Er zijn genoeg bands die zich laten inspireren door het duistere in de wereld. Er is echter maar één My Dying Bride. Al 26-jaar brengen de Britten deprimerende, donkere doom naar de wereld met een eigen unieke smaak van romantiek. Recent kwam de 12de full lenght ‘Feel The Misery’ uit, die de band op donderdagavond in de 013 ten gehore gaat brengen.
De show start merkwaardig vroeg, met de aftrap al om 19.00 uur. Het blijkt dat er later een groot studentenfeest is, waardoor de show wat verschoven is. Een aantal fans schuifelen dan ook nerveus rond voor de ingang. Voor de kleine zaal (die niet zo klein meer is) ga je namelijk de trap af naar de kelder vandaag en vervolgens weer de trap op naar de zaal. Daardoor oogt het nogal verlaten op het vroege tijdstip. Na binnenkomst hoor je gelukkig de lome klanken uit de zaal komen, welke gestaag gevuld wordt.
Oceans of Slumber
Die klanken zijn afkomstig van het Amerikaanse Oceans Of Slumber. De stijl van de band omschrijven is best tricky, want het voelt aan als een pop-variant van doom. Niet dat daar wat op tegen is, maar het is een aparte gewaarwording. Ruige, buikende doom passages met drie gruntende zangers worden afgewisseld met zoete passages, waarop frontdame Cammie Gilbert haar soulvolle stemgeluid laat horen. Tijdens de ruigere passages danst de frontdame mee op de muziek, wat een expressieve uitdrukking geeft aan de gevoelige muziek.
Het frisse geluid van de band wordt overstemt door de soms wat chaotische muziek, er gebeurt net iets te veel in de climax van de nummers. Door het cleane geluid is dat niet altijd prettig. Tussen de nummers door lispelt Gilbert wat lieve woordjes naar het publiek. Daar wordt wat om gegniffeld, al dat gevoel enzo… Het is de eerste tour voor de inwoners van Houston en met een krachtige presentatie van hun plaat ‘Winter’ vast niet de laatste.
My Dying Bride
De intro van ‘Your River’ zet de toon voor de rest van de avond, als My Dying Bride deze inzet in het halfduister. De melancholische klanken weten meteen de hartsnaren van de toeschouwers te roeren, die zich dicht tegen het podium verschanst hebben. Na een paar minuten onderdompeling in de mineur klanken komt zanger Aaron Stainthorpe het podium op. Gekleed in nette pantalon, shirt en stropdas oogt hij een beetje als een wiskunde leraar waar iets bij geknakt is. Vol overgave stort de man zich op de vocalen, die hij brengt met een overtuiging die enkel diep uit je hart kan komen.
De band speelt vooral nummers van de laatste plaat ‘Feel The Misery’, welke een bijzonder theatraal geluid heeft. De façade van een man in diepe miserie laat Stainthorpe geen moment vallen gedurende de set. Tijdens de lange instrumentele onderdelen van songs gebruikt hij om met zijn donkere, doorborende ogen in de ziel te kijken van bezoekers. Het draagt alleen maar meer bij aan het gevoel dat de band oprecht is in het gevoel dat neergezet wordt. Tegen de tijd dat de band bij ‘Erotic Literature’ aankomt, ontspant de band ietwat en zo voelen de laatste nummers van de set (incluis een fijn encore) als een volle overgave aan het publiek. De lange lijzige passages worden afgewisseld met kille, beukende death metal golven die je met hun gitzwarte sentiment omver blazen. Het is een show die staat als een huis vandaag, maar anders is men niet gewend van My Dying Bride.
Na bijna drie decennia weet My Dying Bride nog altijd het donkere te vertalen naar overweldigende songs, die ervoor zorgen dat men met een glimlach vertrekt.
My Dying Bride
Foto’s: Paul Verhagen | Achrome Moments