“Is Brian Fallon the true heir to Bruce Springsteen?” Het is de vraag die de New York Times zichzelf jaren geleden stelde, en één die muziekcritici al sinds de opkomst van Fallon’s band The Gaslight Anthem bezighoudt. Na bijna tien jaar enorm succes ging The Gaslight Anthem eind vorig jaar met pauze en richtte frontman Fallon zich helemaal op zijn solocarrière. Vanavond presenteert hij zijn debuutplaat Painkillers voor het eerst aan een Nederlands publiek in de Amsterdamse Melkweg.

Fallon weet The Max niet uit te verkopen, maar druk is het wel: niet slecht voor iemand wiens solocarrière eigenlijk pas net echt van start is gegaan. Vanavond geen grootse punkrockshow en vrijwel geen nummers van The Gaslight Anthem, maar wel een avondje folky rock van de bovenste plank, met in de setlist een selectie van Painkillers en veel materiaal van Fallon’s andere project The Horrible Crowes. Laatstgenoemde bracht Fallon in 2011 al eens soort-van-solo naar Amsterdam, als onderdeel van Chuck Ragan’s Revival Tour. Toch voelt deze avond als de echte vuurdoop.

Fallon en zijn band, genaamd The Crowes, lopen rustig het podium op en beginnen met ‘Nobody Wins’ zeer ingetogen. Vanuit daar wordt er verder opgebouwd met het meer dansbare ‘Rosemary’ en ‘Among Other Foolish Things’. De sfeer zit er goed in en Fallon is, zoals bijna altijd, zeer goedgemutst. Fans zullen weten dat hij pas echt op zijn gemak is als hij tussen nummers door de meest bizarre, ongemakkelijke verhalen vertelt die eigenlijk nergens op slaan, maar wel leuk zijn om naar te luisteren. Het is vrijwel direct raak, want al gauw begint Fallon een verhaal dat begint met hoe hij vandaag meerdere keren door fietsers is aangereden, maar eindigt met dat hij Amsterdam zo tof vindt dat het zelfs zonder drugs leuk is. Bij zijn volgende speech probeert hij tevergeefs twee mensen te koppelen (de jongen blijkt met zijn vriendin te zijn gekomen) en doet hij zijn best om de affectie te winnen van een meisje met wie hij van jasje wisselt (zij blijkt ook met haar vriendin te zijn gekomen). Gelukkig hoeft Fallon met zijn muzikale succes niet te denken aan een baan als matchmaker, al zou een carrière als komiek geen slecht plan B zijn. Met zijn aandoenlijke, haast schattige houding pakt hij de hele zaal in.

Met zijn solowerk gaat Fallon terug naar de basis: een sobere podiumindeling, gitaar spelen zonder plectrum, minder theater en meer aandacht voor het liedje zelf. Painkillers lijkt muzikaal eigenlijk vooral op een wat ingetogener, minder punky Gaslight Anthem. Lijkt Fallon nu dan ook meer op Springsteen? Ja, absoluut. Zeker wanneer je uitgaat van bijvoorbeeld leadsingle ‘Wonderful Life’ en de ultrasympathieke uitstraling die Fallon heeft. Maar hij geeft toch duidelijk een persoonlijke touch aan zijn muziek en ook aan dit optreden is duidelijk te merken dat Fallon heel gelukkig is met wat hij doet. Hij is zelfs zo zeker van zijn zaak ,dat hij zich vanavond aan een Katy Perry-cover waagt. Een full band folkrockversie van ‘Teenage Dream’ klinkt wel even heel anders dan het origineel, maar het nummer komt goed uit  de verf.

Het einde van Fallon’s set (die overigens geen toegift heeft, want dat vindt hij “fucking dumb”) bestaat uitsluitend uit Horrible Crowes-materiaal. Een goede zet, want ‘Mary Ann’, ‘Crush’ en ‘Behold the Hurricane’ zijn bij fans al jaren bekend en vormen de meest toepasselijke afsluiting voor deze avond. Fallon’s simpele show zorgt ervoor dat alle aandacht naar de muziek uitgaat, maar het zal niemand ontgaan zijn dat hij beter dan ooit in zijn vel zit. Een zeer sterk optreden van een herboren artiest!