Ze vliegen altijd een beetje onder de radar, de Amerikanen van Jimmy Eat World. Toch is de band nog steeds populair: het optreden in de Melkweg vanavond werd niet alleen geüpgraded van de Oude Zaal naar The Max, ook in een grotere zaal verkoopt de band bijna uit. De mannen trappen in Amsterdam hun Europese tour af ter ere van het nieuwe, negende album, Integrity Blues, dat in oktober 2016 het levenslicht zag.
Amerikaans bloed
Dankzij ‘Bleed American’ begint de avond ook gelijk lekker. Alleen zanger Jim Adkins moet even opwarmen, zijn stem klinkt nog niet optimaal. De backing vocals van gitarist Tom Linton en bassist Rick Burch weten dat een beetje te maskeren. Maar dat neemt niet weg dat de meeste liedjes van Jimmy Eat World hoe dan ook onweerstaanbaar zijn. De band bestaat al sinds 1993, maar brak eigenlijk pas met het vierde album, ook getiteld Bleed American, echt door als onderdeel van de eerste golf emo poppunkbands uit de Verenigde Staten. De mannen hebben het schrijven van catchy liedjes met poëtische teksten en een vaak positieve boodschap inmiddels tot een ware kunst verheven. Na een korte adempauze en een solotour van Adkins kroop dat Amerikaanse bloed toch waar het niet gaan kon, wat resulteerde in het goed ontvangen Integrity Blues en een band die weer fris op de bühne staat.
Oprecht
Adkins zegt dat de mannen blij zijn om weer in Amsterdam te spelen, en dat klinkt oprecht. Dat is misschien ook wel een sleutelwoord bij deze band. Gedurende de show blijven de heren dichtbij zichzelf. Ze houden geen lange verhalen, complimenteren en bedanken het publiek en zorgen voor een gemoedelijke sfeer. De podiumattributen zijn sober, evenals de lichtshow. Er is weinig theatraals aan dit gezelschap, wat nog wel eens een zeldzaamheid kan zijn binnen hun scene.
Klein en groot
Er staan maar liefst 23 nummers genoteerd op de setlist, dat is langer dan we gewend zijn van Jimmy Eat World. Maar dat betekent wel voldoende afwisseling tussen materiaal van Integrity Blues en voorgaande platen. Jimmy Eat World is al die jaren redelijk trouw gebleven aan hun sound, maar toch kan de band vanavond kiezen uit kleine popliedjes (‘Hear You Me’) en grote rocksongs (‘Big Casino’). De spaarzame inkakmomentjes bij de nieuwe liedjes worden afgewisseld met klassiekers die iedereen kunnen bekoren. Voorin de zaal wordt vrolijk gedanst en gezongen, achterin genieten de bierdrinkers van een fijn spelende band.
Verrassing
Hoewel de meeste shows van Jimmy Eat World weinig verrassingselementen kennen, is het wel opvallend dat voor het eerst in jaren niet wordt gekozen voor ‘The Middle’ als afsluiter. Het ultieme feelgoodnummer krijgt wel een plekje in de toegift, maar moet de eer laten aan ‘Sweetness’. Dat blijkt helemaal geen slecht idee te zijn. Eigenlijk heeft ‘Sweetness’ namelijk een nog hoger meezinggehalte, en het knalt net even wat harder. Voorin de zaal ontstaat nog even een kleine moshpit en alle “whoa oh”-s moeten zelfs in de Oude Zaal nog te horen zijn geweest. Een passend slot voor het ruim anderhalf uur durende charmeoffensief van Jimmy Eat World!