Wat een prachtig affiche voor liefhebbers van folky punkrock: The Gaslight Anthem staat in de Ronda van TivoliVredenburg en neemt als support niemand minder dan Against Me! mee. Dat is een combinatie om van te smullen en dus is het geen verrassing dat deze avond compleet uitverkocht is.

Om stipt acht uur vangt Against Me! aan. De band komt uit dezelfde kringen als The Gaslight Anthem, wat als gevolg heeft dat een groot deel van het publiek al vroeg komt opdraven om het voorprogramma ook in z’n geheel te kijken. De Floridase punkrockers, onder leiding van zangeres Laura Jane Grace, knallen de ene na de andere track de zaal in. De setlist leunt uiteraard vooral op die fantastische laatste plaat, Transgender Dysphoria Blues, maar er komt ook voldoende ouder materiaal aan bod. Grace is goed bij stem en de hele band is duidelijk perfect op elkaar ingespeeld. Doordat er vrij weinig wordt gepraat kunnen er lekker veel nummers gespeeld worden en dat bevalt het publiek ook prima, want er wordt al enthousiast gesprongen en gezongen. Ook mag benadrukt worden dat het geluid in de Ronda nagenoeg perfect klinkt. Een beter begin van de avond kun je je haast niet wensen.

Na een klein half uurtje af- en opbouwen is het de beurt aan The Gaslight Anthem. Dit optreden heeft voor hen en voor hun fans een bitterzoet bijsmaakje, want voor The Gaslight Anthem is het de laatste show op het Europese vasteland voordat zij op de door veel muziekliefhebbers inmiddels gevreesde ‘hiatus’ gaan. De afgelopen weken gingen op het internet allerlei geruchten over de reden achter dit ietwat onverwachte besluit: de bandleden zouden knallende ruzie hebben, de laatste plaat zou ze niet het gewenste succes gebracht hebben, zanger Brian Fallon zou solo willen gaan, en wat al niet. Gelukkig wordt al gauw duidelijk dat dit inderdaad slechts geruchten zijn.

The Gaslight Anthem bestaat sinds 2006 en bracht sindsdien braaf elke twee à drie jaar, altijd met dezelfde lineup, een nieuwe plaat uit. De laatste daarvan heet Get Hurt en dateert uit augustus 2014. Het album werd geïnspireerd door Fallon’s echtscheiding en is dan ook een stuk duisterder en zwaarder dan zijn voorgangers. Op Get Hurt hoor je een Gaslight Anthem dat experimenteert met hardrock en grunge, maar dat de plaat niet zo goed aansloeg als zijn voorgangers bleek wel toen de band eind vorig jaar voor een halflege Heineken Music Hall stond. Dat is jammer, maar het fijne aan deze band is dat ze prima in staat zijn hun stadionrock ook in clubshows goed te doen klinken.

Vanavond is een viering van het hele repertoire van de band. Van elke plaat passeren diverse tracks de revue, en er wordt goed afgewisseld tussen de snellere nummers en de ballads. De grote hits komen voorbij, maar ook een aantal liedjes die nog niet zo vaak live zijn gespeeld. Zo wordt het optreden afgetrapt met ‘Handwritten’ en ‘1930’, maar horen we later ook ‘She Loves You’, ‘Drive’ en de Robert Bradley-cover ‘Once Upon A Time’. Er is voor ieder wat wils en dat vertaalt zich al vanaf de eerste noten in een gigantische party op de dansvloer. Fallon geniet duidelijk van de avond – wanneer hij zich niet hoeft te concentreren op zijn zang en gitaarspel, heeft hij een glimlach van oor tot oor. Bovendien vertelt hij tussendoor, hoewel soms op wat onhandige wijze, over bizarre dingen die de band op deze tour heeft gezien en wordt hij in verlegenheid gebracht door een fan die aangeeft uit Toronto te zijn overgekomen om de band nog een voorlopig laatste keer live te zien. Wie let op de interactie tussen de bandleden zal snel concluderen dat hier geen sprake kan zijn van slechte verstandhoudingen.

Na bijna twee uur knallen komt er met achtereenvolgens ‘American Slang’, ‘45’, ‘The ’59 Sound’ en ‘The Backseat’ een einde aan een feestelijk avondje oerpunkrock met een twist. The Gaslight Anthem kan met pauze gaan in de wetenschap dat zij op een positieve noot geëindigd zijn, en als het aan de fans ligt kan het moment van terugkeer niet snel genoeg komen. De laatste woorden van Fallon bieden in elk geval hoop: “We’ll see you soon!”