Het is niet precies volle bak te noemen in de Effenaar voor de show van bevreemdende Engelse band Uncle Acid & the deadbeats. Het optreden is in de kleine zaal, want in de grote zaal staat een veel hipper genoodschap. De band is op tour voor hun laatste plaat ‘The Night Creeper’. Hoe pakt dat uit? Lees gerust verder.
Natuurlijk gaan de Britten niet zonder hulptroepen op tour. De Zweedse band Spiders is namelijk mee op support en dat is zeker geen verkeerde keuze. Hoewel de band over het algemeen nogal aan het navelstaren vasthoudt, is zangeres Ann-Sofie Hoyles nogal aanwezig op he podium, Te midden van de gliterende disco outfits bespeelt ze gitaar, mondharmonica en de sambaballen met bijzonder veel passie en energie. Ze mag zich met recht boegbeeld van de band noemen deze avond.
De sound van het viertal is nogal geworteld in de jaren zeventig, met vooral veel van die jammende passages om lekker in te verdrinken. De band doet er zeker allles aan om de zaal warm te krijgen voor het hoofdprogramma. Dat lukt tot een bepaalde hoogte. Echt opvallend en spannend mag het geluid van Spiders niet heten en zelfs de zang stijgt niet uit boven het gemiddelde van de meeste bands met zangeresje. Dat is echter niet het oordeel van het publiek dat juist lekker uit de donderdagroes geschud is, klaar voor de hoofdact.
Uncle Acid & the deadbeats maakt weinig woorden vuil aan dit optreden. Opkomen, spelen en weer naar huis gaan lijkt ongeveer wat op de planning stond genoteerd voor vanavond. Lekkere ritmische nummers om op aan te sluiten en lekker in te verdwalen is wat het gezelschap te bieden heeft vanavond. Ondanks de matige ontvangst, speelt de band aardig wat nummers van het laatste album op deze avond die niet altijd op de meest enthousiaste respons kunnen rekenen.
De band steunt vooral op het doorstomende, ritmische geluid van de bas en drums. Dat is de stevige ruggengraat van de set, een beat om op mee te surfen. Het truukje op de vocalen met dubbele zang zorgt daarnaast voor een spookachtig, mystiek geluid, wat toch is wat deze band zo uniek maakt. Echt uit de verf komt het nooit helaas deze avond. Er zijn vlagen van geniale muziek, maar ook momenten waar de nummers gewoon geen vat hebben op het publiek. Het is dan ook Vaughn Stokes op de bas die zijn sporen vandaa gverdiend door die ruggengraat in stand te houden.
Opvallend is de meest opzichtige encore in lange tijd. De band verlaat het podium, er is een kort geluid van protest en vervolgens stilte. Tijdens deze stilte worden gitaren gestemd en start de band met de afsluitende nummers. Het voelt alsof je staat te kijken naar een stel acteurs, wars van het publiek, dat gewoon opvoert wat gevraagd werd. Ondanks de solide en degelijke set, zijn er geen uitschieters vandaag bij voor de headliner. Het is een goed optreden, en daarmee is eigenlijk ook alles gezegd.
Foto’s: Paul Verhagen