Zaterdag 21 november was het weer zover: het jaarlijkse indoor rockfestival Speedfest vond weer plaats in het Klokgebouw te Eindhoven! Het festival werd in 2006 voor het eerst georganiseerd, en vond dit jaar dus voor de tiende keer plaats. Ondanks de begrijpelijke afzegging van headliner Eagles of Death Metal, was de lineup er nog altijd eentje om van te smullen. Voor duizenden liefhebbers van rock, punk en metal was dat voldoende reden om een feestje te komen bouwen. Counter Culture was erbij om verslag te doen!
Tekst: Jessica de Rooij | Foto’s: Paul Verhagen
Het Zweedse Backyard Babies staat halverwege de middag op de Demolition Stage. De band schotelt het publiek een flinke dosis glampunk voor. De heren spelen best lekker, maar het gros van hun set bestaat uit midtempo tracks. Daarbij hebben veel Zweedse artiesten de reputatie een beetje perfectionistisch te zijn en dat is bij deze band ook te bespeuren, maar dat pakt niet per se goed uit. Het lukt Backyard Babies helaas niet om hun publiek bij de les te houden.
De mannen van Pro-Pain zijn boos. Woest, zelfs. En dat vertaalt zich in verwoestende metalcore. In de orkaan van geluid die uit de speakers van Wrecker Stage knalt zijn voornamelijk de bas en de gruizige grunts van vocalist Gary Meskil te horen. Hier gaan oordopjes niet tegen helpen! Nog een probleem is dat veel nummers van Pro-Pain erg op elkaar lijken. Dat wordt alleen maar benadrukt door de sneltreinvaart waarmee de band hun set afwerkt. Desalniettemin zet de groep een vermakelijke show neer die de fans wel kan bekoren.
Mondo Generator
Vervolgens vangt op de Demolition Stage Nick Oliveri’s Mondo Generator aan. De band zou oorspronkelijk in de late uurtjes op de zogeheten ‘Aftercrusher’ spelen, maar een wijziging in het tijdschema zorgt ervoor dat de groep een paar uur naar voren is gehaald. Frontman Oliveri is nog altijd vooral bekend door zijn werk in Kyuss en Queens of the Stone Age, en hoewel hij met de muziek van Mondo Generator meer de punkrockkant opgaat, zal daar voorlopig weinig verandering in komen. Het optreden van Mondo Generator is namelijk wat oppervlakkig: niet slecht, maar ook niet heel goed. En dat is, gezien het CV van Oliveri, best teleurstellend. Op naar de volgende band dus.
Dat is Giuda. Op de Trashers Stage werken zij een zeer aardige set af. Hun bombastische rockmuziek is een tikkeltje theatraal, maar ligt wel lekker in het gehoor. De Italianen worden geholpen door het feit dat het geluid op de Thrashers Stage veruit het beste is van de drie podia op Speedfest. De band heeft er duidelijk zin in; met name zanger Tenda zet een leuke show neer. Zo in de late namiddag is Giuda een heel fijn tussendoortje!
Voor veel bands op Speedfest zijn de veteranen van Napalm Death een bron van inspiratie. Op de Wrecker Stage gaat hun aritmische, chaotische grindcore door merg en been. Frontman Shane Embury beweegt als een bezetene over het podium. Het publiek geniet duidelijk van de korte, snelle nummers: voorin de zaal is een stevige moshpit aan de gang, terwijl de mensen achterin verwonderd staan te kijken naar wat zich op het podium afspeelt. Leuk om te zien dat Napalm Death na ruim dertig jaar nog steeds een toonaangevende band is.
Het Amerikaanse Crobot bestaat nog maar vier jaar, maar na hun goed ontvangen EP Crobot en debuutplaat Something Supernatural ging het hard met de band. Ze waren al te zien op ’s werelds grootste showcasefestival, SXSW, en hebben getourd met onder andere Motörhead en Limp Bizkit. Hun groovy hardrock, die riekt naar invloeden van bands als Guns ’n Roses, Wolfmother en Rage Against the Machine, gooit hoge ogen bij de Thrashers Stage. Frontman Brandon Yeagley beschikt over een uitstekende stem die vooral in de hogere regionen doet denken aan befaamde zangers als Axl Rose en Andrew Stockdale. Zijn lange manen waaien als een centrifuge in de rondte tijdens het vele headbangen. Met zuivere vocalen en strakke gitaarpartijen brengt Crobot hun publiek even terug naar de gloriedagen van de hardrock. Deze band is klaar voor het grote werk!
De melodieuze death metal van Carcass trekt een groot, enthousiast publiek. Helaas heeft ook deze band last van het abominabele geluid op de Wrecker Stage. De instrumentatie is nauwelijks van elkaar te onderscheiden, en dat is jammer, want hierdoor laat een anders zeer onderhoudend optreden geen fantastische indruk achter.
Danko Jones
Op de Demolition Stage is het tijd voor één van de bekendste bands van deze editie van Speedfest: Danko Jones. Het Canadese trio onder leiding van, verrassing, Danko Jones, staat bekend om hun knallende liveshows. De tongue-in-cheek rock’n’roll liegt er dan ook niet om: deze band rockt de ballen uit je broek. Van eigen hits als ‘First Date’ en ‘Do You Wanna Rock’ tot de Misfits cover ‘Die, Die My Darling’, het gaat allemaal van een leien dakje. Het enige stroeve momentje is er als Jones tijdens ‘First Date’ een singalong probeert te organiseren, waar niet al te enthousiast op wordt gereageerd. Het is de band vergeven, want op dat moment was toch al duidelijk dat Danko Jones één van de hoogtepunten is van het festival.
De hardcore punkers van Refused kwamen afgelopen zomer voor het eerst in zeventien jaar met een nieuwe plaat. De Zweden klinken anno 2015 een stuk verfijnder en gepolijster, maar daarom niet minder scherp. Frontman Dennis Lyxzén is een excentrieke verschijning die garant staat voor een eigenzinnig optreden. Bij aanvang van de show barst er voorin de zaal direct een pit los, die de volle vijftig minuten blijft doorgaan. De sfeer is er af en toe borderline agressief, maar als Lyxzén zijn hart lucht over onder andere de gebeurtenissen in Parijs en de vluchtelingencrisis, is er eenheid. Toch lijkt het politiek geëngageerde Refused niet helemaal op z’n plek: deze band is te serieus, en hun experimentele hardcore is te onvoorspelbaar voor een publiek dat vooral komt om te zuipen en te feesten. Hoewel de band niet echt een klik heeft met hun publiek, mag toch gezegd worden dat deze show staat als een huis. Met als absolute hoogtepunt natuurlijk de kraker ‘New Noise’, dat onder liefhebbers van gitaargeweld nog immer populair is.
Naar aanleiding van de recente aanslagen in Parijs worden er de hele dag extra strenge controles gehouden bij de hoofdingang van het pand: iedereen wordt gefouilleerd en alle bezittingen worden uit elkaar gehaald en extra gecheckt. Even na middernacht wordt een minuut stilte gehouden ter nagedachtenis aan iedereen die in de afgelopen periode slachtoffer is geworden van terrorisme. Hoewel een handjevol bezoekers niet het respect op kan brengen om zich even gedeisd te houden, is het een vrij indrukwekkend moment dat toch maar weer aantoont hoe hecht en solidair deze community is.
Later blijkt ook maar weer dat het absoluut de juiste keuze is geweest om Peter Pan Speedrock op de plek van de ontbrekende Eagles of Death Metal neer te zetten. Als oprichters van dit festival en afkomstig uit de stad Eindhoven, heeft deze band op vrijwel elke editie van Speedfest gespeeld. Daardoor hebben de mannen een sterke band opgebouwd met hun trouwe fans. Dit jaar is het Brabantse gezelschap niet de grootste naam op het affiche, maar ze zijn geliefd als geen ander. Vol overtuiging brengen zij hits als ‘We Want Blood’ en ‘Get You High’. De uptempo rock’n’roll gaat erin als zoete koek, al wordt wel duidelijk dat het publiek intussen behoorlijk moe is geworden. Langzaam aan begeven steeds meer mensen zich richting de uitgang.
Peter Pan Speedrock heeft de jubileumeditie van hun eigen festival de waardige afsluiting gegeven die het verdient. Er mag geconcludeerd worden dat leven voor de lol, vrijheid en muziek hier altijd voorop staat. Daarom verdient ook dit jaar zowel de organisatie als het publiek weer een dikke pluim. Speedfest, tot volgend jaar!