“Wat is dit eigenlijk voor een locatie?”, vraagt de Canadese rockveteraan Bryan Adams (57) aan de fans op de eerste rij. “Is het een bedrijventerrein, een parkeerplaats? Wat is het?” Het antwoord staat in chocoladeletters boven hem. “Welkom op Strijp-S.” Het Eindhovense evenemententerrein was zaterdagavond het decor van een intiem en immer zwoel knuffelrockconcert van een van de grootste, wandelende hitmachines allertijden.

Concerten van Bryan Adams gaan precies zoals je ze verwacht. Grote radiohits worden afgewisseld met bekende covers, de fans zijn veelal ouder dan veertig en van voor tot achter en van links naar rechts wordt élk nummer woord voor woord meegebruld. Er is niemand die niet lacht of die het niet naar zijn zin heeft. Zo ook in Eindhoven: bijna twee uur lang is Strijp-S het decor van een lekker gemoedelijk meezingfeestje, met toevallig ene Bryan Adams als hofmeester.

Achter al die wereldberoemde hits schuilt echter wel één groot gevaar: voorspelbaarheid. En voorspelbaar is het concert van Bryan Adams zonder meer. Twee uur lang tokkelt de Canadees een beetje op zijn gouden Gibson, wandelt rustig over het podium, vertelt hoe geweldig zijn fans wel niet zijn, geeft zijn bandleden af en toe een knuffel en loopt vervolgens weer terug naar zijn microfoon.

Dan zijn liedjes, 26 stuks in totaal. Veruit de meeste zijn tijdloze klassiekers, heerlijk glad, aanstekelijk, meezingbaar en natuurlijk opgesierd door die fijne, rauwe stem van Adams. Ze doen wat ze moeten doen en brengen het hele veld in vervoering, maar ook hier: waar is de spontaniteit? Waar is de verrassing? Slechts zelden krijgen nummers van Adams live een andere invulling. Af en toe perst stergitarist Keith Scott er een lekkere solo uit, zoals in It’s Only Love, maar dat is het wel zo’n beetje. We hadden net zo goed thuis een cd’tje van hem kunnen opzetten.

Zodoende krijgt Eindhoven een degelijke rechttoe rechtaan rockshow, met weliswaar veel hits, maar zonder verrassingen. Vooruit, ééntje dan, als Adams een verzoeknummertje inwilligt van niemand minder dan Golden Earring. ,,Volgens mij is dit een Nederlands liedje”, zegt Adams, waarop hij, na kort overleg met zijn bandleden, de eerste noten van Radar Love aanslaat. Zo willen we het zien, Bryan, spontaniteit!

Aan de andere kant, willen zijn fans dat wel? Zijn zij al niet tevreden als Adams gewoon het podium oploopt en begint met zijn spervuur aan hits? Wij vermoeden van wel. Zijn luisteraars willen niet omvergeblazen worden door oogverblindende lasers, bewegende decorstukken of andere uitvoeringen van songs. Zij willen gewoon lekker meebrullen op Summer of ’69, kippenvel krijgen van evergreen Eerything I Do (I Do it for You) en met de heupen schudden in Run to You.

Wat dat betreft is de show van Adams dik in orde. Sterker nog, misschien is zijn voorspelbaarheid juist voor veel mensen wel de reden om de volgende keer gewoon weer opnieuw een kaartje te kopen. En één keer raden wie er dan het laatst lacht?