Alweer bijna drie jaar geleden speelde het Amerikaanse The Wonder Years voor het laatst een headlineshow in Nederland. Dat was, net als vanavond, in de Utrechtse Helling. Maar wat een wereld van verschil: waar er toentertijd een ietwat onzekere, wisselvallige band voor een handjevol fans speelde, staat er anno 2017 een zelfverzekerde poppunkmachine voor een behoorlijk gevulde zaal. En dat doen de heren, ondanks wat gezondheidsproblemen, zeker niet onverdienstelijk.

The Wonder Years, buiten de Verenigde Staten nog altijd een underdog in hun genre, namen na een goed ontvangen albumtrilogie een korte pauze, om vervolgens vorig jaar keihard terug te komen met het volwassen maar ook sentimentele No Closer To Heaven. Zodra de set met diens titeltrack wordt geopend, barst er een klein feestje los in de zaal. The Wonder Years onderscheiden zich met name dankzij de explosieve, soms wat schreeuwerige vocalen van frontman Dan “Soupy” Campbell. Dit past goed bij de rauwe, eerlijke nummers waarover de band beschikt.

Hoewel The Wonder Years bekend staan om hun energieke temponummers, nam de band op No Closer To Heaven wat gas terug. Eén van de absolute hoogtepunten van die plaat en van dit optreden is dan ook ‘Cardinals’, een emotionele track die door Campbell en fans vol overtuiging wordt gezongen: “I know the devil you’ve been fighting with / I swear I’ll never let you down again”. We zijn dan zo’n beetje halverwege de show en vele andere toppers (‘Washington Square Park’, ‘Dismantling Summer’) zijn al geweest, maar de fans vreten het allemaal op.

Dan is het de vraag of de tweede helft van de show net zo goed wordt, ook omdat de vocalen van zowel Campbell als gitarist Casey Cavaliere en bassist Josh Martin steeds meer achteruitgaan. Campbell legt uit dat de hele band wat ziekjes is vandaag, en dat lijkt er inderdaad voor te zorgen dat de vaart er na een minuutje of veertig een beetje uit gaat. De band raakt vermoeid en er worden wat tragere, minder bekende nummers gespeeld, maar tussen de hoestbuien door schrapen de mannen toch hun laatste beetjes energie bij elkaar. Dat lukt nog verrassend goed, met name tijdens het populaire ‘Passing Through a Screen Door’ en afsluiter ‘Came Out Swinging.’

The Wonder Years speelden hier naar eigen zeggen hun grootste headlineshow op het Europese vasteland tot nu toe, en wisten er ondanks hun lichamelijke kwaaltjes het beste van te maken. Pas relatief laat in de show werd duidelijk dat de band eigenlijk niet fit was. En eigenlijk maakt dat niet eens zoveel uit, want voor de enthousiaste fans was de avond toen al meer dan geslaagd.