omdat het muzikaal gewoon zó goed is.

Gewapend met rookblazers, kleurrijke lasers, vette videobeelden en een clubje enthousiaste VIP-fans aan de zijkanten van het podium zet Megadeth bovendien ook nog eens een gave show neer. En natuurlijk, zoals het al jaren een traditie is, verschijnt tegen het einde van het concert bandmascotte Vic Rattlehead met een belachelijk masker het podium op. Veel doet hij niet, hij slaat een arm om Mustaine heer, maakt een metalgebaar en vertrekt vervolgens, al struikelend, van het podium.

Is het nog vernieuwend wat Megadeth doet? Nee. Is het muzikaal nog net zo sterk als dertig jaar geleden? Absoluut! Alleen die vocals van Mustaine, daar moeten de fans (en hijzelf ongetwijfeld ook) zich echt doorheen worstelen. Brommend en haast onverstaanbaar zegt hij zijn teksten op, en hoewel het een beetje het handelsmerk is van Megadeths muziek, schiet het vooral live zijn doel voorbij.

Of het veel uitmaakt? Ben je gek, want met dit soort muzikaal verbluffende optredens, vol geweldige tempowisselingen, fantastische solo’s en explosief drumwerk, mag Mustaine van ons nog lekker lang blijven brommen op het podium.