Aan deze kant van de oceaan onderschatten we ze een beetje, maar wie aan kenners aan de Amerikaanse Westkust vraagt naar de beste hiphopgroepen komt vermoedelijk wel uit bij Dilated Peoples. Het drietal uit Los Angeles brak aan het begin van deze eeuw door dankzij twee vijfsterrenplaten; debuut The Platform is een no-nonsense Westcoastplaat om je vingers bij af te likken, tweede plaat Expansion Team is één van de allerfijnste boze hiphopplaten uit de geschiedenis van het genre. Hoewel dat niveau door de formatie nooit meer is gehaald, gaat het de formatie ook vijftien jaar na die klassiekers nog voor de wind. Het laatste album van Dilated Peoples, Directors of Photography, is misschien wel de beste sinds Expansion Team.
Als de formatie in Amerika optreedt zijn zalen afgeladen vol, maar in Europa heeft Dilated Peoples het dus nooit echt goed gedaan. Vandaar dat de formatie vanavond niet in een van Amsterdams grote clubs staat, maar uitwijkt naar de kleine zaal van Q-Factory. Dat blijkt geen slechte keuze, want de mooi compacte zaal blijkt precies groot genoeg om de fanschare van Dilated Peoples te huisvesten en het geluid in de concertzaal in Amsterdam Oost is vanavond fantastisch. Dat is overigens ook te danken aan de geluidsman van dienst, die de verhouding tussen het mengpaneel en de microfoons – vaak dodelijk element in slechte hiphop – precies goed heeft afgesteld.
Wanneer om stipt 9 uur – we hebben hier te maken met professionals – voorprogramma Donald D (niet te verwarren met de eend uit Duckstad) opkomt is het eigenlijk al een geslaagde avond. D. is verreweg de oudste rapper die vandaag het podium betreedt en stond aan de wieg van de hiphopscene, als vast onderdeel van de entourage van Grandmaster Flash. Donald D. is inmiddels een beetje een mascotte van de Westcoast-hiphop geworden, maar laat vanavond zien nog steeds wel over skills te beschikken waar menigeen jaloers van wordt. Haast onvermoeibaar knalt D. er binnen een half uur zeker twintig drops doorheen, zonder daarbij pauzes in te bouwen. Toegegeven, naar het einde toe is enig verval wel waar te nemen, maar met zo’n mastodont in je voorprogramma heb je als formatie toch een lekkere binnenkomer.
Dilated Peoples had het overigens prima zonder support kunnen doen. De formatie heeft met DJ Babu namelijk een meervoudig wereldkampioen turntableism (grofgesteld old-skool DJ’en met platen) in huis. Zijn indrukwekkende, ter plekke samengestelde intro vormt een opmaat naar Good As Gone, één van de sleuteltracks van de nieuwe plaat van Peoples. Over de snoeiharde beat, waarvoor Babu samenwerkte met Gang Starrs DJ Premier, laten MC’s Rakaa en Evidence direct zien waarom zij zo perfect bij elkaar passen; Rakaa is een behoorlijk begaafde live-MC met een onnavolgbaar relaxte flow, terwijl Evidence veel meer een publieksmenner is en enorm veel energie brengt. Bij de eerste bijdrage van Evidence explodeert het kleine zaaltje bijna.
Het duurt daarna niet lang voor de zaal voor het eerst echt explodeert. “Als jullie deze mee kunnen zingen wordt dit sowieso een topavond”, zo bijt Evidence ons nog toe. Het publiek blijkt heel weinig moeite te hebben met klassieker You Can’t Hide, You Can’t Run. Dat nummer klinkt live nog beter dan op plaat en past – zoals veel tracks van Dilated Peoples – bij de huidige tijdsgeest. Boodschap? Leef je leven iedere dag alsof het de laatste kan zijn. Of, zoals Rakaa ons bijna schreeuwend waarschuwt; “Anyday you last day might come, you can’t hide, you can’t run”. Vroeg hoogtepunt in de set.
Klassieker Kindness for Weakness doet de zaal vervolgens een tweede keer ontploffen. Het hoogtepunt van dat nummer blijkt echter in de outtro te liggen. Babu draait de beat niet volledig weg, maar slaat ongeveer vijf minuten aan het improviseren. De improvisatie van Babu blijkt een verbluffende masterclass, waarbij nummers totaal worden verknipt en samples dusdanig worden samengevoegd dat ze bijna tot een eigen, nieuwe sample leiden. Zeldzaam kundig.
Nadat tijdens een aantal solonummers van Evidence blijkt dat de kracht van Dilated Peoples toch meer ligt in de synergie, volgt voor de eerste keer in de show een ruim blok nieuwe tracks. Met name Show Me The Way – een samenwerking met Aloe Blacc – is een uiterst geslaagde poging om een hedendaags relevante track op te nemen en heeft behoorlijk veel hitpotentie. Na een freestyle over terreur op een ter plekke geproduceerde beat en een ietwat verknipte Gang Starr-medley sluit de show af met Worst Comes To Worst – niet de allerdikste track, maar wél DP’s claim to fame.
Dilated Peoples heeft gemiddeld bijna een half miljoen luisteraars per maand op Spotify, trekt in Amerika volle concertzalen, maar stond vandaag voor een paar honderd man in Amsterdam Oost. Hét recept voor een concert op de automatische piloot, maar niet bij Dilated Peoples. Met een ongelofelijke bak energie, fantastisch scherp geluid en zeldzame scherpte als inzet kreeg de formatie vanavond eigenlijk veel minder support dan deze formatie verdient.
Dilated Peoples blijft een kwaliteitsstandaard in de hiphopscene, en het is jammer dat men dat buiten Los Angeles nog niet helemaal heeft begrepen. Concert om in te lijsten.