Na een onstuimige nacht trekt het Lowlands-programma op de zaterdag al vroeg een groot publiek. In de Alpha is Dolf Jansen gastheer van een vermakelijke 25 jaar Lowlands singalong-show, waarbij diverse Nederlandse artiesten met behulp van het publiek de grootste hits vertolken van legendartische Lowlands-acts als Radiohead, Foo Fighters en natuurlijk Iggy Pop. Counter Culture was er ook op tijd bij vandaag, en zag het volgende.
Tove Lo speelt volgens het boekje
De Zweedse zangeres Tove Lo speelt halverwege de middag in de Bravo. Haar elektronische indiepop is helemaal volgens het boekje: de liedjes moeten het vooral hebben van een gelikte beat en overheersende synthesizers. Dat in combinatie met haar bijna schattige voorkomen en hoge, breekbare stem doet veel denken aan bijvoorbeeld CHVRCHES, of een andere willekeurige female-fronted act uit dit genre.
Bij Tove Lo ontbreekt het dus aan originaliteit, maar het Lowlandspubliek eet uit haar hand. Ze flasht nog even snel haar borsten, tot groot genoegen van de aanwezige mannen. Al is het maar om te verbloemen dat haar act verder niet heel interessant is.
DOOL heeft de weg omhoog gevonden
DOOL is de nieuwe band van Ryanne van Dorst (misschien beter bekend als Elle Bandita). Oordoppen zijn bij dit vijftal geen overbodige luxe, want de oorverdovende doom metal/stonerrock reikt tot ver buiten de India. De band heeft te maken met een vreselijk slechte geluidmix, waarbij de gruizige gitaarpartijen nauwelijks van elkaar te onderscheiden zijn. Toch is de groep fascinerend om te zien. Het gezelschap is ongelofelijk goed op elkaar ingespeeld, en de passie spat van het podium.
“Zijn jullie nog nuchter, of zijn jullie al naar de klote?” vraagt Van Dorst, een innemende verschijning die de rol van frontvrouw met gemak op zich neemt. Nee, DOOL maakt bepaald geen licht verteerbare muziek. Maar de India blijft van begin tot eind geboeid. Dus in tegenstelling tot wat de bandnaam doet vermoeden, heeft DOOL de weg omhoog absoluut gevonden.
Yungblud is dé grote belofte
De totaal eigenzinnige Dominic Harrison, alias Yungblud, smelt punk en hiphop en alles wat daarop lijkt samen tot een supercatchy chaos. Met slechts twee bandleden op sleeptouw weet de jonge Brit (hij is pas 19 jaar) de knusse Lima al snel aan het dansen te krijgen. Yungblud is niet bang voor politiek geladen uitspraken; het is eigenlijk best bizar dat hij, op zijn leeftijd en met slechts één plaat op zak, al zo’n duidelijke visie heeft en ook nog eens vol zelfvertrouwen op de planken staat. Mark our words: met deze uitstekende showcase op Lowlands bewijst Yungblud een enorme belofte voor de toekomst te zijn.
London Grammar is het mooiste van de dag
“Dit is misschien wel het mooiste dat jullie gaan zien vandaag,” luidt de aankondiging voor London Grammar. Het Britse trio moest Lowlands tot twee keer toe afzeggen, maar vandaag is het eindelijk zover. De band maakt heel gevoelige synthpopliedjes. Tranentrekkers à la Adele of Emeli Sandé, maar dan niet zo zeurderig. Zangeres Hannah Reid beschikt over een dijk van een stem, die vanzelfsprekend de belangrijkste rol speelt bij London Grammar-shows. In de nogal galmbakkerige nieuwe Bravo komt zij niet altijd even goed tot haar recht. Wel creëert de band toch een vrij intieme sfeer, en weten ze de duizenden mensen in de tent behoorlijk stil te krijgen. Van de rustgevende visuals tot de warme synthloopjes en Reid’s hypnotiserende stemgeluid: langzaam maar zeker tillen de heren en dame de show naar een hoogtepunt, die wordt bereikt bij het prachtige ‘Strong’. Ja, London Grammar zou zomaar eens het mooiste van de dag kunnen zijn.
Frank Carter & The Rattlesnakes doen een inhaalslag
Niet alleen London Grammar, maar ook Frank Carter en zijn band The Rattlesnakes hadden nog iets goed te maken. Carter had vorig jaar een rugblessure waardoor hij niet kon lopen, en moest toen bedanken voor het festival in Biddinghuizen. Dat komen de mannen vandaag even inhalen. “You can’t stop me!” blèrt Carter triomfantelijk als hij binnen vijf minuten na aanvang al in het publiek ligt.
Hij is niet vies van een beetje chaos en theater. Hij wil een cirkelpit zien, wil vrouwen zien crowdsurfen en hij springt zelf ook graag met zijn fans mee. De band draagt ‘Paradise’ op aan de slachtoffers van de aanslag in Barcelona en uit hun ongenoegen over de daders: “They are cowards and they are scum!” Met snelle powerpunk bijt Carter zich als een pitbull vast in zijn publiek en laat niet meer los. Precies wat je wil van een show als deze!
Editors zorgt voor warmte in de regen
Het is al vroeg dringen voor een plekje in het voorste vak bij de Engelse rockband Editors. Maar Editors is dan ook een band van wereldformaat. Tot ver achterin de weide staan festivalgangers op elkaar geplakt om de set van Tom Smith en consorten mee te pakken. De mannen openen met de eerste van drie nieuwe tracks: ‘Cold’. Ironische timing, want buiten is het inmiddels weer gaan hozen. Editors is inmiddels ver genoeg in hun carrière om 75 minuten aan greatest hits te spelen, en daar hoort natuurlijk het nodige spektakel bij. Hoewel de band duidelijk nog even moet inkomen, gaan wel al gelijk de confettikanonnen, vlammenwerpers en het vuurwerk los.
Frontman Smith rent als een bezetene over het podium, uiteraard met de bekende handbewegingen. En het mooie van deze band is ook nog dat het niet alleen beschikt over leuke indiehitjes als ‘Smokers Outside the Hospital Doors’ en ‘Munich’, maar ook over festivalknallers als ‘A Ton of Love’. Succes gegarandeerd. Na ‘Cold’ volgen later nog ‘Hallelujah’ en ‘Magazine’ als voorproefjes van het nog te verschijnen nieuwe album, maar de grande finale mag natuurlijk alleen bestaan uit ‘Marching Orders’ en ‘Papillon’. Editors stopt er hun ziel en zaligheid in, en dat slaat over op de hele Alpha en daarbuiten. Wat een band, en wat een afsluiter!
Foto’s: Sera Roth Photography
Meer foto’s zien? Ga naar onze Facebookpagina voor al ons beeldmateriaal van Lowlands 2017!