Dag drie van Lowlands is aangebroken en dat is te merken. Het terrein ligt er gehavend bij, bij diverse horecatentjes zijn de voorraden op en veel bezoekers zien eruit alsof ze liever nog een paar uurtjes in hun tent hadden gelegen. Toch moeten we vroeg aan de bak vandaag, want de lineup van de zondag is er één om van te smullen – zeker als je wel van een beetje rock en punk houdt. Het programma van Counter Culture zag er als volgt uit.
Billy Talent is de ideale opener
“This is like a fucking garbage bag church,” merkt Billy Talent-frontman Benjamin Kowalewicz op over het aparte ontwerp van de nieuwe Bravo. De band treedt al om 13.00 uur aan, een schril contrast met avondsets die de band op andere Europese festivals krijgt. Desalniettemin zijn de Canadezen al jaren graag geziene gasten in Nederland. Billy Talent is bovendien één van de meest consistente bands van de afgelopen 15 jaar. Hun platen zijn daardoor misschien niet zo spannend meer, maar de band vult gemakkelijk een uur speeltijd met vrijwel alleen maar hits.
Er wordt sterk geopend met ‘Devil in a Midnight Mass’ en ‘This Suffering’, maar het publiek moet nog even wakker worden. “Have you heard of rock’n’roll?” vraagt Kowalewicz halverwege. De hint is duidelijk, want langzaam maar zeker ontstaat er een steeds grotere moshpit voorin de zaal. ‘Big Red Gun’ en ‘Afraid of Heights’ hebben misschien niet het vuur van de voorgaande platen, maar ‘Red Flag’, ‘Fallen Leaves’ en ‘Viking Death March’ zijn absolute klassiekers. Zo willen we onze dag wel vaker beginnen.
Who the fuck is #W?TF!
En dan een groot vraagteken. Wie is die mysterieuze act om 14.50 uur in de Bravo? De geruchten blijken te kloppen: het is Triggerfinger! De Belgische rockband postte eerder op de dag al een bericht op hun social media waarin zij hintten naar een optreden in Biddinghuizen. Ruben Block, Paul Van Bruystegem en Mario Goossens hadden wel zin in een optreden in “zo’n beetje hun eerste thuis”. Omdat veel bezoekers al wisten van Triggerfinger of gewoon benieuwd waren naar de verrassing, staat de Bravo al gauw vol.
En terecht, want we krijgen een enorm enthousiaste performance zoals we van deze excentriekelingen gewend zijn. Drummer Goossens speelt met een energie die maar weinig percussionisten op het festival kunnen evenaren, al is de ingelaste drumsolo misschien iets teveel van het goede. Triggerfinger levert een prima optreden af en mag, met de release van hun nieuwe album in het vooruitzicht, volgend jaar best gewoon op het affiche geknald worden.
Halsey maakt de hype niet waar
Ze is één van de populairste artiesten van het moment, en ook de meest poppy act op Lowlands dit jaar: Halsey. De Amerikaanse zangeres zal dan toch even geslikt hebben als blijkt dat de Alpha nog niet eens halfvol is. Wel zijn er veel jonge tienermeisjes aanwezig die de beperkte opkomst in decibellen aardig goedmaken. Toch zijn de liedjes van Halsey, die vandaag gekleed gaat in een zwart t-shirtjurkje, zwarte knielaarzen en zwarte pruik, niet per se gericht op deze doelgroep (“This song is about thinking of someone while you’re fucking somebody else”, luidt de uitleg van ‘Eyes Closed’). Het sleutelwoord bij Halsey is hype, en die wordt niet waargemaakt. Ze is een redelijke zangeres, maar vooral een performer. Ze vertelt sterke verhalen, maar weet op geen enkel moment een connectie te leggen met haar publiek. Met hits ‘Closer’ en ‘Hurricane’ weet Halsey zich op het laatste moment nog een beetje te redden, maar al met al was dit een gemiste kans.
Het had anders gekund met At The Drive In
De Amerikaanse post-hardcoreband At The Drive In is terug van weggeweest! Na een tumultueuze break-up in 2001 en een mislukte hereniging in 2011 kwam het eerder dit jaar eindelijk tot een nieuw album: in•ter a•li•a. Een fijn album dat werd voorafgegaan door een ijzersterk optreden in de Amsterdamse Melkweg. De onverwachte breakdowns en atypische ritmesecties maken van At The Drive In geen kant-en-klare festivalband, maar hun shows zijn wel interessant om te zien. Helaas komen fans in de Bravo van een koude kermis thuis.
Frontman Cedric Bixler-Zavala sloopt binnen een paar minuten het halve podium en zingt bij vlagen kneitervals, als hij al verstaanbaar is tenminste. De overige vier staan er nogal nonchalant bij en vermijden koste wat het kost oogcontact met elkaar. Zou er weer ruzie zijn? In ieder geval ontbreekt het op het podium totaal aan chemie en dat heeft geen positieve uitwerking op de sfeer in de tent. Dat zal de band ook hebben geweten, want al dik een kwartier voor tijd seint Bixler-Zavala naar de zijkant dat hij wil stoppen. Hoewel afsluiter ‘One Armed Scissor’ toch nog grandioos wordt uitgevoerd, overheerst de teleurstelling. Want iedereen die At The Drive In vorig jaar in Amsterdam zag, weet dat het ook anders had gekund.
Cypress Hill doet oude tijden herleven
Ze zeggen dat oude liefde niet roest. Dat geldt zeker voor Cypress Hill. De Amerikaanse rapformatie, die begin jaren ’90 doorbrak met hun infectueuze mix van west coast hiphop en rock, heeft al zeker 20 jaar geen noemenswaardige hit gescoord maar staat anno 2017 gewoon in de Alpha geprogrammeerd. En daar is het druk. Misschien niet om de muzikale vernieuwing (alle sampletjes lijken op elkaar en de raps van B-Real en Sen Dog zijn weinig bijzonder), maar wel om het hoge entertainmentgehalte. De muziek van Cypress Hill is zo voorspelbaar als de gemiddelde Pinkpop-lineup, en klinkt toch wonderbaarlijk lekker op deze zonnige zondagmiddag. B-Real en Sen Dog eisen veel participatie van het publiek, of het nu gaat om zingen, springen of een heuse dance battle tussen de twee voorvakken. ‘Insane in the Brain’ komt al halverwege de set voorbij, met als onvermijdelijk gevolg een massale leegloop. Maar wie kwam om oude tijden te herleven, is op dat moment al ruimschoots aan zijn trekken gekomen.
The Pretty Reckless blaast grunge nieuw leven in
Taylor Momsen werd bekend als actrice in Gossip Girl, maar koos vervolgens een totaal ander pad. Ze kan namelijk ook behoorlijk zingen, zelfs grunten als het nodig is. Ze liet Hollywood achter zich en is nu al een paar jaar de stoere frontvrouw van The Pretty Reckless, een succesvolle postgrunge/hardrockformatie met inmiddels drie albums op zak. En dat terwijl Momsen pas 24 jaar is.
In de Heineken laat The Pretty Reckless op zondagavond liedjes horen die voorzien zijn van genoeg gillende gitaren, thema’s als relaties, religie en de dood, en het rauwe stemgeluid van Momsen. Werkelijk alles aan dit viertal doet denken aan Hole, maar met The Pretty Reckless heb je wel een band die garant staat voor prima liveshows. Vooral ‘Since You’re Gone’, ‘Make Me Wanna Die’ en ‘Heaven Knows’ vallen goed, en het is mooi dat er op Lowlands ook waardering is voor stevige rockbands met vrouwelijke vocalisten.
Dansen met Future Islands
Future Islands mag dan de zoveelste synthpopact op Lowlands zijn, maar de mannen uit Baltimore, Maryland zijn erop gebrand om er als beste uit te komen. In 2014 werd de band bekend dankzij de lekkere single ‘Seasons (Waiting on You)’, maar met het dit jaar verschenen vijfde studioalbum The Far Field werd de doorbraak pas echt bevestigd. De Heineken verandert voor eventjes in een jaren ’80 disco, waar geen danspasje te gek is.
Zanger Samuel Herring staat namelijk bekend om zijn gepassioneerde optredens, waarbij hij de meest bizarre dansmoves niet uit de weg gaat. Hij is mede hierdoor misschien wel de leukste en meest verrassende frontman van het hele weekend. De op cd zo lief klinkende liedjes, zoals bijvoorbeeld ‘Ran’ en ‘Cave’, krijgen live veel meer pit doordat Future Islands er een stevigere beat tegenaan gooit, en Herring zelfs hier en daar wat grunts laat horen. In de hele tent persen festivallers hun laatste beetjes energie eruit, maar het is natuurlijk nog niet afgelopen!
Wisselvallig Mumford & Sons steelt het hart van Lowlands
Lowlands heeft de grootste band voor het laatste bewaard. De banjomeesters van Mumford & Sons vormen de allerlaatste act in de Alpha in 2017. Na een wat ongemakkelijk begin klinken de akkoorden van ‘Little Lion Man’, het nummer dat de Engelse folkband vanuit het niets supersterren maakte in 2009. De headlineplek blijkt voor Mumford & Sons toch geen makkelijke opgave te zijn. Het laatste album Wilder Mind werd met gemengde gevoelens ontvangen, mede doordat die banjo’s ineens uit de muziek verdwenen. Het is jammer dat juist deze plaat met maar liefst vijf nummers wordt vertegenwoordigd in de setlist. Gelukkig wordt er ook voldoende materiaal gespeeld van Sigh No More en Babel om de bomvolle Alpha tevreden te houden. ‘Awake My Soul’ wordt uitgevoerd met behulp van de dames van First Aid Kit. Steeds meer grote festivals kiezen voor pop of elektronische acts als headliners, dus is het een verademing om laat op de avond te luisteren naar de banjo’s, mandolines en akoestische gitaren van Mumford & Sons. Je moet ervan houden, maar ‘The Cave’ en ‘I Will Wait’ hebben iets heel puurs en vriendelijks. Dat blijkt een heerlijke manier te zijn om de 25ste editie van Lowlands af te sluiten.
Foto’s: Sera Roth Photography
Meer foto’s zien? Ga naar onze Facebookpagina voor al ons beeldmateriaal van Lowlands 2017!