The Dear Hunter is het alter ego van Casey Crescenzo. Deze man maakte kortstondig muziek in post-hardcore band The Receiving End Of Sirens, maar haakte na één album af en besloot solo te gaan. Sindsdien timmert hij aan de weg als The Dear Hunter. Een groot publiek zal hij niet aanspreken, maar de liefhebber van op jaren 70 geïnspireerde progpop kan zijn of haar lol op met dit zijproject dat zich het best laat omschrijven als een rockopera. ‘Act IV: Rebirth In Reprise’ is het vierde deel van een beoogd zesluik waarin een jongen een eeuwwisseling meemaakt en daarbij meegesleurd wordt door allerlei ingrijpende ontwikkelingen.
Crescenzo heeft zich laten inspireren door bands als Rush, Supertramp en Coheed And Cambria. Bombastisch, ietwat theatraal en gelaagd zijn zomaar wat termen die te binnen schieten tijdens het beluisteren van Crescenzo’s nieuwste wapenfeit. Muzikaal gezien gaat het alle kanten op en wordt stevige poprock afgewisseld met epische ballads en theatrale zanglijnen. Dit is een album dat het best tot zijn recht komt als je het in één luisterbeurt uitzit. Het verhaal zit ingenieus in elkaar en de tracks vormen gezamenlijk een organisch geheel. Hip kun je deze muziek allerminst noemen, maar je hebt hoe dan ook ballen als je in deze tijd zulke ouderwets aandoende muziek uitbrengt. Nu moet er wel bijgezegd worden dat The Dear Hunter voor een moderne productie heeft gekozen en nergens echt gedateerd klinkt.
Daarnaast verliest Crescenzo zich nooit in nodeloos gefreak en blijft zijn muziek licht verteerbaar. Hoewel het verhaal dat The Dear Hunter te vertellen heeft behoorlijk complex is, hoef je het niet te volgen om van dit album te genieten. Crescenzo heeft een goed oor voor pakkende muziek en dat resulteert in progrock met een dikke popsaus. De refreintjes zijn catchy en het afwisselende instrumentgebruik houdt je bij de les. The Dear Hunter is niet bang om strijkers te gebruiken als het bombastisch moet worden of om de gitaren harder af te stemmen als er gerockt moet worden. De balans tussen ballads en rocknummers is in evenwicht. De grootste kracht van dit project is toch wel de zeer fraaie stem van Crescenzo. Hij roept bij vlagen herinneringen op aan Don Henley van The Eagles. De warme zang ligt goed in het gehoor en geeft deze schijf een hoog popgehalte.
Het is zeker aan te raden om het vorige werk van The Dear Hunter te beluisteren, voordat je aan dit vierde deel begint. Het verhaal is dan uiteraard beter te volgen, maar je hoort ook de immense progressie die Cresencenzo heeft gemaakt. Elk album klinkt hij zelfverzekerder en durft hij meer. Op deze schijf blaakt hij van het zelfvertrouwen. De jacht op het perfecte progpopnummer is nog niet voorbij, maar The Dear Hunter zit zijn prooi verdomd dicht op de hielen.