Precies een uur duurt het nieuwe album ‘Love, Fear and the Time Machine’ van prog-Polen Riverside. Nou ja, precies. Op 25 second na dan. Dat cumuleert dus tot 60 minuten en 25 seconden aan hemelse progrock. Riverside is altijd al een klein beetje het buitenbeentje geweest in de progscene, waar toch veel bands hun composities bouwen om hun muzikale kunnen. Mariusz Duda en de zijnen hebben dit altijd anders aangepakt. Bij Riverside staat namelijk het liedje centraal. Muzikale tierlantijnen worden alleen toegelaten als het nummer hier om vraagt. ‘Love, Fear and the Time Machine’ is hier geen uitzondering op. Sterker nog, ‘Love Fear and the Time Machine’ is misschien wel hun meest songgerichte album ooit.
Het album zit qua sfeer tussen het vorige album van de Polen ‘Shrine of New Generation Slaves’ en Duda’s laatste solo album met Lunatic Soul ‘Walking on a Flashlight Beam’ in. Het centrale thema van het album is ‘verandering’. Iedereen komt op zijn/haar levenspad op het punt, dat hij/zij een belangrijke keuze moet maken en het vertrouwde moet loslaten. Vaak sta je niet een maal voor zo’n keuze, maar meerdere malen. Riverside vertaalt dit keuzeproces naar tien prachtige prognummers en probeert degenen die voor zo’n keuze staan hoop te bieden. En deze missie ligt Duda en de zijnen goed. Nummers als ‘Lost (Why Should I Be Frightened By A Hat?)’, ‘Under the Pillow’ en ‘Towards the Blue Horizon’ zijn werkelijk prachtig.
Riverside tovert dus weer een prachtig album uit de hoge proghoed. Een progalbum dat eens niet helemaal bol staat van de muzikale krachtpatserij, maar van originele en sterke songwriting. Een keuze die Steven Wilson met ‘Hand.Cannot.Erase.’ ook maakte. En dit legde Wilson geen windeieren. We zullen zien hoe ver ‘Love, Fear and the Time Machine’ Riverside gaat brengen. Het is ze gegund.