De posterboy van de metal? Matthew Heafy is er zo een. Knappe kop, goed lichaam en een lach uit duizenden. Maar bovenal is Heafy een uitstekende frontman die blaakt van het zelfvertrouwen. Met gebalde vuist en de tong uit de bek zette deze hardewerker de kleine zaal van 013 in vuur en vlam.

Trivium is en blijft een beetje een vreemde eend in de bijt. Het is geen heavy metal, geen trash, geen metalcore, maar een samenraapsel. Het viertal uit Orlando heeft de afgelopen jaren de populairste stromingen uit de metal gepakt en die over zeven studioalbums verspreid.

Dat leverde niet altijd fraai werk op. Het laatste album ‘Silence in the Snow’ was met zijn standaard-metal vlees noch vis, en ook The Crusade van ruim tien jaar geleden was een slap aftreksel van het monumentale Master of Puppets van Metallica.

Manco

Helaas is dat altijd al het manco geweest van Trivum: het probeert zoveel mogelijk doelgroepen te bereiken, maar vergeet in de tussentijd een eigen sound, een eigen gezicht, te creeëren. Hoe dat live zit? Nou, op zich is Trivium een strakke liveband waar weinig op aan te merken is, maar tegelijkertijd besluipt ons ook het gevoel dat we dit allemaal al eens eerder gezien hebben.

Neem alleen al de vocals van Heafy. We horen hier geen origineel stemgeluid, maar flarden van andere metalartiesten. Het is een mengelmoes van de cleane vocalen van Corey Taylor (Stone Sour, Slipknot) en de rauwe screams van James Hetfield (Metallica).

Redder in nood

Op zich is daar natuurlijk niets mis mee. Heafy doet het prima in Tilburg, al vliegt hij hier en daar in de melodieuze stukken wel uit de bocht, zoals in Rain en in het verwoestende Strife. Redder in nood is gitarist Corey Beaulieu die zeer verdienstelijk werk levert door flink wat stukken mee te brullen. Het geeft de muziek een extra dosis energie die direct overslaat op het publiek.

De muziek van Trivium is dus verre van origineel, maar dat gebrek wordt voor een groot deel gemaskeerd door het enthousiasme en het spelplezier dat ervanaf druipt. Iedere keer weer soleert Heafy met die grote grijns op zijn gezicht en zijn tong uit zijn bek, terwijl bassist Paolo Gregoletto zo ver naar voren loopt dat de fans op de eerste rij haast zijn snaren kunnen aanraken.

Metalanthem

En vooruit, Trivium heeft zeker een select aantal ijzersterke nummers. ‘Pull Harder On The Strings of Your Martyr’ is een metalanthem van jewelste, vol briljante tempowisselingen en ongenaakbare gitaarsolo’s. Ook het hagelnieuwe ‘The Sin and the Sentence’ maakt net zo goed indruk, en wat opvalt is dat de meeste fans in Tilburg het melodieuze refrein al van begin tot eind kunnen meezingen.

Zo hinkt het optreden van Trivium op twee gedachtes.
Enerzijds hebben we hier te maken met een stel jongens dat zich helemaal in het zweet werkt om een zo explosief mogelijke metalshow neer te zetten, vol knijterharde, galopperende riffs, vette breakdowns en puntgave solo’s.
Aan de andere kant moeten we ook eerlijk zijn: origineel of vernieuwend is Trivium verre van, en zodra je thuis bent en je de volgende ochtend weer opstaat, zijn er eigenlijk maar weinig momenten die je écht zijn bijgebleven.